Γύρω στα 18, χάζευα τις αγγελίες και βρήκα μια που έλεγε πως μια εταιρεία στον Πειραιά ψάχνει φοιτητές για πρωινή ή απογευματινή εργασία. Άμαθος εγώ τότε πήρα τηλέφωνο και ρώτησα περί τίνος πρόκειται. Για να πάρω απάντηση ”υπάρχουν διάφορες θέσεις, ελάτε από εδώ την τάδε ώρα να τα πούμε”. Αμούστακο παιδί εγώ τότε και χωρίς καμιά εμπειρία σχετικά με τους απατεώνες, πήγα στο γραφείο τους πίσω από το δημοτικό θέατρο για να μου πούνε πως η δουλειά μου θα ήτανε να πουλάω ημερολόγια και να λέω πως μαζεύουμε λεφτά για την 5ημερη.
Επίσης μου είπε πως κάθε πρωί που θα πηγαίνω εκεί θα πρέπει να αφήνω την ταυτότητα μου (εδώ γελάμε) την οποία θα παίρνω μόλις τελειώνω την δουλειά.
Προφανώς συμφωνήσαμε να πάω την επόμενη μέρα, τους είπα πως με λένε Γιάννη Κότσιρα (αυτό μου ήρθε) και τους έδωσα ένα τηλέφωνο από το μυαλό μου.
Ακόμα με περιμένουν.
Περίπου 2 χρόνια μετά, έστειλα βιογραφικό σε μια δουλειά που έψαχνε και αυτή υπαλλήλους έτσι αυθαίρετα και είχε γραφείο στον Νέο Κόσμο. Ένας κατενθουσιασμένος τύπος με πήρε τηλέφωνο μετά από 10 λεπτά και μου έκλεισε ραντεβού για συνέντευξη, με το επικό ”Να έχεις χρόνο μια ωρίτσα γιατί θέλω να σου αναλύσω τα σχέδια και την στρατηγική της εταιρείας”.
Προφανώς ακόμα με περιμένουν και εκεί.
Και ένα χρόνο μετά που λέτε, έβαλα εγώ αγγελία και έλεγα πως ψάχνω δουλειά, με πήρε τηλέφωνο την επόμενη μέρα ένας τύπος και μου είπε πως ασχολείται με ιντερνετικές πωλήσεις και να κλείσουμε ένα ραντεβού να τα πούμε από κοντά. Την άλλη μέρα μου έστειλε μήνυμα να πάω σε ένα ξενοδοχείο όπου θα γίνει μια διάλεξη σχετικά με το θέμα. Ξέρετε, η φάση ήτανε πυραμίδα κλπ. Και για να μη λέμε τα ίδια, με περιμένουν ακόμα εκεί.
Συγγνώμη που σε καμιά από αυτές τις περιπτώσεις δεν ήμουν αρκετά ευγενικός με τους απατεώνες. Μ’αρέσει η ανεργία ξέρετε.
Γράφει ο Νίκος Βραχασωτάκης
