Σε μια χώρα όπως η Ελλάδα όπου τα στεγανά μετατρέπονται σε δόγματα και αποτελούν ανάχωμα σε οποιαδήποτε ελευθεριακού τύπου σκέψη και πράξη, τα μέλη της εκάστοτε κοινωνίας δημιουργούν παροιμίες, φράσεις, τσιτάτα που επιτρέπουν σε αναχρονιστικές συμπεριφορές να περνούν από γενιά σε γενιά ως ήθη και έθιμα. Μια φράση που αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι «Η αθάνατη Ελληνίδα μάνα».
Η συγκεκριμένη φράση συνήθως αναφέρεται σε γυναίκες άνω των 55-60 ετών, σε γυναίκες που ερωτεύτηκαν τον Ριτζ Φόρεστερ της σειράς «Τόλμη και Γοητεία», που έκλαψαν με τη Σελήνη του Νίκου Φώσκολου, που φορούσαν εκείνες της γκρι διαστημικές πλαστικές φόρμες για να ιδρώσουν και να αδυνατίσουν, που είχαν αγκαλιά την τηλεόραση και που η θέση τους, κατά τα κοινώς λεγόμενα, ήταν στη κουζίνα. Η καλή νοικοκυρά που είναι δούλα και κυρά, γέμιζε με περηφάνια όταν στα τραπεζώματα των συγγενών η πεθερά εκθείαζε το φαγητό και το γυαλισμένο παρκέ της, ενώ μέσα της παρακαλούσε τον θεό να πνιγεί με το κομμάτι κρέας που έβαζε στο στόμα της..
Η πλειοψηφία λοιπόν εκείνων των γυναικών ήταν πάντα στη σκιά του κουβαλητή, του γνήσιου αρσενικού που πάντα έπρεπε να βρει φαγητό στο τραπέζι το μεσημέρι όταν γυρνούσε από το μεροκάματο και που έκανε και την μανούρα του αν είχε πέσει στο φαγητό λίγο παραπάνω αλάτι. «Η αθάνατη Ελληνίδα μάνα» που πάντα έπλενε τα πιάτα ενώ ο σουλτάνος τέντωνε τα κουρασμένα πόδια του στο τραπέζι και απαιτούσε ησυχία από τα βρωμόπαιδα για να πάρει τον μεσημεριανό του υπνάκο.
«Η αθάνατη Ελληνίδα μάνα» που η επαφή της με τον έξω κόσμο ήταν η τηλεόραση, η λαϊκή αγορά, η στιγμή που θα έπαιρνε τα παιδιά από το σχολείο και οι σπάνιες βόλτες με τον σουλτάνο, μεγαλώνει μαζί με τα παιδιά της μέσα σε τέσσερις τοίχους, λοβοτομημένη, πιστεύοντας ακράδαντα πως αυτή είναι η θέση της και καταπίνει αμάσητη τη παραμύθα πως ο άντρας για να παραμείνει γνήσιο, πρόστυχο αρσενικό απαγορεύεται να σκουπίζει, να πλένει, να μαγειρεύει, να απλώνει τα ρούχα, να σιδερώνει κτλ…
Ο ίδιος αυτός άνθρωπος ενώ μεγαλώνει γεμίζει συμπλέγματα τα οποία αναπόφευκτα μεταφέρει στα παιδιά της. Μεγαλώνει τα αγόρια της με τον ίδιο τρόπο που «μεγαλώνει» τον σεξιστή άνδρα της και τα κορίτσια της με τον ίδιο τρόπο που μεγάλωσε η ίδια. Δημιουργεί στο αγόρι της την πεποίθηση πως η ιδανική γυναίκα για αυτόν είναι σαν την μάνα του ή μάλλον η ίδια η μάνα του. Το αποτέλεσμα είναι ένας κακομαθημένος μελλοντικός σύντροφος που ή θα συνειδητοποιήσει το στρεβλό του πράγματος ή θα τυλίξει τον ομφάλιο λώρο γύρω από το λαιμό του και θα πνιγεί.
Δεν είναι καθόλου χαριτωμένο αυτό που συμβαίνει σε αυτή τη γυναίκα, έτσι ώστε να χαμογελάμε με κάθε πράξη της που πηγάζει από τη ωμή ψυχολογική βία που της έχει ασκηθεί. Να γράφουμε ανόητα άρθρα αναδεικνύοντας συμπεριφορές ενός ατόμου με βαθιές ανεπανόρθωτες πληγές. «Η αθάνατη Ελληνίδα μάνα» είναι ένας άκρως σεξιστικός χαρακτηρισμός που το μόνο που προσφέρει σε αυτές τις γυναίκες είναι μια φανταχτερή ταμπέλα. Η συνειδητοποίηση της θνητότητας της μάνας από μικρή ηλικία και η αντιμετώπισή της ως επίγειο ων και όχι ως κάτι μεταφυσικό και ουρανοκατέβατο, είτε αυτή είναι το χαρακτηριστικό δείγμα της «αθάνατης Ελληνίδας μάνας» είτε είναι ένας σύγχρονος σημερινός άνθρωπος, είναι απαραίτητη προϋπόθεση για μια όμορφη ισορροπημένη οικογένεια.
Ως πότε πια θα δημιουργούμε ανόητα παραμυθάκια για αυτά που δεν κατανοούμε και θα φτιάχνουμε ψεύτικες, όμορφες ιστορίες για αυτά που δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε;
Πηγή: Art Blog
