Τα όρια του αγώνα
Διάβαζα την ανακοίνωση των εργαζομένων της ΤΡΑΙΝΟΣΕ για το ξεπούλημα της εταιρίας. Καλή, συμπαθητική, αναμενόμενη. Τελειώνοντας την ανάγνωση διάβασα κάτι που με έβαλε σε σκέψεις, τόσο για τον συγκεκριμένο αγώνα όσο και γενικά για κάθε ανακοίνωση αγώνα, τα τελευταία πολλά χρόνια.
Συγκεκριμένα η ανακοίνωση καταλήγει ως εξής:
«Αγωνιστήκαμε και θα συνεχίσουμε ν’ αγωνιζόμαστε για την ανατροπή αυτών των πολιτικών και για την προάσπιση του εθνικού μας πλούτου προς όφελος του λαού και της χώρας».
Αυτή, αν και είναι η ανακοίνωση που θα περίμενε και θα ήθελε να διαβάσει κανείς, εμένα μου δημιουργεί ένα ερώτημα: Όταν λέμε «αγωνιζόμαστε» και «ανατροπή», τι ακριβώς εννοούμε, και με ποια έννοια; Ποιες συγκεκριμένες πρωτοβουλίες θα αναλάβουν οι εργαζόμενοι πέρα απ’ αυτή την αόριστη εξαγγελία; Τι σχέδιο θα ετοιμάσουν; Σε τι κινήσεις θα καλέσουν τον λαό να συμμετάσχει;
Τα ερωτήματα που θέτω δεν αφορούν προφανώς μόνο την περίπτωση των εργαζομένων στην ΤΡΑΙΝΟΣΕ. Αφορούν κάθε έναν που αισθάνεται την ανάγκη να αντιδράσει με όσα συμβαίνουν, αλλά κυρίως όσους προχωρούν σε εξαγγελίες αγώνα, και με οδηγούν σ’ αυτές τις σκέψεις:
Όταν θέτει κανείς εξαρχής τα όρια του αγώνα του -πόσο μάλλον όταν επιπλέον τα ανακοινώνει- τότε ανακοινώνει στην πραγματικότητα μέχρι που είναι διατεθειμένος να φτάσει. Και αν δεν είναι διατεθειμένος να φτάσει μακριά τότε δεν γίνεται επικίνδυνος και κατ’ επέκταση δεν μπορεί να επηρεάσει τις αποφάσεις, δεν μπορεί να νικήσει.
Κανένας δεν θα οπισθοχωρήσει παραχωρώντας νίκη επειδή ταλαιπωρήθηκε λίγο ή ενοχλήθηκε από τις κινήσεις του αντιπάλου του.
Μια απεργία για παράδειγμα, που ανακοινώνεται από την αρχή ότι θα είναι 8ωρη, ή 24ωρη, ή 48ωρη, ή ακόμη και εβδομαδιαία (!) δεν έχει καμία ελπίδα να νικήσει, καθώς έχει θέσει η ίδια το τέλος της, ανεξάρτητα από την έκβαση του αποτελέσματος. Μια απεργία που από την αρχή της ανακοινώνει ότι θα διαρκέσει ένα τάδε διάστημα ανακοινώνει ότι με το πέρας αυτού του διαστήματος θα λήξει και ως εκ τούτου ο υποτιθέμενος πιεζόμενος δεν έχει παρά να περιμένει να περάσει αυτό το προκαθορισμένο χρονικό διάστημα.
Ένα τέτοιο παράδειγμα αφορά στα χρονικά όρια και το χρονοδιάγραμμα του αγώνα. Μια άλλη εξίσου σημαντική παράμετρος είναι η ποσότητα της βίας, ή καλύτερα της αντιβίας όπως λέμε που θα χρησιμοποιηθεί αν χρειαστεί.
Κάποιος που ξεκινώντας τον αγώνα του προβαίνει σε δηλώσεις του τύπου: «Δεν θα εκτραπούμε σε ακρότητες», ή «δεν θα υπάρξει βία» κ.ά. τέτοια ωραία, αυτό που κάνει και πάλι, είναι ότι καταθέτει πιστοποιητικά νομιμοφροσύνης και είτε (ίσως λίγο) από πραγματικό σεβασμό στους νόμους (;), είτε κυρίως από φόβο απέναντι σε μια πιθανή δίωξη, δέχεται -και το ανακοινώνει- ότι θα “αγωνιστεί” μέσα στα πλαίσια της αστικής νομιμότητας. Ωστόσο ένας αγώνας αυστηρά στα πλαίσια της αστικής νομιμότητας δεν είναι αγώνας!
Τους νόμους τους φτιάχνει το κράτος, η αντίδραση, και γνωρίζει ότι οι νόμοι της είναι φτιαγμένοι έτσι ώστε κάποιος κινούμενος σε αυτά τα πλαίσια να μην μπορεί να καταφέρει κάτι. Κι αντί οι άνθρωποι να αγωνιστούν ανεξαρτήτως νομικίστικων πλαισίων, εκείνοι περιορίζονται στα ολοένα και πιο στενά πλαίσια της ήδη περιορισμένης αστικής νομιμότητας.
Όταν κάποιος ανακοινώνει ότι ο αγώνας του είναι μέχρις εσχάτων, ότι αγωνίζεται μέχρι θανάτου -και το εννοεί- τότε αυτή η ανακοίνωση αποκτά επικίνδυνο χαρακτήρα και πλέον αποτελεί μια προειδοποίηση: «Εδώ διακυβεύονται τα πάντα. Ο άνθρωπος που έχουν απέναντί τους είναι αποφασισμένος να ρισκάρει τα πάντα κι επομένως δεν έχει τίποτα να χάσει, ενώ μπορεί να φτάσει και θα φτάσει αν χρειαστεί μέχρι τα άκρα». Και τον φοβούνται, διότι καταλαβαίνουν ότι εδώ πλέον διακυβεύονται τα πάντα.
Έχουν γραφτεί πολλά, είτε πως: «Η ελευθερία θέλει αρετή και τόλμη», είτε ότι: «Όπου ποθεί λευτεριά παίρνει σπαθί» κ.λ.π. Όλα αυτά όμως, όλα τα αντάρτικα τραγούδια, τα συνθήματα της επαναστατικής αριστεράς, η διδασκαλία των επαναστατών στοχαστών, έχουν εκφυλιστεί πλέον και αντιμετωπίζονται μόνο ως «συμβολικά». Πρώτ’ απ’ όλα από τα φοβικά κόμματα της “πρωτοπορίας”, και στη συνέχεια αυτός ο εκφυλισμός έγινε αποδεκτός από τον τρόμο των ανθρώπων, φτάνοντας στο σημείο να θεωρείται «προβοκάτορας» από το “κίνημα” και να απομονώνεται όποιος προχωράει κάνοντας τα λόγια πράξη.
Λοιπόν, έτσι δουλειά δεν γίνεται.
Και για να μην θεωρηθώ υποκινητής βίας (που δεν είναι σε καμία περίπτωση η πρόθεσή μου) δεν θα πάρω θέση εδώ. Θα επαναλάβω απλώς μια θέση μιας παλιότερης οργάνωσης, κάνοντας απλώς το σχόλιο ότι αποτελεί πραγματικό ερώτημα, πραγματικό δίλημμα και ως εκ τούτου απαιτεί πραγματική απάντηση, όποια απ’ τις δύο και αν είναι αυτή:
«Όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα» ΕΑΜ
Πηγή: anupotaktos.blogspot.gr
Cover artwork: by HALLUZINOGEN
