Υπάρχουν άνθρωποι που συντηρούν με πάθος και αφοσίωση έναν κρυφό φόβο. Είναι ο φόβος μην υπαχθούν στον γενικό κανόνα, μήπως καταντήσουν αντίγραφα του κοινού νου και του κοινώς φέρεσθαι. Οι άμοιροι, βεβαίως, αγνοούν πως όλοι από μουνί βγήκαμε-εκτός φυσικά απ’ τον κοκό και τον πρίγκιπα Κάρολο που βγήκαν από βασιλικό μουνί-.
Σε πείσμα κάθε λογικής υποστηρίζουν πως το δικό τους πράμα είναι διαφορετικό απ’ των υπολοίπων μόνο και μόνο επειδή είναι δικό τους. Οι ιδέες και οι απόψεις τους έχουν τη σφραγίδα του Εγώ, που τη βάρεσε στα μούτρα τους ο ανταγωνισμός και το ψώνιο της ιδιαίτερης περίπτωσης. Ο τρόπος που βγάζεις λεφτά στον καπιταλισμό είναι και ο τρόπος που γαμάς και ο τρόπος που σκέφτεσαι. Ο τρόπος που γράφεις και ο τρόπος που ειρωνεύεσαι.
Μια πραγματικά επαναστατημένη ύπαρξη ενεργεί και ζει μέσα στη πραγματικότητα. Δεν υπολογίζει πελάτες αλλά συντρόφους. Δεν σου παίρνει το μισό σπίτι για να σου κάνει μια επέμβαση και δεν σου πιάνει τον κώλο για να σου μορφώσει το παιδί. Διάφοροι γαμημένοι τύποι που θέλουν να είναι αφεντικά δεν μπορούν να νιώσουν πόσο ευφρόσυνο είναι το υπαλληλίκι. Το να δουλεύεις δηλαδή για την κοινότητα και όχι για τον μαμωνά.
Το να έχεις συνείδηση πόσο σπουδαίο είναι να μη σου πιάνουν τον κώλο και να μην ταυτίζουν τη λέξη ελευθερία με την εκμετάλλευση.Το να γνωρίζεις πως ο επαναστατημένος άνθρωπος δεν θέλει υπηρετικό προσωπικό και περισσότερα απ’ τον άλλον. Νταντάδες και βουλγάρες νοσοκόμες να του ξεσκατίζουν τα μωρά και τους γέρους για ένα ξεροκόμματο.
Το να πιστεύεις πως κανείς δεν μπορεί να ζει εις βάρος του άλλου και πως όσοι θέλουν να ζουν εις βάρος του άλλου θα πρέπει με τον καλό ή τον κακό τρόπο να εξαφανιστούν απ’ τον ανθρώπινο χάρτη.
by Αντώνης Αντονάκος
Πηγή: dromos.wordpress.com
(Αν και το πρωτοδιαβάσαμε στο : outside the wall)
