«Η φίλη μου, τότε –τώρα πια είμαστε παντρεμένοι– , μου έφερνε κάθε μέρα φαγητό, ενώ για να μην είμαι μόνος μου ήθελε να κοιμάται μαζί μου στο αυτοκίνητο. Τη μάλωνα, της έλεγα «φύγε». Άνθρωποι της περιοχής μού δίναν φαγητό και κουβέρτες(…) «Έχει αλλάξει πια η ζωή μου. Η αγάπη και ο σεβασμός που εισπράττω από τον κόσμο με έκαναν να ξαναβρώ την ελπίδα που είχα χάσει, να δω τη ζωή με αισιοδοξία».
Ο κ. Βασίλης Τσαλίκης, 46 χρόνων σήμερα, μας έκανε την τιμή να μοιραστεί μαζί μας την προσωπική του ιστορία. Φιλοξενείται στο τρέχον τεύχος (#45, Φεβρουάριος 2017) της σχεδίας. Τον ευχαριστούμε πολύ:
«Γεννήθηκα το 1970 στη Θεσσαλονίκη. Όταν ήμουν πέντε χρονών χώρισαν οι γονείς μου και ακολούθησα τον πατέρα μου στην Παλλήνη. Είχε βρει δουλειά στην Αθήνα ως οικοδόμος. Έπινε πάρα πολύ και με χτυπούσε. Στα έξι μου χρόνια, με έκλεισε στη Στέγη Ανηλίκων στον Περισσό. Εκεί πέρασα, πραγματικά, πολύ άσχημα. Τα μεγαλύτερα παιδιά μάς χτυπούσαν. Όταν ήμουν επτά χρόνων, μια παρέα παιδιών με πέταξε από το μπαλκόνι του πρώτου ορόφου του ιδρύματος. Από την πτώση παραμορφώθηκε το πρόσωπό μου. Μόλις τελείωσα το δημοτικό, 12 χρόνων, το έσκασα από το ίδρυμα. Δεν ήθελα να γυρίσω στον πατέρα μου. Για έξι μήνες ζούσα στο δρόμο και σε εγκαταλελειμμένα κτίρια στην Παλλήνη. Μια μέρα ένα ζευγάρι περαστικών με βλέπει και μου λέει: «Τι κάνεις μωρό παιδί στο δρόμο;». Με πήραν να μείνω μαζί τους. Με φρόντισαν σαν παιδί τους, είχαν ήδη άλλα δύο. Ήθελαν να με υιοθετήσουν. Αν και αντιδρούσαν, λέγοντας ότι είμαι μικρός, εγώ ήθελα να δουλέψω. Ήθελα να είμαι ανεξάρτητος. Εργάστηκα μέχρι τα 18 μου στην οικοδομή. Με την ενηλικίωσή μου, νοίκιασα ένα σπίτι στον Πειραιά. Ένας φίλος μού πρότεινε μια δουλειά στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περάματος. Καθάριζα δεξαμενές πετρελαίου δώδεκα ώρες την ημέρα. Υπήρχαν φορές που δούλευα και 24 ώρες συνεχόμενα. Το 1991, γράφτηκα σε ένα νυχτερινό γυμνάσιo για να συνεχίσω το σχολείο, το οποίο είχα παρατήσει από τα 12, όταν τελείωσα το δημοτικό. Ήθελα να το ολοκληρώσω, αλλά λόγω των συνεχών επεμβάσεων που έκανα για την αποκατάσταση του προσώπου μου δεν το κατόρθωσα. Πήγα μέχρι την Α’ Λυκείου. Υποβλήθηκα σε 14 εγχειρήσεις από το 1992 ώς το 2005.
Το 1997, αναγκάστηκα να φύγω από τη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη. Δεν υπήρχαν πια δουλειές. Είχα πάρει, εντωμεταξύ, δίπλωμα ηλεκτροσυγκολλητή και για καλή μου τύχη βρήκα δουλειά στο αεροδρόμιο των Σπάτων, που ήταν ακόμη υπό κατασκευή. Με την ολοκλήρωσή του, επειδή εκτιμούσαν τη δουλειά μου, με πήραν στα έργα επέκτασης του μετρό, όπου εργάστηκα μέχρι το 2004. Δούλευα υπερωρίες τις καθημερινές μέχρι τις επτάμισι το απόγευμα, για να έχω ελεύθερο το Σαββατοκύριακο και να πηγαίνω εκδρομές να βλέπω τον Άρη στο ποδόσφαιρο και το μπάσκετ.
Αφού τελείωσαν τα έργα του μετρό στα οποία δούλευα, πήρα την απόφαση ν’ ανοίξω δικό μου γραφείο οικοδομικών εργασιών στον Πειραιά. Έκανα βαψίματα, μονώσεις, πλακάκια, γυψοσανίδες. Δούλευα από το πρωί μέχρι το βράδυ, έχοντας και έναν βοηθό. Μέχρι το 2010, το μαγαζί πήγαινε καλά. Μετά, όμως, πήρε τη κατηφόρα και αναγκάστηκα να το κλείσω. Τότε, με όλα τα χρήματα που μου είχαν απομείνει αγόρασα ένα φορτηγό κι άρχισα να κάνω χονδρεμπόριο, κυρίως πατάτες και κρεμμύδια, σε ταβέρνες και ψητοπωλεία. Πολλοί μαγαζάτορες, όμως, δεν με πλήρωναν, κι έτσι αναγκάστηκα να το σταματήσω κι αυτό, το 2013.
Καθώς δεν έβρισκα άλλη δουλειά, έγινα πλανόδιος πωλητής μικροαντικειμένων. Έστηνα τον πάγκο μου όπου δεν με κυνηγούσαν, αφού δεν είχα άδεια μικροπωλητή. Όταν δεν είχα πια χρήματα να πληρώνω το ενοίκιο μου, το 2014, έφυγα μόνος μου από το σπίτι. Δεν ήθελα να νιώθω ότι χρωστάω στη σπιτονοικοκυρά μου. Κοιμόμουν για ένα χρόνο στο αυτοκίνητό μου στην πλατεία της Παλλήνης. Είχα απελπιστεί, είχα αρχίσει να πίνω και λιγάκι. Η φίλη μου, τότε –τώρα πια είμαστε παντρεμένοι– , μου έφερνε κάθε μέρα φαγητό, ενώ για να μην είμαι μόνος μου ήθελε να κοιμάται μαζί μου στο αυτοκίνητο. Τη μάλωνα, της έλεγα «φύγε». Άνθρωποι της περιοχής μού δίναν φαγητό και κουβέρτες, ενώ φίλοι οπαδοί του Άρη μου έφερναν κούτες με τρόφιμα και κονσέρβες.
Ένας φίλος μου, που είναι πωλητής στη «σχεδία», με προέτρεπε να έρθω κι εγώ στο περιοδικό. Εγώ, όμως, ντρεπόμουν. Τελικά, με τη σύντροφό μου, νοικιάσαμε ένα σπιτάκι στις αρχές του 2015, ξαναξεκίνησα κι εγώ να κάνω κάποια μεροκαματάκια, τα οποία ήταν, όμως, πολύ περιστασιακά. Έτσι, το καλοκαίρι του 2016, πήρα την απόφαση να έρθω στη «σχεδία». Στην αρχή, ήμουν μαζεμένος, ντροπαλός. Έχει αλλάξει πια η ζωή μου. Η αγάπη και ο σεβασμός που εισπράττω από τον κόσμο με έκαναν να ξαναβρώ την ελπίδα που είχα χάσει, να δω τη ζωή με αισιοδοξία. Χάρη στη «σχεδία», βγάζω πια τα έξοδά μου, ζω ανθρώπινα. Θα ήθελα να μπορέσω να κάνω και κάτι άλλο, τη «σχεδία», όμως, δεν θέλω να την αφήσω».
Την άλλη Τετάρτη, 22 Φεβρουαρίου, κυκλοφορεί στους δρόμους της πόλης το νέο τεύχος, Μαρτίου.
Α για αγάπη, για αλληλεγγύη, για αξιοπρέπεια.
ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η «ΣΧΕΔΙΑ»
www.shedia.gr
Είναι ανεξάρτητο περιοδικό που πωλείται στους δρόμους της Αθήνας, παρέχοντας μια ξεχωριστή ευκαιρία σε αστέγους, ανέργους και άλλους ανθρώπους που προέρχονται από κοινωνικά και οικονομικά ευάλωτους πληθυσμούς να εξασφαλίσουν αξιοπρεπώς ένα εισόδημα, αλλά και ένα επιπλέον κίνητρο να ξαναχτίσουν τις ζωές τους.
Είναι μια ανεξάρτητη πηγή ενημέρωσης, αλλά και μέσο στον αγώνα για την καταπολέμηση κάθε μορφής κοινωνικού αποκλεισμού. Ένα όχημα που δίνει φωνή στους αδύνατους.
Είναι ένα κοινωνικό εργαλείο που λειτουργεί ως συνδετικός κρίκος για το σύνολο των μελών της κοινωνίας μας, καταρρίπτοντας στερεότυπα και γκρεμίζοντας κοινωνικά τείχη και προκαταλήψεις.
Το ελληνικό περιοδικό δρόμου «σχεδία» κυκλοφορεί κάθε τελευταία Τετάρτη κάθε μήνα (εκτός Αυγούστου).
Οι πωλητές προμηθεύονται το περιοδικό δρόμου από τα σημεία διάθεσης (γραφείο εντύπου κά), καταβάλλοντας για κάθε αντίτυπο το 50% της αναγραφόμενης στο εξώφυλλο τιμής πώλησης (1,5€).
Οι πωλητές, στη συνέχεια, πωλούν τα περιοδικά που έχουν προμηθευτεί σε προκαθορισμένα σημεία έναντι 3€ (όσο, δηλαδή, είναι η τιμή που αναγράφεται στο εξώφυλλο), κρατώντας το σύνολο των εσόδων.
ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΩΛΗΤΗΣ.
Μπορεί να γίνει πωλητής όταν:
– Είναι άστεγος ή διαμένει σε κατάλυμα επείγουσας, προσωρινής φιλοξενίας ή σε επισφαλή κατοικία.
– Είναι άνεργος (κατέχει κάρτα ανεργίας ΟΑΕΔ σε ισχύ) ή έχει εισόδημα χαμηλότερο του κατώτατου μισθού.
– Είναι γυναίκα/άνδρας άνω των 16 ετών.
– Θέλει να αλλάξει τη ζωή του/της προς το καλύτερο.
ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΠΩΛΗΤΗΣ.
Θα του δοθούν δωρεάν δέκα (10) αντίτυπα. Είναι το αρχικό του κεφάλαιο.
Όταν πουλήσει αυτά τα δέκα αντίτυπα, μπορεί να χρησιμοποιήσει το αρχικό του κεφάλαιο για την αγορά άλλων, στο 50% της αξίας τους. Με άλλα λόγια, ο πωλητής αγοράζει το περιοδικό 1,50€ και το πουλάει 3€.
Κάθε πωλητής παίρνει μια ειδική κάρτα με τα στοιχεία του και ένα διακριτικό γιλέκο που φοράει κατά τη διάρκεια πώλησης του περιοδικού.
ΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η «ΣΧΕΔΙΑ».
Η «σχεδία» δεν είναι επαιτεία. Οι πωλητές δεν ζητιανεύουν, αλλά με αξιοπρέπεια πωλούν το περιοδικό για να εξασφαλίσουν ένα εισόδημα, το οποίο προηγουμένως οι ίδιοι έχουν αγοράσει.
Δεν είναι ελεημοσύνη. Ο ενδιαφερόμενος/αναγνώστης με τα 3€ αγοράζει ένα αξιόλογο δημοσιογραφικό περιοδικό ποικίλης ύλης, με σαφή κοινωνικό προσανατολισμό. Είναι, ταυτοχρόνως, και μια πράξη αλληλεγγύης.
ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΚΤΥΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΩΝ ΔΡΟΜΟΥ.
(International Network of Street Papers-INSP, www.street-papers.org)
Η «σχεδία» είναι μέλος του Διεθνούς Δικτύου Εφημερίδων Δρόμου, το οποίο αριθμεί πάνω από 120 εφημερίδες-περιοδικά δρόμου που εκδίδονται σε 40 χώρες του κόσμου. Από την Αυστραλία ως τη Νότια Κορέα και από τη Σουηδία ως τη Χιλή.
Με τη συνολική αναγνωσιμότητα να ξεπερνάει τους 6.000.000 αναγνώστες ανά έκδοση, παγκοσμίως, οι εφημερίδες δρόμου αποτελούν μια πανίσχυρη φωνή στον αγώνα για μια πιο δίκαιη κοινωνία.
