Η 8η Μάρτη πλησιάζει. Για άλλη μια χρονιά, θα είναι μια μέρα διεκδίκησης του γυναικείου κινήματος σε ολόκληρο τον κόσμο, που τα τελευταία χρόνια μαζικοποιείται και παλεύει για την ισότητα στην εργασία, ενάντια στη σεξιστική βία και τη σεξουαλική παρενόχληση, για το δικαίωμα των γυναικών να μη φοβούνται να περπατήσουν στο δρόμο. Με αφορμή την 8η Μάρτη, το «Ξ» θα δημοσιεύσει τις επόμενες μέρες μια σειρά από σχετικά άρθρα. Παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε άρθρο της Μαριάννας Τσακίρη σχετικά με την ανισότητα στις αμοιβές.
Μπορείτε να διαβάστε το σύνολο της αρθρογραφίας μας για το γυναικείο ζήτημα εδώ.
Το τελευταίο διάστημα ήρθαν στο φως της δημοσιότητας στοιχεία του ΕΦΚΑ (Ενιαίος Φορέας Κοινωνικής Ασφάλισης) σχετικά με τους μισθούς των εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα το 2017.Πέρα από την περιβόητη «ανάπτυξη» που ζούμε καθημερινά, με 636.424 εργαζόμενους-ες στον ιδιωτικό τομέα (ένας στους τρείς!) να ζουν με καθαρό μισθό μικρότερο του επιδόματος ανεργίας (!!!), ήρθαν στο φως και κάποια δημογραφικά στοιχεία, που αναδεικνύουν τις ανισότητες με βάση το φύλο που βιώνουμε.
Άντρες – Γυναίκες στην εργασία σημειώσατε 1
Συγκεκριμένα, στην Ελλάδα του 2018, οι γυναίκες αντιπροσωπεύουν το 47% περίπου των εργαζομένων στο σύνολο των επιχειρήσεων.
Σε συνθήκες πλήρους απασχόλησης, το μέσο ημερομήσθιο ενός άντρα είναι 52,59 και μιας γυναίκας 45,69 ευρώ, με αποτέλεσμα οι μισθοί να διαμορφώνονται σε 1.227 και 1.054 ευρώ αντίστοιχα.
Σε συνθήκες μερικής απασχόλησης, όπου οι γυναίκες είναι πολύ περισσότερες, τα ημερομίσθια διαμορφώνονται σε 24,18 ευρώ για τους άντρες και 22,96 για τις γυναίκες.
Συνολικά, αν βγάζαμε το μέσο όρο σε ημερομίσθια μερικής και πλήρους απασχόλησης, οι άντρες θα είχαν ημερομίσθιο 47,36 και οι γυναίκες 39,21 ευρώ.
Ποιες είναι οι αιτίες αυτής της ανισότητας;
Φυσικά, τα παραπάνω αποτελούν μια πραγματικότητα η οποία καμία σχέση δεν έχει με τα προσόντα ή το πόσο καλές είναι οι γυναίκες στη δουλειά τους. Οι υψηλότερες θέσεις, οι διοικητικές ή εποπτικές, πολύ σπάνια καταλαμβάνονται από γυναίκες, ενώ οι τελευταίες σπανιότερα παίρνουν προαγωγή συγκριτικά με τους άντρες συναδέλφους τους, επομένως είναι «αναμενόμενο» να αμείβονται και λιγότερο από αυτούς. Στις υψηλές διευθυντικές θέσεις οι γυναίκες αποτελούν ποσοστό μικρότερο του 3%!
Την ίδια στιγμή, οι γυναίκες αναλαμβάνουν ακόμα περισσότερα άμισθα καθήκοντα, όπως το μεγάλωμα των παιδιών, το νοικοκυριό, τη φροντίδα των ηλικιωμένων. Αυτό τις αναγκάζει να μειώνουν τις μέρες εργασίας τους και να πέφτουν απο την πλήρη στη μερική απασχόληση για να μπορέσουν να προλάβουν, με αποτέλεσμα να μειώνονται οι αποδοχές τους και να μειώνονται δραστικά οι πιθανότητες προαγωγής και επαγγελματικής ανέλιξης, ενώ φυσικά υπάρχουν επιπτώσεις και στις συντάξεις τους. 1 στις 3 γυναίκες αναγκάζονται να μειώσουν «οικειοθελώς» τις ώρες εργασίας τους ενώ το αντίστοιχο ποσοστό για άντρες είναι 1 στους 10.
Ένας τελευταίος καθοριστικός παράγοντας είναι το είδος του επαγγέλματος. Επαγγέλματα όπου συναντάμε περισσότερες γυναίκες, όπως δασκάλες, νοσοκόμες, πωλήτριες, κλπ, έχουν χαμηλότερα ωρομίσθια από ότι επαγγέλματα που κυριαρχούνται από άντρες, ακόμα και αν απαιτείται το ίδιο επίπεδο εμπειρίας και εκπαίδευσης.
Άλλη μια θλιβερή κατάταξη
Όλα τα παραπάνω δεν είναι προνόμιο μόνο της Ελλάδας καθώς στις χώρες του ΟΟΣΑ (Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης) οι γυναίκες συνεχίζουν να πληρώνονται κατά 16% λιγότερο από τους άντρες, ανεξάρτητα από τα προσόντα τους.
Παρόλα αυτά, η Ελλάδα σε σύνολο 33 χωρών είναι 3η απο το τέλος όσον αφορά την οικονομική ισότητα, μία θέση πάνω απο την Κορέα και 2 απο το Μεξικό!
Υπάρχει εναλλακτική;
Τέτοιου είδους έρευνες που αποκαλύπτουν την ανισότητα στην εργασία, θα μπορούσαν να συνεχίσουν επ’ άπειρο. Το συμπέρασμα όμως, πρέπει να είναι ένα: τίποτα από αυτά δε θα λυθεί απο μόνο του. Παρά τις πονόψυχες δηλώσεις του ΣΕΒ λίγο καιρό πριν για την ανισότητα που βιώνουν οι γυναίκες, δε ξεχνάμε οτι είναι οι ίδιοι οι εργοδότες που ζητάνε συνεχώς χαμηλότερους μισθούς για το σύνολο των εργαζομένων, που απολύουν γυναίκες λόγω εγκυμοσύνης, που έχουν κάνει κανόνα την επισφαλή εργασία, κτλ.
Πρέπει να παλέψουμε συλλογικά για καλύτερους και ίσους μισθούς για όλους τους εργαζομένους/ες. Για κοινωνικές παροχές που θα επιτρέπουν στις γυναίκες να δουλεύουν κανονικά και όχι να μένουν σπίτι να φροντίζουν την οικογένεια, για συνθήκες και ποιότητα στην εργασία που δε θα επιτρέπουν κανενός είδους διάκριση.
Πηγή: http://net.xekinima.org
