Περιοχή: Αθήνα
Έτος: 2017, Μάιος
Υποψήφια θέση: Digital Marketing Manager
Διηγείται ο/η: «Κουκου»
Ξεκίνησα να ψάχνω για δουλειά όταν επιτέλους πήρα απόφαση ότι αυτό που κάνω στη δουλειά μου θα με οδηγήσει (εμένα πάντα) στην απόλυτη σήψη. Πολλοί θα με πουν τρελή, ότι δηλαδή είναι άρρωστο το να έχω σήμερα, στην Ελλάδα της βλακείας, δουλειά και εγώ να ψάχνομαι για αλλού. Ε, την πήρα την απόφαση, παίρνω και το ρίσκο και αν όλα πάνε κατά κατάρα μεριά, εκεί είναι που θα έρθω να ξανασυζητήσουμε το από πόσους ανθρώπους θα πάρω το βραβείο ανοιχτής παλάμης.
Ξεκίνησα λοιπόν τα στέλνω βιογραφικά προς πάσα κατεύθυνση και στηv πορεία ξεκίνησα να στέλνω σε start ups. Αδιαμφισβήτητα υπάρχουν πολλές και καλές ελληνικές εταιρίες που κατάφεραν μέσα στην κρίση να καινοτομήσουν. Σκέφτηκα λοιπόν «οκ, όρμα» έχοντας στο μυαλό μου ότι θα πρόκειται για εταιρίες που είναι άκρως επαγγελματικές, με νέους ανθρώπους, νέες ιδέες, ενδιαφέρον προϊόν ή υπηρεσία προς προώθηση.
Έκανα έρευνα αγοράς και ναι όλα τα παραπάνω ήταν αντιπροσωπευτικά πολλών εταιριών. Έλαβα απάντηση την επομένη της αποστολής του βιογραφικού μου από μία εταιρία. Η συγκεκριμένη εταιρία φαινόταν από το site, the best workplace, αποτελούμενο από ανθρώπους της γενιάς μου, μορφωμένους, πολυταξιδεμένους, ωραίους τύπους γενικώς. Επρόκειτο για εταιρία που παρέχει εξαιρετική υπηρεσία και μεγαλουργεί στας εξωτερικάς. Έψαχναν λοιπόν Digital Marketing Manager. Αυτό δεν το έχω ξανακάνει αλλά οι σπουδές και η προϋπηρεσία μου έχουν μέσα και πολλή επικοινωνία και πολύ marketing. Διαβάζοντας την αγγελία είδα ότι πληρώ ένα μεγάλο μέρος των προσόντων που ήθελαν και άπαξ και διάβασα στις παροχές το υπέροχο «παρέχεται συνεχής εκπαίδευση», «μαζί μας θα μάθεις σε 6 μήνες όσα δεν έμαθες 6 χρόνια» είπα μέσα μου «καλή μου μη σκιαχτείς πάντα το enter». Το πάτησα, λαχτάρισα και μου ήρθε η απάντηση:
«Με μεγάλη μας χαρά σας ενημερώνουμε ότι θα θέλαμε πολύ να κάνουμε μια συνέντευξη μαζί σας την ερχόμενη εβδομάδα. Ενημερώστε μας πότε είστε διαθέσιμη. Ανυπομονούμε για την απάντησή σας». Μπόμπα. Το κλείσαμε το ραντεβού. Θα γινόταν μέσω Skype. Είχα άγχος και αγωνία με λαχτάρα. Το αστείο είναι ότι επειδή ακόμα εργάζομαι σε άλλη δουλειά και δεν μπορούσα εν ώρα εργασίας να κάνω συνέντευξη πήγα και κλάφτηκα στο φροντιστήριο που υπάρχει στον ίδιο όροφο ώστε να μου παραχωρήσουν για την ώρα της συνέντευξης μια ήσυχη αίθουσα. Το κέρδισα.
Έφτασε η μέρα, μ’ εμένα μέσα στον ενθουσιασμό. Είχα μελετήσει την εταιρία πολύ καλά και μάλιστα είχα αρχίσει να διαβάζω πάνω σε όσα θεώρησα ότι δεν πληρούσα στην αγγελία ώστε να είμαι υποψιασμένη για ερωτήσεις και φυσικά να μάθω. Ετοίμασα ερωτήσεις και γενικώς ήμουν έτοιμη για όλα. Έκατσα και περίμενα να με καλέσουν. Nada. Πήρα το θάρρος και έστειλα στην HR manager ένα μήνυμα που την καλησπέριζε και την ενημέρωνε ότι η αφεντιά μου ήταν έτοιμη. Με πήρε και μετά από μερικές τεχνικές δυσκολίες συντονιστήκαμε. Πρώτη εντύπωση: ξινίλα μέχρι θανάτου. Είπα «Oκ σκάσε και μίλα δε θα την παντρευτείς κιόλας». Πάνω που ξεκίνησα λοιπόν να μιλάω και να απαντάω στις εξαιρετικά γενικές ερωτήσεις της (που εστίασαν στο πού εργάζομαι σήμερα, τι κάνω εκεί κλπ και όχι σε όλα τα άλλα που έχω κάνει και σπουδάσει) μου λέει το εξής:
-Κοιτάξτε, θα σας ρωτήσω πολύ απλά, αντίστοιχη εμπειρία έχετε;
-Στο digital; Όχι, δεν το έκρυψα άλλωστε αλλά παρ’ όλα αυτά ξέρω ότι με θέληση θα την αποκτήσω.
-Ναι, κοιτάξτε, θα είμαι ειλικρινής γιατί σε αυτή την εταιρία δε θέλουμε να χάνουμε το χρόνο μας ούτε εσείς το δικό σας. Εξαρχής όταν διάβασα το βιογραφικό σας που ομολογουμένως είναι εντυπωσιακό και ιδιαίτερα πλούσιο ήξερα και ξέραμε ότι δε μας κάνετε για αυτή τη θέση
– ………… Και ποιος ο λόγος της συνέντευξης;
– Πολύ καλή η ερώτησή σας. Ήθελα να επιβεβαιώσω με αυτή μας τη συζήτηση (3 λεπτά μάγκες) ότι δεν κάνετε για την θέση. Το επιβεβαίωσα και από εδώ λοιπόν. Σας εύχομαι καλή σταδιοδρομία.
-Να είστε καλά, μιλήσαμε υπέροχα, ευχαριστώ για τον εποικοδομητικό μας διάλογο.
(παράλληλα με έπιασε γέλιο on camera)
Κάπως έτσι χωρίσαμε με την κυρία. Και έρχομαι να αναρωτηθώ κυρίες και κύριοι:
Τι είναι αυτό που πίνουν; Πού το βρίσκουν; Πόσο κρατάει η δράση του;
Γιατί ειλικρινά αδυνατώ να κατανοήσω πώς γίνεται μια κατά τα άλλα σοβαρή εταιρία να σπαταλάει τόσο χρόνο στο HR και να καλεί για συνέντευξη ανθρώπους που εξαρχής δεν της κάνουν; Πώς γίνεται την ίδια στιγμή η περιγραφή της αγγελίας να δίνει ως κίνητρο τη συνεχή εκπαίδευση (εννοεί δηλαδή ότι συνεχώς θα μαθαίνεις στο μότο του «όσο ζω μαθαίνω;»).
Δε στεναχωρήθηκα για να είμαι ειλικρινής. Έβαλα τα γέλια για πολύ ώρα γιατί η κατάληξη ναι, ήταν κωμικοτραγική και εγώ στο τέλος έμεινα να κάθομαι σαν την κουλή σε ένα γραφείο γραμματείας φροντιστηρίου αγγλικών επειδή όπως και δήποτε έπρεπε να κάνω συνέντευξη με αυτά τα τέρατα επιλογής εργαζομένων που στην αρχή ανυπομονούσαν με χαρά να με γνωρίσουν.
Όλα καλά θα πάνε παιδιά, απλά κοιτάζετε τα ληγμένα. Εγώ πάω να ρουφήξω το αυγό μου.
