Σεπτέμβριος 2017
Διηγείται η Μόνα Λίζα
To χορεύω αρκετά και τ’ ακούω επίτηδες τώρα τελευταία. Should I stay or should I go? Προφανώς οι Clash δε θα είχαν στο μυαλό τους τη δική μου περίπτωση, αλλά και εκατοντάδων άλλων. Μάλιστα ένας καλός φίλος μου έστειλε και τα στοιχεία: “Δε ξέρω αν σε παρηγορεί αυτό αλλά περίπου 500.000 είναι οι εργαζόμενοι σ’ όλη τη χώρα που δουλεύουν και έχουν καθυστερήσεις στο μισθό τους”. Ακριβώς αυτό είναι το πρόβλημα. Έψαχνα μες στην απόγνωση τι να κάνω. Και βέβαια απευθύνθηκα στο γκουγκλ το οποίο είχε αυτή την ανταπόκριση:
Μετά άλλος καλός φίλος μου έστειλε κείμενα για τους 7 με 10 λόγους για να παραιτηθείς. Η “φάση” όμως πια είναι σε άλλο πλαίσιο.
Δεν είναι ότι κάνω μια δουλειά που δεν αντέχω, είναι ότι δεν πληρώνομαι. Είμαστε πίσω 8 μήνες (!). Το τελευταίο μου “έναντι” (μισθού) ήταν για τον Δεκέμβριο του 2016. Κι εγώ συνεχίζω κανονικά και πάω στη δουλειά χωρίς να ξέρω πώς πληρώνω τη βενζίνη και γενικά χωρίς να ξέρω πώς βγαίνω. Μπορεί να φαντάζει ξύλινη έννοια για κάποιους, όμως όχι, οι συνάδελφοί μου κι εγώ είμαστε σε κανονική ομηρία. Οι περισσότεροι με παιδιά και άλλοι στο πατρικό τους, χωρίς να φανταστούν ούτε στο πιο τρελό όνειρό τους ότι μπορεί να συζήσουν με το σύντροφό τους. Άλλοι κρύβουν τα προβλήματα υγείας τους και ευχαριστούν τα θεία που έχουν μια ρουτίνα.
Σε ομηρία, λοιπόν: Μπορούμε να φύγουμε και να πάρουμε τα δεδουλευμένα μηνών, δηλαδή να εξοφληθούμε σε κάνα χρόνο και αν. Ή να κάτσουμε και να περιμένουμε με έναντι. Κι όλα αυτά ενώ, προφανώς και δεν φταίμε εμείς για την κατάντια της εταιρείας, ούτε υπήρξαμε ποτέ στη μοιρασιά “τότε με τις παχιές αγελάδες”. Ποιες παχιές αγελάδες; Ποτέ δεν υπήρξε καν αυτή η προσδοκία! Κι ύστερα το άλλοθι της κρίσης. Να βλέπεις άπειρες σπατάλες να περνούν από μπροστά σου. Να πληρώνεις λογαριασμούς των αφεντικών (με τη δική σου δουλειά, αφού την προσφέρεις τσάμπα) και να σου απαντούν ότι “έχει κάτσει” η αγορά. Σοβαρά, έλα πες εσύ στον ιδιοκτήτη που περιμένει το νοίκι ότι έχει κάτσει η αγορά. Ή στη ΔΕΗ! Να έχεις μετατραπεί κυριολεκτικά σε δανειστής της εταιρείας, η οποία σε ξεπληρώνει όποτε και με έναντι. Και βέβαια άτοκα και χωρίς να έχεις ερωτηθεί.
Να νομίζουν οι γύρω σου ότι δεν έχεις παράπονο, αφού… έχεις δουλειά!
Και να λες πού να φύγεις εκεί έξω, στη ζούγκλα, όταν ο ηλεκτρονικός σου φίλος ο Νίκος γράφει για την αθλιότητα των συνεντεύξεων, για τα αφεντικά που διψούν για ταπείνωση και σύγχρονους χίπστερ υπηρέτες. Ομηρία λοιπόν. Και μέσα σ αυτές τις πρωτοφανείς συνθήκες να πρέπει εσύ να αποφασίσεις τι θα κάνεις. Γιατί όσο μένεις, μεγαλώνει το χρέος και τα δικά σου χρέη. Κι όσο λες θα φύγεις, φλερτάρεις με την ανεργία, και έναν περίγυρο που…σου τα ‘λεγε. Αλλά, να, εσύ επιστρέφεις στα λογοτεχνικά βιβλία και σκέφτεσαι: Μωρέ, λες;
Διηγείται η Μόνα Λίζα
