#oi_istories-sas
Διηγείται η Μαρία Μώρου
Τόπος/Ιδιότητα: υπάλληλος σε call center
Ψυχολογική πίεση, μισθοί πείνας, μηδενική εργασιακή ασφάλεια.
Πάγια τακτική τους για την προσέλκυση κόσμου, η παρουσίαση μέσω αγγελιών, θέσεων πωλήσεων ή εισπράξεων ληξιπρόθεσμων οφειλών ως θέσεις γραφείου με μεγάλες αποδοχές.
Άλλα διαβάζεις και άλλα διαπιστώνεις από κοντά. Αυτή είναι η αλήθεια για πολλές αγγελίες που δημοσιεύονται σε sites και εφημερίδες και αφορούν θέσεις εργασίας σε call centers. Οι υπεύθυνοι για εύρεση προσωπικού σε αυτές τις εταιρίες, μάλιστα, δεν διστάζουν να βαπτίσουν αυτές τις θέσεις «θέσεις γραφείου» ή «θέσεις εξυπηρέτησης πελατών μέσω εισερχόμενων κλήσεων».
Φυσικά η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική.
Αν έχετε παρατηρήσει όλοι εσείς που αναζητάτε εργασία τα τελευταία χρόνια, είναι από τις λίγες αγγελίες που «παίζουν» στην αγορά. Είναι αυτές που άμεσα επικοινωνούν οι υπεύθυνοι μαζί σου για μία συνέντευξη. Και φυσικά κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί μια συνέντευξη για δουλειά τις εποχές που ζούμε. Άλλωστε η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Ίσως αυτή τη φορά τα πράγματα να είναι διαφορετικά.
Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή.
Μία αίθουσα αναμονής με αρκετά άτομα. Αμηχανία και λίγο βαρεμάρα. Και τότε εμφανίζεται κάποιος υπεύθυνος των HR για να σου κάνει μία περιγραφή για την εταιρεία.
Σχεδόν πάντα η εταιρεία είναι μέλος ενός μεγάλου ομίλου και παρουσιάζεται ως εργασιακός παράδεισος για κάθε εργαζόμενο. Ακολουθεί η συνέντευξη. Συνήθως πρόκειται για κάποιο νεαρό άτομο με ύφος δήθεν άνετο, αλλά έχε το νου σου. Σε περνάει από κόσκινο. Με τέτοιες παροχές που δίνουν άλλωστε είναι λογικό, έχουν απαιτήσεις.
Προς το τέλος της διαδικασίας φυσικά σε ενημερώνουν ότι οι θέσεις γραφείου ή εξυπηρέτησης πελατών καλύφθηκαν όλες και μόνο αυτές των πωλήσεων και των ληξιπρόθεσμων οφειλών έχουν μείνει ανοικτές. Ξέρετε ποιες. Αυτές που σε παίρνουν τηλέφωνο μέσα στο καταμεσήμερο να σε ενημερώσουν για καινούριες προσφορές σε πακέτα κινητής ή για τη δόση του δανείου σου που έληξε και εσύ τους βρίζεις και αυτοί σε ξαναπαίρνουν και ξανά εσύ τους βρίζεις.
Είναι αυτοί οι άνθρωποι που δουλεύουν 6 ώρες την ημέρα, σε κυλιόμενες βάρδιες ανά 24ωρο, 7 μέρες την εβδομάδα με δύο ρεπό. Έχουν ένα τηλέφωνο-ακουστικό στο αφτί και μέχρι και οι αναπνοές τους καταγράφονται και αξιολογούνται σε πραγματικό χρόνο.
Έχουν διάλειμμα 27 λεπτά τη μέρα. Όχι 28, γιατί η ακρίβεια μετράει. Ο μισθός, φυσικά, είναι για γέλια και για κλάματα: 370 μικτά αν είσαι πάνω από 25 ετών.
Αν θέλεις παραπάνω χρήματα πρέπει να πουλήσεις ή να εισπράξεις και να πάρεις το bonus, που κατά μέσο όρο κυμαίνεται στα 50 ευρώ το μήνα. Αν δεν τα καταφέρεις στις πωλήσεις μπορούν να σε διώξουν ανά πάσα στιγμή και χωρίς αποζημίωση μιας και οι συμβάσεις είναι μηνιαίες «για διαχειριστικούς λόγους» όπως θα σου εξηγήσουν.
Όπως και να χει όμως, κανείς δεν αντέχει για πολύ.
Αυτός, άλλωστε, είναι και ο λόγος που συνέχεια προσλαμβάνουν κόσμο και έχουν κενές θέσεις προς κάλυψη.
Στην Ελλάδα της κρίσης και του εργασιακού μεσαίωνα υπάρχουν πολλοί που αναγκάζονται να κάνουν τέτοιες δουλειές και πολλές ακόμα χειρότερες με μισθούς πείνας και άθλιες συνθήκες εργασίας. Πολύ λογικό όταν το κράτος δεν παρέχει καμία προστασία στον εργαζόμενο και το μόνο που προσφέρει ως εναλλακτική λύση στην ολοένα και αυξανόμενη ανεργία είναι η πεντάμηνη κοινωφελή εργασία των 495 ευρώ.
[…] σε τηλεφωνικό κέντρο για μεγάλη ελληνική […]