Η ιστορία του Rachid δεν είναι μια μεμονωμένη περίπτωση· είναι ένας από τα εκατομμύρια των εργατών και των εργαζόμενων που παραμένουν στη σκιά.
Εάν η παραδοχή της σεξουαλικότητας, όταν αυτή δεν ταιριάζει με τους ετεροφυλόφιλους κανόνες, παραμένει μια δύσκολη πορεία για όλα τα στρώματα της κοινωνίας, είναι ακόμα ποιο δύσκολο όταν είναι κάποιος εργαζόμενος, καθώς τ’ αφεντικά χρησιμοποιούν τη σεξουαλικότητά μας για να μας ταπεινώσουν και να μας κρατήσουν υπό την κυριαρχία τους. Δυστυχώς, η ιστορία και οι αγώνες της ΛΟΑΤ εργατικής τάξης έχει περιθωριοποιηθεί μέσα στις των οργανώσεις του εργατικού κινήματος.
Για παράδειγμα, μέχρι τη δεκαετία του 1970, μέσα στα σταλινικά κόμματα, το να είναι κάποιος ομοφυλόφιλος ήταν μια «παράδοση ξένη προς την εργατική τάξη». Η Ιστορία “Rachid” δείχνει ότι η εργατική τάξη αποτελείται και από γκέι, λεσβίες, αμφισέξουαλικά άτομα, τρανς, διαφυλικά άτομα, κ.λπ.
Αυτή είναι μια ιστορία για τη ζωή και τον αγώνα ενός εργάτη μετανάστη στη Γαλλία, ενάντια σε ένα σύστημα που εκμεταλλεύεται, καταπιέζει, και εξαπλώνει την ιδεολογία του σε κάθε γωνιά της κοινωνίας. Η ιστορία του δίνει κουράγιο σε όλους τους εργάτες και τους εργαζόμενους, στους καθημερινούς τους αγώνες και σ’ εκείνους που έρχονται.
Ο πατέρας μου έφυγε από την Αλγερία και μετακόμισε στη Γαλλία το 1947. Στην αρχή εργάστηκε στα ορυχεία στο Βορρά απ’ το 1947 ως 1951, και στη συνέχεια στο εργοστάσιο Faure Electromenager. Το 1959, παντρεύτηκε τη μητέρα μου με την οποία απέκτησε τέσσερα παιδιά. Είμαι το δεύτερο παιδί τους, που γεννήθηκε το 1961, ένα χρόνο πριν από τον πόλεμο της Αλγερίας. Στην ηλικία των δεκαέξι, ήξερα ότι ήμουν διαφορετικός από τους υπόλοιπους.
Στα δεκατέσσερα χρόνια είχα φίλους στη γειτονιά – καθόμασταν στο γρασίδι, το καλοκαίρι, καθώς δεν υπήρχαν χρήματα για να πάμε αλλού. Στα δεκατέσσερά μου, όλα τα αγόρια ενδιαφέρονται για τα κορίτσια, αλλά εγώ κοίταζα τ’ αγόρια. Ενώ ο αδερφός μου κοίταζε κάτω απ’ τα φουστάνια των κοριτσιών, εγώ αναρωτιόμουν, «Είμαι φυσιολογικός;» Μέσα στο μυαλό μου είπα στον εαυτό μου ότι έχω πρόβλημα… Εκείνη την εποχή, ήμουν μαθητευόμενος ενός αρτοποιού. Πήγαινα τρεις εβδομάδες στο σχολείο και τρεις εβδομάδες στη δουλειά. Ξεκινούσαμε δουλειά στις τέσσερις το πρωί, αντί για τις έξι. Το αφεντικό μας είπε να κρατήσουμε το στόμα μας κλειστό και οι άλλοι υπάλληλοι ήταν επίσης πολύ αγενείς. Γενικά, μου φέρονταν σαν σκλάβο. Δούλεψα έξι ημέρες την εβδομάδα και δεν είχα πάρει κανένα μισθό!
Ύστερα από τρεις εβδομάδες εργασίας, μου έδωσαν ως «μισθό» δύο πίτες κι ένα τσουρέκι. Όταν πήγα σπίτι, ο πατέρας μου ήταν αηδιασμένος που είδε τον γιο του, τον γιο ενός μετανάστη, να ταπεινώνεται στη δουλειά.
Κατά τη διάρκεια αυτών των ετών δεν είχα δείξει κανένα σημάδι για το ποιος ήμουν πραγματικά, ακόμα και όταν ένιωσα επιθυμία για ένα αγόρι στη γειτονιά. Κάθε φορά που το έβλεπα έτρεμα, αλλά δεν θα μπορούσα να εκφράσω τα συναισθήματά μου από το φόβο του «τι θα πει ο κόσμος». Τα πράγματα περιπλέχτηκαν όταν μπήκα στο εργοστάσιο για να δουλέψω. Ο πατέρας μου μ’ έβαλε να δουλέψω στο εργοστάσιο της Porche 1979. Εκείνη τη χρονιά είχα γίνει δεκαοκτώ ετών.
Ένα Σάββατο βγήκα έξω σ’ ένα κλαμπ με τα αγόρια απ’ την γειτονιά. Για να τους δείξω ότι ήμουν σαν κι αυτούς, χόρεψα με κορίτσια. Και μάλιστα φίλησα ένα! Αλλά ήμουν δυστυχισμένος, γιατί ήξερα ότι ήμουν διαφορετικός. Μια μέρα κοίταξα στον καθρέφτη και είπα στον εαυτό μου, «είμαι πούστης. Τι θα κάνω;» Ήμουν πολύ φοβισμένος καθώς σκεφτόμουν τι θα σκέφτονται οι άλλοι. Όταν είσαι δεκαοκτώ χρονών, φοβάσαι για το μέλλον σου.
Στο εργοστάσιο, κάθε φορά που άνοιγα το ντουλάπι μου, οι συνάδελφοί μου με ρωτούσαν γιατί δεν είχα φωτογραφίες γυμνών κοριτσιών, όπως και οι υπόλοιποι. Επειδή η εργατική τάξη, έχει πολλές τέτοιες φωτογραφίες.
Ένας συνάδελφος μου είπε, «Είδες αυτό το ωραίο μουνί;» Δεν είπα τίποτα. Δεν μ’ ένοιαζε. Ήμουν τελείως αδιάφορος. Στη δουλειά μου με ρωτούσαν: «Πώς πέρασες το Σαββατοκύριακο στη ντίσκο; Γάμησες;» Και έλεγα ναι, φλέρταρα πολύ. Ήταν αδύνατο να πω ότι είμαι ομοφυλόφιλος, ειδικά καθώς ζούσα σε μια μικρή πόλη σαν τη δική μου.
Τα πράγματα αρχίζουν να πηγαίνουν πολύ χειρότερα, όταν ένας συνάδελφος άρχισε να μου λέει κάθε Δευτέρα, «Πώς είσαι, artaïl;» Artaïl σημαίνει πούστης στα αραβικά. Ήθελα να του πω, «Σκάσε!», αλλά αυτό θα ήταν κακό, επειδή ήταν η αλήθεια και εγώ προσπαθούσα να προστατέψω τον εαυτό μου.
Πήγα να υπηρετήσω τη στρατιωτική μου θητεία στην Αλγερία απ’ το 1984 ως το 1986 και εκεί, ήταν πολύ περίπλοκα. Στους στρατώνες ήμουν περιτριγυρισμένος από όμορφα αγόρια, αλλά εγώ συγκρατιόμουν! Ήξερα ότι στους στρατώνες συνέβαιναν διάφορα πράγματα, ήξερα ότι η ομοφυλοφιλία υπήρχε εκεί. Συνεχώς ήμουν διχασμένος μεταξύ της επιθυμίας και της αποχής.
Κατά τη διάρκεια του Ραμαζανιού, απέρριψα έναν άντρα γιατί δεν ήθελα να το μάθει κανείς, ήταν όμως πολύ όμορφος! Μόλις γύρισα στη Γαλλία έκανα διάφορες δουλειές. Εργάστηκα μερικά χρόνια σ’ ένα φαστ φουντ στο Παρίσι. Αργότερα, πήγα στο Savoy για να δουλέψω στα εργοτάξια των Ολυμπιακών Αγώνων για δύο χρόνια. Τέλος, το 1993 γνώρισα κάποιον: έναν αφρικανικό μπαϊσέξουαλ. Και ήταν η στιγμή εκείνη που άρχισα να είμαι αυτός που είμαι. Ήταν τότε που η σεξουαλική μου ζωή ξεκίνησε πραγματικά.
Νομίζω ότι και οι εργάτες έχουν το δικαίωμα στη σεξουαλικότητα και το δικαίωμα στην ευτυχία. Η εργατική τάξη πρέπει να είναι κι αυτή ευτυχισμένη! Κοιτάζοντας στο παρελθόν, λυπάμαι που δεν είχα αποκαλυφθεί νωρίτερα. Αλλά η κατάσταση δεν το επέτρεπε, ειδικά σε μια μικρή πόλη.
Η οικογένειά μου είχε αρχίσει να ρωτάει γιατί δεν είχα ακόμα παντρευτεί, ενώ όλοι οι άλλοι είχαν παιδιά. Ήθελαν να με δουν σαν αυτούς. Είχα αρχίσει να αισθάνεται ασφυξία από όλες τις ερωτήσεις και τις ιστορίες για γάμο, έτσι αποφάσισα να «βγω απ’ τη ντουλάπα». Το ανακοίνωσα πρώτη φορά σε έναν από τους αδερφούς μου. Εκείνη την εποχή ήμουν πολύ αδύνατος, φαινόμουν σαν άρρωστος, γι’ αυτό και ο αδελφός μου φοβήθηκε όταν του είπα ότι είχα κάτι να του πω. Σκέφτηκε ότι επρόκειτο να του πω για την αρρώστια μου.
Ο άλλος αδελφός μου, που δουλεύει στην SNCF (σιδηρόδρομοι), είναι ένα πολύ συναισθηματικό άτομο – άρχισε να κλαίει και μου είπε ότι θα ήμουν πάντα ο μικρός αδελφός του, αλλά ότι φοβόταν πιθανές επιθέσεις (που ήταν συνηθισμένες εκείνη την εποχή) και τις συνέπειες στην οικογένειά μας και στη γειτονιά. Ο πατέρας μου πέθανε πριν «βγω από τη ντουλάπα.» Ήταν πολύ οδυνηρό, αλλά είμαι ευτυχισμένος που δεν του το είχα πει. Δεν ήθελα να τον πληγώσω. Οι αδελφοί μου συμφώνησαν. Δεν ξέρω πώς θα αντιδρούσε.
Το 2005, άρχισα να δουλεύω στην κουζίνα ενός πανεπιστημίου. Το αφεντικό φάνηκε καλός άνθρωπος στην αρχή, το ίδιο και οι συνάδελφοί μου. Το 2007, όλοι ήξεραν ότι ήμουν ομοφυλόφιλος, και το αφεντικό μου είπε ότι δεν θα με ενοχλούσε, αλλά αυτό δεν ήταν αλήθεια. Αυτό που συνέβη στη συνέχεια το επιβεβαίωσε. Με κάλεσε στο γραφείο του για να μου δείξει πορνογραφικές εικόνες στον υπολογιστή του, για να δει την αντίδρασή μου και μερικές φορές μ’ έσπρωξε πάνω σε μια γυναίκα συνάδερφο και είπε, «Απόλαυσέ την!»
Αλλά δεν είπα τίποτα, γιατί ήμουν επισφαλής εργαζόμενος. Ήμουν ο ομοφυλόφιλος της υπηρεσίας και όλοι με ήξεραν. Κι αυτό επειδή ήμουν σε μια επισφαλή κατάσταση – αλλιώς δεν θα είχα αφήσει να με αντιμετωπίζουν μ’ αυτόν τον τρόπο! Και οι διευθυντές του ιδρύματος δεν έκαναν τίποτα για χρόνια. Ήταν χειρότερα από το εργοστάσιο.
Μια μέρα, ύστερα από μια γενική συνέλευση, ξεκίνησε απεργία. Συναντήθηκα με το αφεντικό μου και του είπα: «Καλημέρα, όλα εντάξει αφεντικό;» Και εκείνος απάντησε, «Τι έγινε πούστη;» Οι μάσκες έπεσαν… Χρησιμοποίησε την επισφαλή κατάσταση μου και τον σεξουαλικό προσανατολισμό μου για να με συντρίψει. Μου επιτέθηκε για την επιλογή μου να συμμετάσχω στην απεργία. Η απεργία ενάντια στην επισφάλεια χρησίμευσε επίσης ως καταγγελία της υπάρχουσας ιεραρχίας.
Πολλοί άνθρωποι σε αυτό το χώρο εργασίας υπέφεραν επειδή το αφεντικό ήταν ρατσιστής και σεξιστής. Έπρεπε να φύγει. Στο τέλος, η απεργία κέρδισε, πήραμε τις συμβάσεις που ζητούσαμε, και το αφεντικό έφυγε. Δυστυχώς, του άλλαξαν μόνο υπηρεσία, έτσι είναι ακόμα κάπου εκεί.
Η εργατική τάξη έχει το δικαίωμα στην ευτυχία. Πρέπει να υπερασπιστούμε την διαφορετικότητα μεταξύ των εργατών. Το να είσαι χαρούμενος είναι σημαντικό. Υπάρχει πολύ δουλειά που πρέπει να κάνουμε γι’ αυτό.
Μετάφραση: e la libertà
Το είδαμε στο: athens.indymedia.org
Πρωτόρυπο κείμενο: Rachid Stali, «Mon parcours d’homo dans la classe ouvrière», Revolution Permanente, 26 Ιουνίου 2015. Αγγλικά: «My Life as a Gay Worker», Left Voice, 13 Φεβρουαρίου 2016.
