H πληθώρα των πληροφοριών που δημοσιεύονται και κυκλοφορούν καθημερινά και η ανάγκη να είναι κανείς «μέσα σε όλα», έχει οδηγήσει σε μείωση της παγκόσμιας συλλογικής προσοχής. Infojunk, Κατακερματισμένη Προσοχή και «Κοινωνική Επιτάχυνση» H πληθώρα των πληροφοριών που δημοσιεύονται και κυκλοφορούν καθημερινά και η ανάγκη να είναι κανείς «μέσα σε όλα», έχει οδηγήσει σε μείωση της…
Ακολουθείς την πορτοκαλί γραμμή στο πάτωμα, στρίβεις δεξιά και ξανά δεξιά, πιέζεις και τα δύο κουμπιά των δύο ανελκυστήρων ταυτόχρονα και περιμένεις. Όσο περιμένεις, από το βάθος των διαδρόμων, οσφρίζεσαι ένα περίεργο “άρωμα’. Οινόπνευμα, χλωρίνη και θνητότητα. Η σήμανση έξω από τον ανελκυστήρα επισημαίνει πως χωράνε “Μέχρι 25 άτομα ή 1,875 κιλά” θνητών σωμάτων. Δίπλα…
Η πολιτική οικονομία των ελεύθερων υπηρεσιών όπως είναι οι μουσικές μεταδόσεις, τα τρέιλερ των ταινιών πορνό, οι μεταδόσεις κοινωνικών δικτύων, μετασχηματίζουν την οικονομία των ζωτικών ροών σε ροές πληροφοριών: είναι μια πανταχού παρούσα τηλε-μετάδοση εμπορευμάτων. Η επιρροή των υπηρεσιών αυτών είναι τέτοια, που τελικά μετασχηματίζουν την ιδέα που έχουμε για την ελευθερία: δε θέλουμε να…
Note# 09 Η μαζική κουλτούρα Η μαζική κουλτούρα επινοήθηκε για να γεμίσει τον ελεύθερο χρόνο του ανθρώπου, τον χρόνο που του αφήνει η άσκηση μιας ορθολογικοποιημένης και μηχανοποιημένης εργασίας και η συμμετοχή σε μια ανούσια διανθρώπινη συναλλαγή και επαφή. Η οχληρότητα της καθημερινής ζωής, τα προβλήματα επιβίωσης, συμμετοχής στα κοινά και αυτογνωσίας, η αγωνία για…
«Κάποια Δευτέρα ένας συνάδελφος μου ‘’φόρεσε’’ κατά λάθος διάθεση Παρασκευής, μου είπε καλημέρα με φωνή Παρασκευής, γελούσε αδιάκοπα σαν να ήταν αυτή η ευλογημένη μέρα…»
Όταν ήμουν μικρός δούλευα σε ένα μηχανουργείο στον Νέο Κόσμο. Σε μια πάροδο της Λεωφόρου Συγγρού του ευεργέτου. Φτιάχναμε μικρά μηχανήματα τυπογραφείου, τα περισσότερα χειροκίνητα. Μια φορά και τόσο με έστελνε το αφεντικό με κάτι χαρτιά στην Μπουμπουλίνας που ήτανε τα γραφεία της ασφάλειας . Ανέβαινα στον τρίτο όροφο και τα παρέδιδα στο «γραφείο τύπου».…
Μετά από 30 καλοκαίρια και 7-8 βεβιασμένες καλοκαιρινές άδειες, φτάνω πάλι εδώ να μπαίνει το καλοκαίρι και ‘γω να τρελαίνομαι στη σκέψη ότι άλλον..
Θα ήταν σίγουρα απείρως πιο ενδιαφέρουσα η ιστορία μου, εάν ήμουν ο νυχτερινός “Ρεσεψιονίστ” με το σκοτεινό παρελθόν, σ’ εκείνο το απροσδιόριστο…
Ανοίγω το λάπτοπ και βλέπω το πιο τρομακτικό πράγμα που μπορεί να αντιμετωπίσει κανείς …Το εικονιδιάκι του ΙΝΤΕΡΝΕΤ με θαυμαστικό κίτρινο.
Η ζωή μας μια φορά μας δίνεται, άπαξ, που λένε, σα μια μοναδική ευκαιρία.Τουλάχιστον μ’ αυτή την αυτόνομη μορφή της δεν πρόκειται να ξανα-υπάρξουμε ποτέ.
Ίσως να μη μεγαλώσαμε ποτέ γιατί όλοι οι ήρωές μας πεθάναν νέοι. Τα πρόσωπα που μας γοήτευσαν είναι πρόσωπα που χάθηκαν νωρίς. Ηθοποιοί, μουσικοί, ποιητές. Πρόσωπα καταδικασμένα να μη γεράσουνε ποτέ. Και δεν θα πεθάνουνε ποτέ, μα θα πεθαίνουν κάθε μέρα (όπως λέει και ο ποιητής). Αφού ο θάνατος είναι κυρίαρχος στην καταγραφή της ζωής…
Γιατί τίποτα δεν είναι τόσο δύσκολο για τον άνθρωπο, όσο να κάνει πάντα το ίδιο ακριβώς πράγμα. Σύμφωνα με τον Έριχ Σόερμαν, το όνομα Παπαλάνγκι ..
Σκρολάροντας στο Facebook…
Όχι ρε αφεντικό, τι να με πείραξε που έκατσα δυο ώρες παραπάνω?! Μήπως έχω κ ζωή έξω από τη δουλειά ξέρω ‘γω?
Ο χρόνος είναι μια γραμμική διαδρομή που όλοι ανεξαιρέτως την ακολουθούμε με προδιαγεγραμμένη φορά, από την αρχή της προς το τέλος της.
Αυτό που επιθυμούμε να γίνει πραγματικότητα είναι η αύξηση της σχόλης, μιας κατηγορίας η οποία – ορθά νοούμενη – όχι μόνο δε συμπίπτει με την αδράνεια αλλά βρίσκεται σχεδόν στους αντίποδές της. Η σχόλη, με την πραγματική, λησμονημένη σχεδόν έννοια του όρου, συνιστά δραστηριότητα δίχως εξωτερική επιδίωξη, “σκοπιμότητα χωρίς σκοπό” κατά τον Kant. Ο γλύπτης…