Στην δύση
που συμβαίνει πίσω απ’ την ταράτσα
με την καμινάδα του καυστήρα,
στα αστραφτερά τζάμια των θερμοσίφωνων
και στην απόληξη του κλιμακοστασίου,
στο μηχανοστάσιο του ανελκυστήρα
θ’ ανέβω στις κεραίες των τηλεοπτικών δεκτών
για να γιορτάσω την ομήγυρη μας
στο σκοτάδι των λαμπτήρων
του στεγνού φωτός που ρέει άφθονο
και η φαινόμενη τροχιά του αστεριού
που οδηγούσε τα πόδια
– λευκή γραμμή στην άσφαλτο
που κράταγαν τα χέρια
– σκοινί απλώστρας
που υπάκουαν τα μάτια
– οθόνη στο κενό
που ακολουθούσαν οι εντολές
τελειώνει εδώ.
Στο ηλιοβασίλεμα κρυώνουν οι ώμοι μου,
Άτλαντας που κουβαλάει παγωμένο πλανήτη
δεν έχει χρεία νερού και τροφής
στα αδιάφορα ηλεκτρικά του μερόνυχτα
στην ηλεκτρική ρυπαρή ζωή του.
Νικόλας Κακατσάκης
Πηγή: http://voidnetwork.gr
