Αθήνα των μνημονίων.
Μπαλκόνι 10:30 το πρωί,καφές,τσιγάρο, υπολογιστής και βιογραφικά φουλ αποστολές, άφησα για λίγο την ασπίδα για να πάρω τον υπολογιστή. Από στέλεχος γραφείου οικονομικής διεύθυνσης (θυμίστε μου γιατί επέλεξα οικονομικά;) μέχρι υπεύθυνος περιπτέρου part-time για το πανηγύρι του ΣΚ. Τι να κάνω που αργεί αυτή η πρόσληψη που περιμένω, που οι λογαριασμοί τρέχουν και που τα έσοδα κάπου έχουν κάνει στάση. Ξαφνικά, ενώ από τα βιογραφικά μπαίνω να δω τι γράφουν σήμερα στο fb, χτυπάει το τηλέφωνο, πρόσκληση για συνέντευξη από εισπρακτική – καλά ή εγώ στέλνω παντού ή έχω αρχίσει και δε θυμάμαι, δεν είχα στείλει ποτέ σε εισπρακτική εκτός εάν είχαν κάνα τίτλο από εκείνους τους παραπλανητικούς πχ. ζητείται υπεύθυνος διαχείρισης εισροών-εκροών μεγάλης επιχείρησης αντί να λέει ζητείται εισπράκτορας – “κολλέκτορας” – εκφοβιστής – σαδιστής με το τηλέφωνο κολλημένο με συρραπτικό στο αυτί.
“Αν μας κάνετε θα σας προσλάβουμε με μηνιαία σύμβαση
– τα γάλατα άραγε έχουν πιο μεγάλη ημερομηνία λήξης;
και μετά θα σας την ανανεώσουμε για άλλους 35 μήνες
– πιο πολύ θα κρατήσει από τους κύκλους του Walking dead νομίζω”
Πωωω! Ό,τι σιχαινόμουν και έλεγα δε θα κάνω ποτέ, τώρα η μόνη λύση μπας και επιβιώσω !
Χα χα χα, τραγική ειρωνεία της ζωής ή το μυαλό μου με τις φοβίες που σκεφτόταν υλοποίησε το παρόν. Σύμπαν δεν έχεις βαρεθεί να συνουσιάζεσαι μαζί μου ε; Όπως και να έχει, επιλογές γιοκ άρα ο ιδιοκτήτης του σπιτιού αγόρασε πρόσφατα RPG άρα πάμε να ξεκινήσουμε. Στην είσοδο τέσσερις τύποι έλεγχαν, σκέφτομαι τώρα πάω για δουλειά εεεε για “κουπονοδιεκδικηση” (θα εξηγήσω παρακάτω….) ή σε κάνα κλαμπάκι και έχουν απ’έξω μπράβους να ελέγχουν μη γίνει κάτι; Δε γαμιέται, προχωράμε. Η ξενέρα τεράστια αλλά λες άντε άλλη μια εμπειρία….
Η συμφωνία απλή, όπως με ενημέρωσε μια κυρία από τη διεύθυνση προσωπικού που με υποδέχτηκε στη πόρτα, ένα βιογραφικό γεμάτο με τεράστιες πολυεθνικές σε πολύ δυνατές θέσεις αξιοποιήθηκε κατάλληλα. Θα κάνετε κύριε Κάπτεν, μου είπαν, μία εβδομάδα σεμινάρια και θα πληρωθείτε με ticket restaurant. Ωραία λέω, θα βγάλω την σύντροφο να την κεράσω, εύχομαι μόνο να μην τα δέχονται αποκλειστικά στα everest και μόνο γιατί πάει το ρομαντικό δείπνο, θα γίνει ζαμπονοτυρόπιτα με fanta στο χέρι! Και “αν μας κάνετε θα σας προσλάβουμε με μηνιαία σύμβαση” -τα γάλατα άραγε έχουν πιο μεγάλη ημερομηνία λήξης; – και “μετά θα σας την ανανεώσουμε για άλλους 35 μήνες” – πιο πολύ θα κρατήσει από τους κύκλους του Walking dead νομίζω – μέχρι να γίνετε μόνιμος.
Γελάω αμήχανα. Βασικά ήθελα να της πετάξω τον καφέ “καπέλο” αλλά κρατήθηκα. Τι φταίει και αυτή; Τι να πω, λέω ναι, όπως είπα επιλογή γιοκ και η ρουκέτα του ιδιοκτήτη του σπιτιού είχε μπει ήδη στο RPG. To μεγάλο γέλιο είναι πως πήγα με κουστούμι, συνηθισμένος από μεγάλες πολυεθνικές που δούλευα, λέω να είμαι επαγγελματίας. Βασικά ήμουν ο μόνος με κοστούμι. Βασικά ήμουν ο μόνος με πουκάμισο. Όλοι νόμιζαν ότι είμαι κάτι μεγάλο και μου μιλάγανε στον πληθυντικό -μεγαλεία, στελεχάρα! Στην αίθουσα σεμιναρίου (α, άργησα και κάνα 20λεπτο – η ξενέρα γαρ – αλλά το κουστούμι με έσωσε, είμαι ακόμα στη διεκδίκηση των κουπονιών – καμιά 12αρια άτομα άλλοι πορωμένοι, άλλοι δεν ξέρανε πού πατάνε, άλλοι με κοιτάζανε να τους σώσω – θα ήταν το κουστούμι!
Πρέπει να σε φοβάται, να του επιβληθείς
– πίστεψα προς στιγμή πως η επόμενη ώρα
θα είναι μαθήματα krav maga
Με το που έκατσα συνήλθα απότομα όταν άκουσα τον εκπαιδευτή να μιλάει στους υποψήφιους hunters κεφαλών για τον πελάτη – απατεώνα – χρεοκοπημένο – επίδοξο θύμα βασανισμού και να κάνει ένα role play αληθινών περιστατικών με μια υποψήφια συνάδελφο κυρία κοντά στα 50, με δύο παιδιά από ότι έμαθα. Μου έμεινε η φωνή μιας κυρίας δίπλα μου, μίλαγε πολύ χαμηλά, σχεδόν φοβισμένα, δεν κάνεις της λέει ο εκπαιδευτής μας – λογικά θα παίξει στους αναλώσιμους του Σταλόνε στο 4 – ο πελάτης (;) πρέπει να σε φοβάται, να του επιβληθείς – πίστεψα προς στιγμή πως η επόμενη ώρα θα είναι μαθήματα krav maga. Παίρνει λίγο τα πάνω της, “Κύριε πρέπει να πληρώσετε , χρωστάτε!” απαντάει ο εκπαιδευτής – πελάτης. Ο τύπος έμοιαζε σαν να έχει βγει μαυρισμένος από beach bar Σκανδιναβών στη Χαλκιδική. Σκανδιναβός εκπαιδευτής: “Δεν έχω. Πληρώνω εφορία, ΔΕΗ με 500 ευρώ, έχω και 2 παιδιά!” Ωπ! “Βάρεσε θέμα” εδώ η φουκαριάρα η μάνα, μάλλον ένοιωσε τον εαυτό της. “Δε πειράζει κύριε, θα σας ξαναπάρω να ξαναβάλετε όταν έχετε”. Μπαμ! Λάθος απάντηση! Φρίκαρε ο μαυρισμένος εκπαιδευτής κολλέκτορας, “ΤΙ ΛΕΣ;! Αν του μιλήσεις έτσι, δε θα πάρεις τίποτα”. Η κυρία στο διάλειμμα έφυγε, δεν έκανε όπως είπαν μια κουπονοεπιταγή περισσότερη για τη “Μπαμπούλας Α.Ε” – η εισπρακτική ντε. Την ώρα που κάναμε σεμινάριο άκουγα τις συνομιλίες πίσω, από την αίθουσα επιχειρήσεων -τύφλα να έχει η αίθουσα επιχειρήσεων του πενταγώνου – ούτε σε βολή στον στρατό τέτοιες εντολές!
“Χρωστάτε κύριε”
“Να σας δώσουν τα παιδιά σας”
“Να δανειστείτε”
“Να ζητήσετε από την πρώην γκόμενα σας, έχει ο νυν της να της δώσει” – ατιμο μνημόνιο!
“Έχετε υπογράψει, βάλατε την υπογραφή σας”
Τέλος η πρώτη ήμερα. Έφυγα τρέχοντας να μπω στο αμάξι, ένα δε θέλω μου βγήκε αυθόρμητα και έφυγα τρέχοντας!
2η ήμερα
Θυμάμαι μια αφρατούλα νεαρή μπροστά μου σε role play. “Κύριε, να σας τα βάλει η γυναίκα σας, να κόψετε το τσιγάρο! Τι θα πάτε σε νόμο Κατσέλη; Μα αυτό είναι πτώχευση!” Πού ζεις μάνα μου, 70 % του πληθυσμού είναι εκεί πλέον, στην πτώχευση. “Να σας τα δώσουν τα παιδιά σας”, στο role play τα παιδιά ήταν 12 και 14 ετών, μου βγήκε αυθόρμητα μια πρόταση, χαρά ικανοποίησης ο εκπαιδευτής – κομάντο – Σκανδιναβός στην Χαλκιδική, σαν την Χαλκιδική δεν έχει λέμε! Και εκεί, επειδή ξεψάρωσα και λίγο ή μάλλον από την απογοήτευση, μου βγήκε λίγο η τρέλα μου, πήρα αέρα και είπα να κάνω τον κόσμο να γελάσει. Επίδοξος “κολλέκτορας”, νυν άνεργος, νυν “τρέχουν οι λογαριασμοί” Κάπτεν Άνεργος “Ναι, να τα πάτε στα φανάρια να μαζέψουν. Βασικά έμαθα ότι έχουν ανοίξει ευκαιρίες καριέρας στην Σιέρα Λεόνε για παιδιά πολλά υποσχόμενες, α ναι, έχουν δυο πνεύμονες, πουλήστε το ένα από το κάθε ένα και καθαρίσατε!”. Το χιούμορ μου δεν εκτιμήθηκε, κανείς δε γέλασε, μόνος μου γέλαγα, πφφφ! Με έλουσε κρύος ίδρωτας, πήγα να κάνω ένα τσιγάρο έξω, ένα μπαλκόνι 2×2 αν πέρναγες από τη μια μεριά στην άλλη κάποια θα άφηνες έγκυο, τόσο στενά ήταν, μπήκα μέσα, άλλαξε και ο εκπαιδευτής, μου κάνει role play, κάποια στιγμή για να με μπλοκάρει με ρωτάει, ο δεύτερος εκπαιδευτής επίδοξων κυνηγών κεφαλών πληρωμένων με κονσερβοκουπόνια, “Τι είστε κύριε, εισπρακτική;” Επίδοξος κολλέκτορας – νυν άνεργος, νυν τρέχουν οι λογαριασμοί Κάπτεν απαντάει “Ναι κύριε, αυτό είμαστε”. Φρίκαρε ο κομάντο, “ΔΕΝ ΤΟ ΛΕΜΕ ΑΥΤΟ”. Και τι λέμε, ρωτάω, αφού εισπρακτική είμαστε. “Δικηγορικό γραφείο κ. Καρχαρίδου, αποκλειστικού συνεργάτη τράπεζας” μου λέει. Γελάω δεν απαντάω τίποτα, γυρνάει η αφρατούλα κυρία και μου λέει “Δε λέμε ποτέ εισπρακτική”, την κοιτάζω, θέλω να την κεράσω κάνα μπακλαβά για την ευγενική της παρέμβαση άλλα δεν είχα πάνω μου. Ok λέω, παλεύει να πάρει τη θέση την καταλαβαίνω, αυτή πρέπει να ερχόταν σε οργασμό με δυο πράγματα σκέφτομαι, με πιτόγυρα και με το να βασανίζει πελάτες.
Κράταγα μια τυρόπιτα,
της την έδωσα, γύρισα στο αμάξι,
κλείδωσα και έκανα έλεγχο να δω
ποιος με ακολουθεί, έφυγα.
3η ημέρα
Φτάνω με το αυτοκίνητο έξω από τα γραφεία της “ΜΠΑΜΠΟΥΛΑΣ Α.Ε”, βλέπω τη χοντρή να μιλάει με ενόν υπεύθυνο και να του λέει πόσο σοβαρά θα κυνηγήσει κόσμο. Τρώω μια φρίκη, πωω λέω η χοντρή το έχει πάρει πολύ σοβαρά, με κοιτάζει, μου λέει “άντε έλα ξεκινάμε να μπούμε δυναμικά στη δουλειά – σκέφτηκα να την πυροβολήσω. Κράταγα μια τυρόπιτα, της την έδωσα, γύρισα στο αμάξι, κλείδωσα και έκανα έλεγχο να δω ποιος με ακολουθεί, έφυγα…λογικά τις επιταγές μου της πήρε η πορωμένη χοντρή.
Δε θα κάνω τελικά καριέρα σε εισπρακτική με ένα μήνα σύμβαση και 35 μήνες ανανεώσιμες συμβάσεις – θα παίζεται ακόμα τότε το walking dead άραγε – με δωροκουπόνια κατοχής και με το βασικό. Και σίγουρα δε θα πάρω κανέναν τηλέφωνο να του πω “Χρωστάτε κύριε, βγάλτε την οικογένεια στο κλαρί να ξεχρεώσετε”, σίγουρα δε θα μου απαντήσει ο πελάτης “να πάω να γαμ…”. Η καριέρα του κολλέκτορα τελείωσε, πάμε για το επόμενο.
Από το blog του captainunemployed
