“Εν αρχη ην το χαος.
Κάποιος γαμημένος μου τη κόλλησε στο μυαλο απο το πρωι, όταν φορεσα τα ρουχα των φιλων μου και βγηκα απο το παραθυρο,
ετρεξα πολλες φορες πανω κατω στον ιδιο διαδρομο κι εκανα τρυπες στα διαμερισματα, περασα παρανομα κατω απο πορτες και συνορα,
βρεθηκα λασπωμενος σε μια σταση περιμενοντας το πρωτο λεωφορειο κι αν κοιταξεις τα προσωπα μας θα δεις τη δικαιολογία που δε βρήκαμε να μη πάμε στη δουλειά,
στον ΟΑΕΔ, στα νοσοκομεια ιδιο βημα ασθενεις κι επισκέπτες, ξεχωριζεις μονο τα βηματα των παπαδων, αυτοι κανουν συμβουλιο, ψαχνουν αγιο να βρουν κάπου να πιστεψουν οι ανασφάλιστοι,
οι πνιγμενοι δεν κανουν τζιρο και τα εγγονια πηραν κι αλλο μεριδιο στην αγορά ενω ειναι η τριτη φορα που με βρεχει το ιδιο ταξι κι εγω δεν ειμαι στην ιδια σταση,
εμαθα ομως τί θα πει δρομος γιατι με πατησαν, εχασα τον προσανατολισμο μου, ετσι βρεθηκα στα πρωτα παπουτσια που βρηκα αλλα πάλι δεν βρηκα τίποτα,
μια να κοιτας μπροστά, μια πίσω δεν ξέρεις τί βλέπεις, μπερδεψα το συντελεσμένο σου με τις ελπιδες μου, είδα τη θέα πάνω απο τη πιο ρημαγμενη ακρη μιας αοριστης λεξης,
οπως οι μεγαλες απαντήσεις κρυβονται στις μεγαλες πάυσεις απο το ενα τραγουδι στο αλλο και η γκαντεμιά του είναι να αλλάζει καθε φορά, το προσωπο, το τραγουδι
/ εσύ /
βρισκεσαι παντα πισω απο τα δοντια μου και μενεις εκει, ενα μισοτελειωμενο ερείπιο να βρισκουν μια ησυχη ωρα οι διαφανοι της πολης,
τ αδεσποτα και οι περαστικοι, για οσους δεν πηγαν τελικά ή εμείς δεν μαθαμε ποτέ νέα τους, για τους ξεχασμενους στα παιδικα παρτυ και γι αυτους που απαντανε διστακτικά μ ενα βημα πισω,
για οσους βιαστηκαν να πεθανουν και στο τελος βρηκαν τη πιο ζωντανή τους ώρα οπως τωρα,
πενηντα εφτα λεπτά μετά τις εντεκα, που οι ντελιβεραδες κανουν βρεγμενο τσιγαρο πριν σχολασουν, λένε κρυα ανέκδοτα και τρομάζουν το φοβο τους μην καποιος άλλος πηδάει τον άνθρωπο τους,
που τα πρωινά κομπρεσέρ βαράνε ακόμα στα μηνίγγια κι ο κόσμος είναι μια παραφωνία, παράνοια, τριάντα χιλιάδες χρόνια εξέλιξης κι ακόμα γαμιόμαστε για να επιβληθούμε
κι ακομα καποιος πρεπει να σπασει το κεφαλι του να εξηγησει με κάποιο τρόπο ξανα τον φασισμό αλλά δεν βρισκει λόγια ετσι η ιστορια φτιαχνεται απο την αρχη,
στρατοπεδα συγκεντρωσης, ευγονικη, θανατος, ξανα θάνατος, επαναληψη, ξεμεινα απο δικαιολογιες κι απο ποιηματα, απο τη γενια της ηττας στη γενια της νέκρας,
ένας ποιητης εγινε επικίνδυνος, ο Θεοφίλου, και δικάζεται γι αυτο, τώρα μαθαινουμε στα παιδιά αλλιώς τις λέξεις, οι βομβαρδισμοί στη Γαζα ειναι πυροτεχνηματα που παιζουν οι μεγαλοι, οι προσφυγες ταξιδιωτες,
οι αστεγοι πως γινονται περιστερια, πως καμια φορα δεν αρκει και πρεπει να υψωσω τη φωνη μου 24.000 βολτ πανω απο τον άνθρωπο, να δαμασω τη μάζα μου οπως το φως και να γυρισω το χρονο πισω,
να σου δειξω την Ιστορια απο την αναποδη κι εσυ παιξε με την υδρογειο, σταματα καπου στο πλανητη και δειξε μου ενα μερος που δεν θα πιασω πρωτα αιμα μετα χωμα.
Γι αυτο δεν παιρνει απο καλίμπρα το μυαλό μου και στο συνεργειο απο κατω δεν με χαιρετανε τα παιδια μη τυχει και ρωτησω γι ανταλλακτικα,
σκονταφτω στο τριτο σκαλί και σε ψαχνω παρεα μ ενα αστειο κορίτσι κι εναν αδεσποτο σκυλο πιο διπλα, η πολη θα μπορουσε να μυριζει γιασεμι,
δεν θα τρωγαμε σαρκες ουτε τις σαρκες μας, απο ηλεκτροφορα θα ηταν μονο η κιθάρα, οι ληστειες δεν θα ειχαν τραπεζες
κι εγω δεν θα κατεληγα εδω, καπου αλλου να σκονταφτω παλι στο τριτο σκαλί, να στριβω το τριτο τσιγάρο και να ζηταω απο τον Μπαρμάνο κάτι να βάλει.
Εδω ειμαστε ολοι τερατα, αδερφε,
Σκέτο Μπαρναβάλι.”
Γράφει ο Nikos LeFou Pierrot Ziakas
Cover artwork: copyright to George Tatakis , Reflex Photographers
