Ποίηση | Δύση του Αστεριού

Στην δύση
που συμβαίνει πίσω απ’ την ταράτσα
με την καμινάδα του καυστήρα,

στα αστραφτερά τζάμια των θερμοσίφωνων
και στην απόληξη του κλιμακοστασίου,

στο μηχανοστάσιο του ανελκυστήρα

θ’ ανέβω στις κεραίες των τηλεοπτικών δεκτών
για να γιορτάσω την ομήγυρη μας

στο σκοτάδι των λαμπτήρων
του στεγνού φωτός που ρέει άφθονο

και η φαινόμενη τροχιά του αστεριού
που οδηγούσε τα πόδια

– λευκή γραμμή στην άσφαλτο
που κράταγαν τα χέρια

– σκοινί απλώστρας
που υπάκουαν τα μάτια

– οθόνη στο κενό
που ακολουθούσαν οι εντολές
τελειώνει εδώ.

Στο ηλιοβασίλεμα κρυώνουν οι ώμοι μου,

Άτλαντας που κουβαλάει παγωμένο πλανήτη
δεν έχει χρεία νερού και τροφής
στα αδιάφορα ηλεκτρικά του μερόνυχτα
στην ηλεκτρική ρυπαρή ζωή του.

Νικόλας Κακατσάκης

Πηγή: http://voidnetwork.gr

© I for Interview team

Σε περίπτωση που επιλέξατε να αναδημοσιεύσετε κάποιο κείμενό μας στο δικό σας site, σας ευχαριστούμε ιδιαίτερα εκ των προτέρων για την προτίμηση! Ωστόσο,  να σας υπενθυμίσουμε το πόσο ευχάριστο και δίκαιο είναι να ακολουθούνται οι δεοντολογικοί κανόνες που ορίζουν τη σωστή και λειτουργική αναφορά στην αρχική  πηγή ( δλδ. αναγραφή πλήρους ονόματος του site μας και ενεργό link που ανακατευθύνει στο πρωτότυπο άρθρο). Με τον τρόπο αυτό αναγνωρίζετε τον κόπο και τη δουλειά μας και σας ευχαριστούμε διπλά!