Ένα κείμενο από τον αναγνώστη του #IforInterview, Κωνσταντίνο Καραθωμά
Διακρίνοντας έναν έντονο προβληματισμό στην ιστορία του συνάδελφου μικρού θεούλη Μπόβολου (εγώ είμαι ο Βούδας παρεμπιπτόντως, λόγω κοιλιάς κυρίως) για τα σούπερ μάρκετ, διαπίστωσα ότι δεν είμαι μόνος!
Δεν είμαι ο μόνος που όλες αυτές οι σιχαμένες χρηματοκεντρικές καταστάσεις που διαιωνίζονται και περνάνε από γενιά σε γενιά μου σπάνε τ’ αρχ… τα παπ… τα συκώτια τέλος πάντων! Παρ’όλα αυτά έκανα μια ακόμα πιο θλιβερή διαπίστωση: δεν είμαι ο μόνος αλλά είμαστε απελπιστικά λίγοι…
Γι’αυτό δε θα κάτσω να σκάσω και μέχρι να γίνει η αφύπνιχαχαχαχα, ούτε να την πω δε μπορώ αυτή τη λέξη χωρίς να γελάσω, τέλος πάντων μέχρι τότε, θα τα παίρνω όλα σοβαρά στην πλάκα!
Και ο συνειρμός πάει ως εξής: ο Μπόβολος ταπηροκρανίασε με τη σαπίλα των σούπερ μάρκετ -> τα σούπερ μάρκετ κοροϊδεύουν τον κόσμο που ψωνίζει από εκεί -> ποιοι δεν πάνε στα σούπερ μάρκετ; -> ΟΙ ΠΛΟΥΣΙΟΙ!
Και γεννιέται το ερώτημα: πώς να είναι άραγε η ζωή στο σύμπαν των πλούσιων συν-Ελλήνων μας;
Κάπου στη Νέα Γλυφάδα, δυο νεαροί πίνουν καφέ στο σπίτι του ενός:
Α.: Θα πιούμε καφεδάκι,ε;
Β.: Βεβαίως!!
Α.: Να πω στην υπηρέτρια να μας ετοιμάσει από ένα φρέντο μοκατσίνο αμερικανάτο μακιάτο φλόκο κον πάνα με καστανή ανεπεξέργαστη ζάχαρη;
Β.: Αν δεν είναι κόπος!
Α.: Όχι βρε, σιγά… Κανέλα να βάλει κασσίας ή κεϋλάνης;
Β.: Χμ… Ερώτηση είναι αυτή; ξέρεις τι ξύλο έφαγα εγώ απ’τη μάνα μου για να μάθω να πίνω το φρέντο μοκατσίνο αμερικανάτο μακιάτο φλόκο κον πάνα με κανέλα κεϋλάνης;; Θα ξεχάσω νομίζεις που με κυνηγούσε γύρω γύρω απ’την 25άρα εσωτερική θερμαινόμενη πισίνα μας στο εξοχικό για να με δείρει με το μπαστούνι του γκολφ το Wilson, το φθηνό… λες και δεν είχαμε Taylor Made ξέρω ‘γω…
Α.: Όχι ρε φίλε…
Β.: Άσε…
Κάπου σε ένα γυράδικο στη Βόρεια Εκάλη:
Γ.: Κοπελιά πως μπορώ να σε εξυπηρετήσω;
Κ.: Ναι, γεια σας, θα ήθελα μια φοκάτσια χωρίς γλουτένη με βιολογικό γύρο ζαρκάδι, φινόκιο και καραμελωμένα μακαντέμιαν νατς!!
Γ.: Γουακαμόλε να βάλω;;
Κ.: Όχι καλέ, έχω αγόρι…
Κάπου σ ένα βιβλιοπωλείο στο Άνω Κεφαλάρι:
Μητέρα: Ναι γεια, σας ο γιός μου πάει πλεόν στην τέταρτη τάξη δημοτικού στο Αμέρικαν Σκουλ Οφ Γουατ-Δε-Φακ-Μεν, και από φέτος θα κάνουν γεωγραφία. Θα ήθελα σας παρακαλώ να μου δώσετε μια υδρόγειο σφαίρα!
Υπάλληλος: Βεβαίως κυρία μου, σε τι μέγεθος την θέλετε;
Μ.: Χαχαχα! Σας παρακαλώ, ακούει κι ο κόσμος! Σε φυσικό βέβαια!
Κάπου στο Σαουδικό Ψυχικό, μητέρα και κόρη κάνουν βόλτα:
Π.: Μητέρα! Μητέρα! Κοίτα κάτω στο δρόμο ένα πεντακοσάευρο!!
Μ.: Βρε παιδί μου, δε σου είπα να μην πιάνεις πράγματα απ’ το δρόμο! Είναι λερωμένα, θα πάθουν καμιά μόλυνση τα με χτισμένο γαλλικό μανικιούρ νυχάκια σου!!
Κάπου σε ένα χλιδέ ρεστοράν στο Χιψτερικό Κωλωνάκι:
Π.: Γκαρσόν!
Γ.: Παρακαλώ κύριε
Π.: Να σε ρωτήσω, έχω παραγγείλει την ομελέτα καγκουρόσαυρου με kakaloberries και βρώσιμο χρυσό. Ο χρυσός είναι σίγουρα 24 καρατίων;;
Γ.: Μάλιστα κύριε!
Π.: Σίγουρα,ε; Δεν νομίζω να είναι 23 καρατίων;; Επειδή στο Αμανχάταν που παίρνω συνέχεια το ίδιο πιάτο είναι πάντα 24καρατίων, έχω συνηθίσει, κι αν φάω 23 καρατίων με φουσκώνει… Μάλλον με πειράζει στο έντερο…
Γ.: Θα ενημερώσω τον σεφ κύριε…
Υ.Γ.: Στο ίδιο ρεστοράν μετά το τέλος του γεύματος ο χλιδάς ζητάει λίγο χρυσόχαρτο να τυλίξει τα αποφάγια για τον μικρό γατόπαρδο που έχει…
Συζήτηση μεταξύ δυο εφοπλιστών:
Α.: Πως πάνε οι δουλειές;
Β.: Άσε, με αυτήν την κρίση, χάλια! Όλα κάτω…
Α.: Αμάν βρε παιδί μου, όλο αναδουλειές! Στο τέλος θα κάνουμε το σκατό μας παντεσπάνι!!
Δελτίο ειδήσεων στην Παρασκε-Βούλα:
Δ.: Μάχη έδωσαν οι άντρες της πυροσβεστικής υπηρεσίας με τις φλόγες και τον αέρα, καθώς και όλες τις αντίξοες συνθήκες, για να σβήσουν την φωτιά που ξέσπασε στο περίφημο ελληνο-γαλλικό κολλέγιο Δυτικώλ, λίγο μετά τις δύο το μεσημέρι. Οι προσπάθειες όμως απέβησαν άκαρπες καθώς η πυρκαγιά δεν υποχώρησε με αποτέλεσμα να καεί ολοσχερώς το κτήριο. Τα πάντα έγιναν στάχτη και Burberry…
Κάθε σοβαρός πλούσιος Έλληνας έχει στην κατοχή του πολύμετρη θαλαμηγό για να χαλαρώνει όταν κάνει διάλειμμα απ’την χαλάρωσή του μαζί με τους φίλους ή την οικογένειά του. Για λόγους υγιεινής και τακτ τις τουαλέτες τις έχει σε ένα άλλο κότερο, χώρια. Κι έχει κι ένα ακόμα κότερο για να πηγαίνει απ’το πρώτο στις τουαλέτες. Το τρίτο βέβαια είναι κατά πολύ μικρότερο! Εξάλλου δεν χρειάζεται να καίμε και τόσα πολλά καύσιμα χωρίς λόγο! Οι-κωλο-γική συνείδηση!!
Ένα κείμενο από τον αναγνώστη του #IforInterview, Κωνσταντίνο Καραθωμά
Το κείμενο παραχωρήθηκε από τον αναγνώστη για αποκλειστική χρήση και δημοσίευση στο IforInterview.
© I for Interview team
