Ξαναδιαβάζοντας το “Οδός Αβύσσου Αριθμός 0”, γράφονται πολλά στην ψυχή μας, όχι μόνο συναισθήματα κι ιδέες, αλλά ιστορικά γεγονότα και πανανθρώπινες, αξίες. Από τα πολλά που μου χαράχτηκαν, κατά την τρίτη ανάγνωση του βιβλίου μέσα στα χρόνια, μεταφέρω μικρά αποσπάσματα, με την προτροπή να ξαναδιαβάσουμε Μενέλαο Λουντέμη, ίσως τον πιο αυθεντικό Έλληνα συγγραφέα, σύγχρονο και διαχρονικό – παντοτινό.
«Ο θάνατος έγινε εύκολος. Μα από τότε που άρχισε να γίνεται εύκολος ο θάνατος έγινε δύσκολη η ζωή. Ας είναι…»
«Αλλά οι ευτυχίες των φτωχών κρατούνε όσο και τα κεράσια.»
«Όσοι έχουν πολλά δάκρυα μέσα τους κλαίνε πάντα λίγο»
«Στον κόσμο αυτό, αν δεν ήρθες μόνο για να μετρήσεις τα χρόνια σου και να φύγεις, δεν έχει να φοβηθείς από τίποτα. Ποτέ τον φρόνιμο άνθρωπο δεν τον πειράζουν… Μα αν είναι να χαθεί κάποτε ο κόσμος θα χαθεί από τους φρόνιμούς του. Γιατί οι φρόνιμοι, με τη φρονιμάδα τους, βοήθησαν τους σκληρούς να γίνουν σκληρότεροι. Οι λιπόψυχοι – πολλές φορές – βλάψαν πιο πολύ κι απ’ τους καταδότες και θαρρώ πως αυτοί είναι κι οι μεγαλύτεροι καταδότες. Ο καταδότης μπορεί να βλάψει μόνο έναν. Μα όταν η ψυχή του δειλού διαλυθεί η αναθυμίασή της θα δηλητηριάσει όλον τον κόσμο»
«Τα μαξιλάρια έχουν αγκάθια για τις μεγαλοφυΐες αυτού του κόσμου. Κι όπως τα σοφά μυαλά γεννάνε τη νύχτα έτσι και τα τέρατα της ΣΦΑ γεννάνε τα μεσάνυχτα. Τη μέρα τα μεγάλα έργα φαίνονται πολύ μικρά, μα τα μικρά φαντάζουν μεγαλύτερα αν τα μυαλά που τα γεννούν είναι χαλασμένα. Για τα μυαλά αυτά δεν ξημερώνει ποτέ. Η μέρα τους είναι σκοτεινότερη απ’ τη νύχτα»
«Ο κακούργος είναι ένας σοφός που δεν πρόφτασε να ωριμάσει. Τα έργα του είναι άγουρα, πικρά, δε θα γλυκάνουν ποτέ. Ο εγκληματίας είναι το άγριο δέντρο μες στον ήμερο κήπο που η μανία του το κάνει πιο άγριο. Έτσι κι οι άγριοι των κατοικούμενων περιοχών είναι αγριότεροι απ’ τους άγριους της ζούγκλας. Η πεποίθηση ότι το έγκλημα τους μπαίνει κάτω απ’ τον κοινωνικό έλεγχο τους σπρώχνει να το κάνουν αγριότερο. Το σαρκοβόρο της ζούγκλας κατασπαράζει ό,τι είναι να φάει και σταματά μόλις χορτάσει. Ο άνθρωπος – δυστυχώς – δεν τρώει τα θύματά του… Έτσι δε χορταίνει για να σταματήσει.»
«Σαν φυλακίσεις τον άνθρωπο που παλεύει για τη Λευτεριά, στη φυλακή μπαίνει μόνο ο άνθρωπος… η Λευτεριά μένει απ’ έξω. Αυτό δεν το κατάλαβε ποτέ κανένας τύραννος. Και δε θα το καταλάβει ποτέ ως το τέλος της τυραννίας, κανένας.»
«Μουσική. Ήσαν με το δίκιο τους περήφανοι. Σε μια ταραγμένη χώρα μόνο όταν νικηθεί και η τελευταία νότα, μόνο τότε ένας τύραννος μπορεί να καυχηθεί ότι νίκησε. Αλλά και τότε μένει έξω ένα είδος μουσικής. Το κλάμα. Αυτό όμως δεν τον ανησυχεί, τον ευφραίνει. Κι εδώ είναι το λάθος του. Γιατί μέσα σ’ όλα τα κλάματα υπάρχει κι ένα κλάμα που δεν είναι κλάμα αλλά αυριανή μουσική. Το κλάμα του μικρού παιδιού.»
– Μενέλαος Λουντέμης (Οδός Αβύσσου αριθμός μηδέν)
Το πήραμε από: Outside the Wall
Διαβάστε ή κατεβάστε δωρεάν ολόκληρο το βιβλίο στη βιβλιοθήκη του IFI
