Άνθρωποι φορτισμένοι από κάθε είδους συναισθήματα. Θυμός για το ανάλγητο πρωινό ξύπνημα. Κούραση αποτυπωμένη στα σμιχτά τους φρύδια και τα γερασμένα τους μάτια. Κάποιοι σέρνουν τα πόδια τους στο πεζοδρόμιο, ενώ άλλοι περπατούν γοργά σαν κάτι να κυνηγούν. Άλλοι κοιτούν τα ρολόγια τους με μανία, προσπαθώντας να ξεκλέψουν κάποια δευτερόλεπτα. Άλλοι κοιτούν με μάτια βουρκωμένα -απ’ το πρωινό αεράκι- τους φανοστάτες, κρατώντας άλλοτε σακίδια και άλλοτε έναν καφέ, απ’ τον οποίο αργοπίνουν σκεπτικοί.
Καθώς «η φάμπρικα δε σταματά και δουλεύει νύχτα-μέρα», έτσι κι αυτοί υποχρεούνται να παρίστανται καθημερινά χτυπώντας την κάρτα της αναλώσιμης παρουσίας τους. Κάθε μέρα το ίδιο μαρτύριο. Το Σαββατοκύριακο ξαποσταίνουν ολίγον για ν’ αδράξουν όχι δυνάμεις, αλλά μια ρημαδιασμένη απόφαση να τηρήσουν το ίδιο συγκεκριμένο πρόγραμμα. Να πατήσουν πάνω στα ιδία βήματα που έσκαψαν την προηγούμενη εβδομάδα. Να προβούν στις ίδιες αντανακλαστικές κινήσεις, εισπνέοντας πάντα τον ίδιο πηχτό αέρα του καταναγκασμού. Έχοντας βαθιά στα στήθια τους το σφίξιμο της χαλκέντερης καρδιάς τους. Σκεπτόμενοι τα «αν» της ζωής τους. «Αν μπορούσα να πάρω ένα πτυχίο τότε, αν δεν πουλούσα κοψοχρονιά εκείνο το κτηματάκι στο χωριό, αν είχα επιλέξει ν’ ακολουθήσω αυτό που πραγματικά μ’ εξέφραζε και όχι αυτό που μου επέβαλαν…»
Πολλά όμως τα «αν» και λίγος ο νεκρός-μη παραγωγικός χρόνος μέχρι το γραφείο. Αφήνουν στην άκρη τα παιδικά τους όνειρα και επιταχύνουν το βήμα. Σκοντάφτουν μεταξύ τους. Ασκοί γεμισμένοι μ’ αέρα. Δίχως ψύχη, δίχως αύρα. Κανείς τους δεν ξεχωρίζει από το πλήθος. Ομοιάζουν με βοσκήματα που οδηγούνται εκουσίως στη σφαγή. Κανείς τους δεν υψώνει το κεφάλι στον ουρανό να δει τον ήλιο που φεγγοβολά. Κανείς δε γεύεται την καλοκαιρία ή αγαλλιάζει με τα ανθισμένα κλώνια, όσα απέμειναν δηλαδή στο κέντρο της Αθήνας.
Κανείς δε λοξοδρομεί από το τσιμέντο για να περιδιαβεί το πράσινο.
Ουδείς έμεινε να θωρεί εκστατικός τα άνθη πορτοκαλιάς του Λόρκα ή τα ρόδα της Έλιοτ. Όλοι σχηματίζουν ένα μεγάλο δάκτυλο που δείχνει την πρέπουσα κοινωνική λειτουργία.
Το μεθοδευμένο modus operandi (λειτουργείν) που μας υπέταξε κάτω από ένα ελεγχόμενο modus vivendi (ζην). Οι αποκλίνοντες τούτου του μοντέλου ζωής τιμωρούνται με τη θέαση του πάλαι ποτέ ωραίου. Με την αδιαφορία για το άγχος και τον ανταγωνισμό. Με την έλλειψη απ’ την ανάγκη του χρήματος. Με τη συνειδησιακή κάθαρση. Άραγε όμως υπάρχουν εξαιρέσεις; Κι αν υπάρχουν πού βρίσκονται για να αποτρέψουν την επανάληψη του κανόνα;
Υ.Γ.: Ευτυχώς που η σημερινή κατάσταση είναι το απαύγασμα μιας κοινωνίας του 21ου αιώνα. Ενός μορφώματος που συνεχώς εξευρωπαΐζεται και εκσυγχρονίζεται. Μιας εποχής φωτεινής και αδογμάτιστης. Όπου οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζονται ως έμβια όντα που κατέχουν και δικαιώματα συν τοις άλλοις. Μια κατάσταση που κυλά ομοιόμορφα προς το μέλλον, όπως το νερό στο μύλο. Μια ρόδα που μας ταχυμεταφέρει στον επίγειο παράδεισο. Μια ρόδα για να νομίζουν και τα ποντίκια ότι έχει και παραπέρα απ το κλουβί τους. Αν αυτό ονομάζεται κοινωνικός εκμοντερνισμός, τότε τρέμω στη σκέψη της στασιμότητας.
Γράφει για το #IforInterview,
η Πηνελόπη Ευαγγέλου
Cover artwork: “The Joke” cover photo of the satirical novel written by Milan Kundera, first published in 1967.
