Ένα από τα κλασικά θέματα σε κάθε site που σέβεται τον εαυτό του είναι οι τυπάδες που έχεις στη δουλειά σου. Πολυφορεμένο, αλλά εμείς δε θα μπορούσαμε να μην έχουμε τους δικούς μας αγαπημένους συνάδελφους. Χωρίς να μακρηγορούμε, το λεπόν, έχουμε και λέμε:
Ο Ψαράς: Οι άντρες θα καταλάβουν αμέσως σε τι αναφέρομαι. Θυμάστε εκείνον τον τύπο στον στρατό που ήταν προβλεπέ ακόμα και την ημέρα απολύσεως; Πάντα ξυρισμένος, κουρεμένος, κομβιωμένος και όλα τα εις -μένος; Αυτός είναι ο ψαράς. Ποτέ δε δρα εκτός guide book, συνήθως αγχωτικός με τη δουλειά του (παρ’ ότι έχει χρόνια που την κάνει), πάντα δεκτικός σε οποιοδήποτε τερτίπι του boss. Στα plus του συνήθως είναι ότι δε σε χώνει να κάνεις δικές του δουλειές, αλλά είναι τόσο προβλέψιμος και ψαρωμένος, που δεν αντέχεις να μην τον δουλέψεις λιγάκι.
Ο καυλόσπυρος: Βρήκε δουλειά τέτοια περίοδο κι έχει κωλοχαρεί. Είναι πάντα πρόθυμος να κάνει τα πάντα, να μάθει τα πάντα, να ακούσει τους πάντες και, το βασικότερο, είναι καυλωμένος να τα κάνει καλά. Θα μπορούσε να ανήκει στην κατηγορία του ψαρά, αλλά η απειρία σε συνδυασμό με τη μη γνώση της ανοχής του εργοδότη τον δικαιολογούν. Πολλές φορές θυμίζει αυτά τα μικρά σκυλάκια που πάντα είναι ενεργητικά και χαρούμενα, χωρίς προφανή λόγο, απλά επειδή υπάρχουν στο χώρο. Προφανώς και είναι ο χειρότερα αμειβόμενος υπάλληλος, όπως επίσης σε κάθε “αναταραχή” έχει το βλέμμα του πρόσφατα απολυμένου και ακούγεται να μονολογεί “we are doomed”, “ήρθε το τέλος” και να προσεύχεται σε κάθε γνωστή εργασιακή θεότητα ανά τον κόσμο.
Η νύχια: Όλοι καταλάβαμε ποια λέω. Είναι αυτή που είναι μονίμως στο facebook, έχει το τηλέφωνο σκουλαρίκι και οι απαντήσεις της όταν τη ρωτάς κάτι είναι αναμεταξύ των “δεν ξέρω” και “δεν είναι ευθύνη μου να ξέρω”. Πάντα στο τηλέφωνο λέει πόση δουλειά έχει. Το μακιγιάζ είναι τέλειο και τα νύχια σε φονικό μέγεθος, συνήθως σε ρόλο γραμματείας ή υπαλλήλου γραφείου. Στην προηγούμενη ζωή της πρέπει να ήταν χαμαιλέοντας, καθότι είναι γεννημένη να ξέρει πώς να αφομοιωθεί στο περιβάλλον της δουλειάς της χωρίς να φαίνονται η (μη) εργασία της και το ξύσιμό της.
Το τρίτο Ράιχ: Συνήθως σε ρόλο προϊσταμένου ή εκεί κοντά, φωνάζει κι ουρλιάζει για να “γίνει η δουλειά σωστά”. Οποιαδήποτε επικοινωνία χωρίς υψηλά ντεσιμπέλ μοιάζει απίθανη, όπως επίσης και τα όρια ανοχής/υπομονής/λογικής, που είναι στον χαμηλότερο δυνατό βαθμό. Το πιο αστείο είναι πως όταν καταλάβει ότι το παράκανε, πετάει την ατάκα “δεν φωνάζω σ’ εσένα, απλά έτσι είμαι όταν δουλεύω”. Κι εγώ όταν ξεκινήσω τα καντήλια και τα μανουάλια, δεν τα έχω μαζί σου, η εκκλησία μου φταίει.
Οι αυτοδημιούργητοι: Ελάχιστες φορές παίζει και όντως να είναι, αλλά να ξέρεις ότι 8 στις 10 κουβέντες που θα κάνεις όταν κάνετε τσιγάρο μαζί είναι πόσο πολύ πάλεψε για να φτάσει να είναι προϊστάμενος (ακόμα και προϊστάμενος τροφοδοσίας τουαλέτας). Θα σου πει για τις δυσκολίες που συνάντησε, για το πόσο άδικη ήταν η ζωή μαζί του/της αλλά και πόσο έξυπνα τα κατάφερε να φτάσει ως εδώ. Συνήθως, κάνει και μια επίκληση στα θεία, πριν κράξει τη νέα γενιά ότι δεν ξέρει να δουλεύει και τους ονομάσει φρεντόμαγκες. Α, και επίσης, όλοι οι υπόλοιποι υπάλληλοι είναι άχρηστοι και βύσματα.
Οι “μη ρωτάς το γιατί η αγάπη αυτή έχει τώρα τελειώσει”: Κάποια στιγμή στη ζωή του, αυτό το άτομο χώρισε. Από σχέση, γάμο, one-night-stand, από κάτι χώρισε. Και το ξέρουμε όλοι. Όταν λέμε όλοι, όλοι. Από το αφεντικό μέχρι τον τελευταίο προμηθευτή. Άμα, δε, σε συμπαθεί κιόλας, μία είναι η συμβουλή: “Πρόσεξε πού θα δώσεις την καρδιά σου, ο κόσμος είναι κακός και θα σε πληγώσει”. To profile του στο facebook έχει κατεβατό από καψουροτράγουδα και εκείνες τις καμένες εικόνες που έχουν 2 F-16, μια Παναγία κι έναν στίχο του Ελύτη. Δικιά μας συμβουλή: Ποτέ, μα ποτέ, μην πάτε μαζί για ποτό ή καφέ!
Ο περπατημένος: Κάθε ατάκα που λες εσύ, μια ιστορία που λέει αυτός. Κατά τα λεγόμενά του, στα νιάτα του πρέπει να τον ήξεραν όλα τα πλακάκια κάθε πεζοδρομίου της Αττικής και να είχε ρεζερβέ θέση σε κάθε μαγαζί της χώρας. Δεν πα’ να μιλάτε για δουλειά εσείς, δεν πα’ να καίγεται ο κώλος σας, αυτός θα σας πει για το 1982, στη Φωκίωνος Νέγρη, που τα έπινε με έναν ξάδερφο του Καραμανλή και μετά τα έκαναν όλα πουτάνα με 2 στάρλετ (ανθρώπους, όχι τα αμάξια) της εποχής. Σε περίπτωση που βγείτε όλοι μαζί για φαγητό από τη δουλειά ή οτιδήποτε άλλο, θα σας λέει ιστορίες για αυτό το μέρος από παλιά, ακόμα κι αν άνοιξε πριν 1 μήνα. Αν βαριέσαι να μιλάς και μπορείς να παριστάνεις ότι ακούς, είστε ο ένας το άλλο μισό του άλλου.
Ο “έχω ένα πρόβλημα για κάθε σου λύση”: Συνήθως είναι ο λογιστής ή ο νομικός, που θα σου πει ότι αυτό που κάνεις είναι λάθος. Γενικά, όλα όσα κάνεις είναι λάθος. Μέχρι και ο τρόπος που αναπνέεις είναι λάθος. Πνιγμένος στη δουλειά, πάντα απορεί με το πόσο μη ενημερωμένοι επί του αντικειμένου του είναι οι συνάδελφοί του. Αν είχε μότο, θα μπορούσε να είναι “the right way is the hard way” και σε κάθε αφορμή το επιβεβαιώνει. Η πιο σωστή κίνηση για να μη σε μουρλαίνει είναι να τον ρωτάς πρώτο από όλους αν αυτό που έχεις στο μυαλό σου γίνεται. Εκεί κερδίζεις τη συμπάθειά του και χαίρεται που κάποιος επιτέλους τον εκτιμά επαγγελματικά μέσα στο “αχούρι που μόνο εκείνος συγυρίζει”.
Δε βρήκατε τον δικό σας συνάδελφο ακόμα; Μην ανησυχείτε, έρχεται και part 2!
Γράφει ο Βαγγέλης Βαΐτσης.
