Έτος: 2011-2015
Εργοδότης: Κέντρο Ειδικής Αγωγής
Διηγείται η Αριάδνη
«Μωράκι θα πεταχτείς στη λαϊκή να μου πάρεις λίγα σταφύλια;»
Ο 30χρονος εαυτός μου θα έλεγε στον 22χρονο: Μα τι περίμενες κορίτσι μου από ένα αφεντικό που σου πήρε συνέντευξη στην κουζίνα του σπιτιού της φορώντας μόνο ένα T-shirt;
Το να δουλεύεις σε κέντρο ημέρας στην Ειδική Αγωγή είναι σκληρή δουλειά. Όχι επειδή είναι δουλειά μου (!), αλλά επειδή σε καθημερινή βάση έχεις να αντιμετωπίσεις παιδιά, εφήβους και ενήλικες που υστερούν σε δομικούς τομείς αυτονόμησης και κοινωνικής συμπεριφοράς, να σχεδιάσεις και να εφαρμόσεις εξατομικευμένες παρεμβάσεις ανάλογα με τη μοναδικότητα του κάθε περιστατικού και όλα αυτά, σε πλήρη σύμπνοια με την υπόλοιπη θεραπευτική ομάδα, ειδάλλως ποτέ δε θα δεις τα αποτελέσματα που περιμένεις.
Όλα τα παραπάνω είναι ιδιαίτερα εξουθενωτικά, ακόμη και χωρίς την ύπαρξη ενός αφεντικού κουτοπόνηρου και κακοποιητικού, που ώρες ώρες σε κάνει να αναρωτιέσαι γιατί να ποθεί διακαώς να ρημάξει την επιχείρηση του.
Η Δ. ήταν η επιτομή του εργοδότη που εκμεταλλεύτηκε πλήρως την οικονομική κρίση. Προχώρησε σε μισθολογικές μειώσεις και περικοπές προσωπικού, όταν ακόμα τα κονδύλια (Κράτος και Ε.Ε.) έρεαν άφθονα. Ζητούσε δίδακτρα από τους γονείς των παιδιών που ξεπερνούσαν κατά πολύ τις αποζημιώσεις που λάμβαναν οι ίδιοι από το Κράτος, δίδακτρα τα οποία αυξομείωνε ανάλογα με την οικονομική επιφάνεια της οικογένειας (« Γιατρός είναι αυτός, αντέχει να στηρίξει το φορέα μας λίγο παραπάνω.») Όταν άνοιξε ένα μονοπάτι συνεργασίας με ένα τμήμα Ψυχολογίας ΑΕΙ, προσλάμβανε αθρόα νεαρούς ψυχολόγους -εις βάρος των άλλων ειδικοτήτων που οφείλουν να στελεχώνουν ένα κέντρο- προφανώς θεωρώντας ότι τα νέα παιδιά θα είναι τόσο ευγνώμονα για τη δυνατότητα να εργαστούν στον τομέα τους, που θα παρέβλεπαν το έλασσον ζήτημα των εργασιακών δικαιωμάτων. Αμ δε…
Κατά καιρούς, η διοίκηση εφεύρισκε όλο και πιο ευφάνταστους τρόπους να εξοικονομεί χρήματα: σπαστό ωράριο, παράλληλη ασφάλιση σε ΙΚΑ και ΟΑΕΕ ως εξωτερικοί συνεργάτες (μόνο 1000 ευρώ μου κόστισε να κλείσω το μπλοκάκι, καλή καρδιά), εργασία το Σαββατοκύριακο, τις αργίες, βραδινές βάρδιες στον ξενώνα της δομής.
Εξυπακούεται ότι ποτέ δεν ήθελε να αλλάξει η σύμβαση πρόσληψης (8ωρη πρωινή εργασία), όσο κι αν άλλαζαν οι ώρες ή οι βάρδιες, καθότι με βάση τη συγκεκριμένη σύμβαση δικαιολογούσε την πρωινή λειτουργία του φορέα, με το αντίστοιχο δυναμικό για τα κονδύλια που αποσπούσε. Έτσι, μας άφηνε συστηματικά έκθετους να προσποιούμαστε ότι είμαστε ξαδερφάκια (κι επουδενί θεραπευτές) σε ελέγχους του ΙΚΑ, ενώ σε πολλαπλές περιπτώσεις εργατικών ατυχημάτων αδυνατούσαμε να διεκδικήσουμε αποζημίωση , καθώς το συμβάν φαινόταν εκτός ωραρίου.
Ενώ ο φορέας λοιπόν αέναα «ψυχορραγούσε», οι πληρωμές καθυστερούσαν, το προσωπικό υστερούσε συνεχώς (αμέτρητες φορές βρισκόμασταν δύο θεραπευτές με πέντε παιδιά, ανίκανοι, όχι μόνο να δουλέψουμε, αλλά να κάνουμε οτιδήποτε παραπάνω από το να φροντίζουμε να μην τραυματιστούν – την ίδια ώρα που οι γονείς πλήρωναν κατοστάρικα για εξατομικευμένο πρόγραμμα- εκείνη εξασφάλιζε επιδοτήσεις προκειμένου να ανοίγει παραρτήματα σε άλλες πόλεις: Βόλος, Χαλκίδα, Χανιά, συν ένα αστρονομικό ποσό που πήρε προκαταβολή για μία “never-before-seen” δομή για τα ιστορικά της Ειδικής Αγωγής στα Εξαμίλια, όπου και τελικά όντως κανείς δεν την είδε ποτέ, αφού έριξε τα μπετά και την παράτησε (sounds familiar?).
Όλα αυτά, ενόσω αποδείξεις θεραπειών σφραγίζονταν με σφραγίδες επαγγελματιών που δεν εργάζονταν ανάμεσά μας, στη λίστα προσωπικού βρίσκονταν ακόμα εγγεγραμμένοι παλιοί συνάδελφοι, μαζί με την προσωπική της μασέζ, αλλά και την οικιακή βοηθό της, όλα φυσικά περασμένα στα έξοδα του φορέα!
Θεραπευτές απολύονταν ή παραιτούνταν αθρόα. Δε θα σταθώ στον τιμωρητικό χαρακτήρα των απολύσεων (ένας συνάδελφος απολύθηκε μία μέρα πριν συμπληρώσει τα απαραίτητα ένσημα για να εισαχθεί στον ΟΑΕΔ, ενώ μια άλλη, νεόνυμφη, μπήκε στο γραφείο της Διευθύνσεως για να παραλάβει το «γαμήλιο δώρο» της και βγήκε με τα χαρτιά απόλυσης στο χέρι), αλλά στα τελεσίγραφα που έβαζε στους δύσμοιρους που ήθελαν να παραιτηθούν ενώ δικαιούνταν αποζημίωση:
Αρνούνταν να προχωρήσει σε λύση της σύμβασης αν ο εργαζόμενος δεν αποδεχόταν να απολυθεί, να λάβει την αποζημίωσή του και να την επιστρέψει με φακελάκι στο φορέα.
Τρεις φορές απευθυνθήκαμε ομαδικά στην Επιθεώρηση Εργασίας. Και τις τρεις, κάποιος καλοθελητής της τηλεφωνούσε μέσα από το ΣΕΠΕ ότι οι εργαζόμενοι της είναι έτοιμοι να προχωρήσουν σε καταγγελία. Μας καλούσε πίσω, υποσχόταν ότι τα πράγματα θα ομαλοποιηθούν, η πλειοψηφία την πίστευε και πάλι από την αρχή. Ως την επόμενη φορά. Βασικά, ως εκείνη τη φορά που η θεραπευτική ομάδα έδρασε σύσσωμη και τώρα η υπόθεση είναι στο δρόμο για εκδίκαση.
Επειδή όμως πολύς λόγος αφιερώθηκε στις νομικές, οικονομικές παρανομίες και εργοδοτικές αυθαιρεσίες (κάτι που μπορεί να σας κάνει να πιστέψετε ότι πρόκειται απλώς για άλλο ένα αφεντικό), υπόσχομαι ένα συμπληρωματικό άρθρο γεμάτο ιστορίες και περιστατικά καθημερινής τρέλας, από ένα πλαίσιο που όσοι πέρασαν ως εργαζόμενοι (ενίοτε και ως συνεντευξιαζόμενοι) ξορκίζουν όπως ο διάολος το λιβάνι.
