– Είμαστε σίγουροι πως είναι οκέι αυτό; Δεν υπάρχει κάποιος που να ελέγχει;
– Ορφέα, με πληρώνουν δύο ευρώ την ώρα για να μοιράζω φυλλάδια» λέει ο Γιώργος και δίνει ένα σ’ έναν περαστικό. Εκείνος το παίρνει, με την αμήχανη έκφραση που έχουμε όλοι όταν αναγκαζόμαστε να πάρουμε φυλλάδια. «Ήμουν ήδη αρκετά απελπισμένος για λεφτά για να το κάνω, πιστεύεις χρειάζομαι κι επίβλεψη;
– Άσε που αν είμαστε τρεις, θα φύγουν περισσότερα φυλλάδια και θα δώσουν λιγότερα λεφτά, τους κάνουμε χάρη αυτή τη στιγμή, συμπληρώνει η Μαριλένα μόλις φτάνουμε στην είσοδο.
– Οκέι, αυτό το καταλαβαίνω, είμαστε χάλια οικονομικά, αλλά αυτό είναι κάπως βάρβαρο, λέω καθώς προσπαθούμε να πάρουμε κουράγιο και να μπούμε στην παιδική χαρά.
«Δεν έχω ξαναδεί τόσα παιδάκια μαζεμένα» λέω με τρόμο.
«Δεν μιλάμε στα παιδάκια!» λέει αυστηρά ο Γιώργος. «Μόνο γονείς, άκουσα μια φήμη ότι ο προηγούμενος που έπρεπε να κάνει προμόσιον στην παιδική χαρά άρχισε να μιλάει στα παιδάκια και να τους δίνει φυλλάδια, επειδή τα παιδάκια είναι τέρμα εύπιστα και ηλίθια, οκέι;» Κουνάμε το κεφάλι καταφατικά. «Και κάποιος γονιός κάλεσε την αστυνομία επειδή νόμιζαν ότι ήταν παιδόφιλος, που δεν ήταν, αλλά μετά, όταν ήρθε η αστυνομία, βρήκαν πάνω του ναρκωτικά και μετά νόμιζαν ότι ήθελε να πουλήσει στα παιδάκια τα ναρκωτικά και κανείς δεν μου είπε τι έγινε μετά».
– Γιατί κανείς δεν σου είπε τι έγινε μετά; Τι έπαθε ο τύπος; Πήγε φυλακή; Πέθανε;
– Για ποιον λόγο να πεθάνει;
– Αν πήγε φυλακή και ακούστηκε ότι ήταν παιδόφιλος; Ξέρεις τι κάνουν στην φυλακή στους παιδόφιλους!
«Μπορούμε να σταματήσουμε να μιλάμε για παιδόφιλους ενώ υπάρχουν εκατό παιδάκια τριγύρω;» λέει μέσα απ’ τα δόντια της η Μαριλένα. Και αμέσως μετά γυρνάει σε δύο μαμάδες που φαίνονται να βαριούνται την ζωή τους και τους δίνει φυλλάδια. «Καλημέρα! Το Σάββατο ανεβαίνει κουκλοθέατρο που εξηγεί την θεωρία της σχετικότητας για παιδιά, ελάτε με το παιδί σας!» τους λέει μ’ ένα τεράστιο χαμόγελο.
«Αυτό ήταν το πιο ευγενικό πράγμα που σ’ έχω ακούσει να λες όσα χρόνια σε ξέρω» της λέει ο Γιώργος.
– Δεν πρόκειται να πάρουν φυλλάδιο αν δεν τους το δώσεις όμορφα.
– Εγώ σκεφτόμουν να τους λέω απλά Ορίστε και να τους το δίνω.
– Όχι! Κακό μάρκετινγκ! Πρέπει να είσαι τόσο ευγενικός, που να γίνεται σπαστικό και να παίρνουν το φυλλάδιο για να σε ξεφορτωθούν.
«Πώς γνωρίζεις τόσα πολλά για προμόσιον;» ρωτάω. «Το καλοκαίρι μετά το λύκειο ήμουν από εκείνες τις γκόμενες με τα τυριά στο σούπερ μάρκετ». Ξαφνικά ολόκληρο το πρόσωπό της αρχίζει να πετάει ηλιαχτίδες. «Θέλετε να δοκιμάσετε λίγο από το νέο μας τσένταρ; Έχει την ίδια θεϊκή γεύση, με 0% λιπαρά!» λέει, τινάζει τα μαλλιά και μας κλείνει το μάτι. Ο Γιώργος μαγεύεται λίγο. «Κι εγώ θέλω τσένταρ με 0% λιπαρά».
«Πρέπει να χτυπάς τα αδύναμα σημεία τους» συνεχίζει η Μαριλένα. «Προφανώς η χοντροκώλα νοικοκυρά θέλει 0% τσένταρ. Εδώ έχουμε υπέρ μας ότι σχεδόν κανένας από αυτούς τους γονείς δε ξέρει τι είναι η θεωρία της σχετικότητας, άρα θα έχουν ενοχές γιατί κατά βάθος θέλουν να μάθουν κι αυτοί».
– Ωραία. Οπότε τι κάνουμε; Θα χωριστούμε;
– Προφανώς. Εγώ θα πιάσω τους μόνους μπαμπάδες, ο Γιώργος τις μόνες μαμάδες, κι εσύ θα πιάσεις τα ζευγάρια.
«Γιατί εγώ τα ζευγάρια;» γκρινιάζω. «Γιατί έχεις λιγότερο απειλητικό παρουσιαστικό!» μου λέει, σαν να ήταν κάτι που ήδη ξέρω. «Τι σημαίνει καν αυτό;» «Ότι αν μια από αυτές τις κουρασμένες μητέρες θέλει να κερατώσει τον άντρα της με ένα καυτό, νέο αγόρι, λογικά θα διάλεγαν τον Γιώργο, και δεν το θέλουμε αυτό μπροστά στους άντρες τους!»
Ο Γιώργος σταυρώνει τα χέρια, το σκέφτεται λίγο και χαμογελάει. «Δέχομαι αυτή την σιχαμένη γενίκευση». «Είναι σκληρή μπίζνες, Ορφεάκο».
«Είστε βλαμμένοι» λέω και πάω να μοιράσω φυλλάδια.
Δεν είναι και τόσο δύσκολο. Κυρίως γιατί οι περισσότεροι ήδη έχουν απλώσει το χέρι για να το πάρουν, προτού καν προλάβω να τελειώσω το παραμυθάκι για το κουκλοθέατρο. Ρίχνω μια ματιά στην άλλη άκρη της παιδικής χαράς, που η Μαριλένα έχει κάτσει μπροστά σε τρεις μπαμπάδες που κοιτάνε τα βυζιά της και τους δίνει από δύο φυλλάδια στον καθένα, που κανονικά είναι κλεψιά, αλλά βοηθάμε τον Γιώργο να ξεμπερδέψει πιο εύκολα, οπότε δεν πειράζει. Ο Γιώργος, πάλι, είναι μερικά μέτρα πιο δίπλα και κάνει πολλές κινήσεις με τα χέρια μπροστά σε μία τύπισσα που με το ένα χέρι κουνάει το καροτσάκι και με το άλλο καπνίζει. Δε θέλω να ξέρω.
Αυτό όμως που με ενδιαφέρει περισσότερο είναι να δω αν κάποιος από τους μπαμπάδες θα μου ρίξει περίεργο βλέμμα ή αν θα μου μιλήσει απότομα. Το ‘χω ανάγκη. Θέλω να κάνω έναν ανασφαλή μεσήλικο άντρα να νιώσει πως απειλώ την άλφα αρσενικότητά του. «Θα χαρούμε πολύ να σας δούμε» λέω στην επόμενη μαμά που δίνω φυλλάδιο, λες και διοργανώνω εγώ το κουκλοθέατρο. Ο άντρας της δε δείχνει να ενδιαφέρεται. Αυτό είναι τόσο άδικο, είμαι κι εγώ σεξουαλικό άτομο. Δούλεψα πολύ σκληρά για να γίνω σεξουαλικό άτομο, και μετά ξαναδούλεψα σκληρά για να ξαναγίνω, και αξίζω μια αναγνώριση. Ακόμα κι αν προέρχεται από μια παντρεμένη γυναίκα που σιχάθηκε το πουλί του συζύγου της. Είναι ανήθικο; Σίγουρα. Με αφορά; Όχι!
Κατεβάζω το φερμουάρ απ’ την ζακέτα μου. Ήρθε η ώρα να χρησιμοποιήσω αυτά που μου έδωσε η μανούλα μου, ο θεούλης και το κρύο· τις ρώγες μου. Ρίχνω την φωνή μου μια οκτάβα. «Καλημέρα, μοιράζουμε φυλλάδι—»
«Πήραμε» μου απαντούν και οι δύο μαζί. Οκέι, παραιτούμαι.
Δέκα λεπτά αργότερα, αφού έχουμε καλύψει τουλάχιστον την μισή παιδική χαρά και έχουμε ενοχλήσει όσο περισσότερο κόσμο γίνεται, μαζευόμαστε για να μας δώσει ο Γιώργος περισσότερα φυλλάδια. «Είστε απαίσιοι» λέω θλιμμένα. «Το μόνο που ήθελα ήταν να αναγνωριστώ ως σεξουαλική οντότητα, αλλά υποθέτω είναι άλλη μια μέρα που κανείς δε θέλει αυτό το σώμα. Και αγχώθηκα επειδή προσπαθούσα πάρα πολύ για να φανώ σέξι, και τώρα κατουριέμαι».
«Κι εγώ» λέει ο Γιώργος. «Νομίζω είδα τουαλέτα κοντά στην είσοδο».
«Οκέι» λέει κι η Μαριλένα και αρπάζει απ’ την τσάντα του έναν μεγάλο πάκο φυλλάδια. «Μέχρι να επιστρέψετε, θα έχω μοιράσει όλα αυτά. Ναι, είναι πολλά. Ναι, θα τα μοιράσω». Και φεύγει γρήγορα.
«Σου φαίνεται καλά;» με ρωτάει ο Γιώργος όταν μπαίνουμε στις τουαλέτες.
«Ναι… Δηλαδή, οκέι, ναι, είναι σε περίεργη φάση, αλλά νομίζω απλά χρειάζεται να το διώξει μόνη της».
«Είναι τόσο περίεργο να ακούω εσένα να το λες αυτό».
«Το ξέρω». Κατούρημα, γλυκιά ανακούφιση. «Αλλά τόσα χρόνια δεν προσπαθούσα να διώξω τίποτα μόνος μου, και είδαμε πού κατέληξα. Μερικές φορές η βοήθεια των άλλων μπορεί να είναι λιγότερο… δε ξέρω, πρακτική. Το ξέρει πως είμαστε εδώ».
Ένας μπαμπάς μπαίνει μέσα και σταματάμε. Έρχεται και στέκεται στο ουρητήριο που έχουμε αφήσει κενό ανάμεσά μας, λες και δεν υπάρχουν αλλά πέντε πιο δίπλα. Αν είχαμε υπότιτλους για κωφούς από κάτω, το “Κατούρημα” θα γινόταν “Άβολο κατούρημα”. Και μετά ο μπαμπάς γυρνάει το κεφάλι του διακριτικά προς τα δεξιά, αλλά όχι τόσο διακριτικά για να μην τον πάρουμε χαμπάρι. Βασικά γυρνάει το κεφάλι του καθόλου διακριτικά και κοιτάει το πουλί του Γιώργου. Εγώ τον κοιτάω που κοιτάει το πουλί του Γιώργου και ο Γιώργος κοιτάει εμένα με το βλέμμα του τρόμου. Συμβαίνει σοβαρά αυτό μέσα σε δημόσιες τουαλέτες παιδικής χαράς;
«Θα θέλατε ένα φυλλάδιο για ένα υπέροχο κουκλοθέατρο που εξηγεί την θεωρία της σχετικότητας για παιδιά προσχολικής ηλικίας;» λέω και τον ξαφνιάζω. Με το ελεύθερο χέρι μου ήδη του έχω προτείνει ένα φυλλάδιο. «Θα ήταν πολύ καλό για το παιδί σας!»
Ο τύπος παγώνει. Χωρίς να μιλάει, απλώνει κι αυτός το χέρι του και παίρνει το φυλλάδιο. Ο Γιώργος του δίνει ακόμα ένα.
«Πάρτε κι ένα δεύτερο για την γυναίκα σας!» του λέει με χαμόγελο.
Ο τύπος σταματάει να κατουράει απότομα, ανεβάζει το φερμουάρ του και βγαίνει απ’ την τουαλέτα χωρίς καν να πλύνει τα χέρια του.
«Τρομάξατε έναν τύπο εκεί μέσα;» μας ρωτάει η Μαριλένα μόλις βγαίνουμε. Δεν κρατάει ούτε ένα φυλλάδιο.
«Πώς…»
«Ταλέντο».
«Ένας καταπιεσμένος μπαμπάς μας ακολούθησε και κοιτούσε το πουλί του Γιώργου».
«Ίου».
Παρατηρούμε τον τύπο να κάθεται δίπλα στην γυναίκα του. Της λέει κάτι κι αυτή αρχίζει να ψάχνει στην τσάντα της, μέχρι που βγάζει υγρά μαντηλάκια και του τα δίνει. Έχουν ένα κοριτσάκι που παίζει με ένα χούλα χουπ, εντελώς αποτυχημένα.
«Πόσο θλιβερό είναι αυτό;» ρωτάω.
«Ο καταπιεσμένος μπαμπάς;»
«Όχι, το κοριτσάκι τους. Δες το, όλο του πέφτει το στεφάνι. Και δε μπορείς να του πεις κάτι, γιατί μετά θα είσαι πιεστικός και θα του προκαλέσεις κόμπλεξ κατωτερότητας. Κι απλά πρέπει να το κοιτάς και να υποκρίνεσαι ότι είναι το πιο χαριτωμένο πράγμα στον κόσμο».
«Ή όταν ρεύονται τα μωρά» λέει η Μαριλένα. «Όλοι είναι κάπως Μπράβο το αγόρι μου! Μπράβο που έβγαλες αέρα απ’ το στόμα σου! Είναι σιχαμένο».
«Δεν είναι όταν το κάνω εγώ» λέει θλιμμένα ο Γιώργος.
«Είναι. Είναι τόσο σιχαμένο, Γιώργο, ο λόγος που σταματήσαμε να παίρνουμε κινέζικο είναι γιατί κάθε φορά που τρως νουντλς ρεύεσαι σαν τρελός και θέλω να σε μαχαιρώσω με τα τσόπστικ. Επίσης, αυτό πρέπει να είναι ρατσιστικό σε κάποιο επίπεδο, δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς». Ο Γιώργος ρίχνει τα μούτρα του. «Το ζήτημα είναι πως τα παιδιά παίρνουν επαίνους για κάθε ασήμαντη μαλακία και πιστεύω πως είναι άδικο, και χαίρομαι γιατί λογικά δεν θα κάνω ποτέ παιδιά».
Και υποθέτω μιλάμε γι’ αυτό.
Καθόμαστε σε κάτι κούνιες σιωπηλοί. «Δεν είναι κάπως υπερβολικό αυτό;» την ρωτάω.
«Είναι;» ξεφυσάει ενώ πηγαίνουμε πέρα-δώθε αργά. «Δεν μπορώ να με φανταστώ με ένα τέτοιο χωρίς να του καταστρέφω τη ζωή».
«Δε νομίζω να υπάρχει κάποιος που να μπορεί» λέει κι ο Γιώργος από την ακριανή κούνια.
«Υπάρχουν τόσοι γονείς σ’ αυτόν τον χώρο, και κανείς τους δε ξέρει τι κάνει. Πόσο τρομακτικό είναι αυτό;»
«Αν έκανες παιδί, όμως, κάποια στιγμή, θα το μεγαλώναμε όλοι μαζί» συνεχίζει ο Γιώργος. Το λέει για να βοηθήσει, κι ελπίζω να τα καταφέρει. Η Μαριλένα γελάει.
«Αν έκανα παιδί και το μεγαλώναμε μαζί, θα καταστρεφόταν χειρότερα» απαντάει.
«Αν φτάσουμε στα σαράντα κι ακόμα είμαστε στα ίδια χάλια, θα το σκεφτούμε τότε, οκέι;» προτείνω εγώ. «Αρκεί να πάρεις το DNA του Γιώργου, δε θέλουμε το παιδί μας να έχει μη απειλητικό παρουσιαστικό» λέω και με χτυπάει στα πλευρά.
«Βλάκα».
«Μίλησες καθόλου με τον Σέρβο μετά…;» ρωτάει ο Γιώργος.
«Μπα. Ευτυχώς το πήρε πολύ άσχημα όταν του είπα πως τον κεράτωσα και με μπλόκαρε από παντού, δε χρειάστηκε να του πω τίποτα άλλο».
Κοιτάμε τα παιδιά που τρέχουν γύρω-γύρω και δεν έχουν ιδέα τι μπορεί να γίνεται στον κόσμο. Ή στο μυαλό των άλλων ανθρώπων. Η στιγμή που θα αποκτήσεις συνείδηση για τον κόσμο είναι ένα χαστούκι. Η στιγμή που θ’ αρχίσεις να αναρωτιέσαι τι σκέφτονται οι υπόλοιποι άνθρωποι, και αν είναι καλά, και τι κρύβουν και αν είσαι κι εσύ μέσα στις σκέψεις τους είναι το μεγαλύτερο χαστούκι απ’ όλα.
Ένα παιδάκι έρχεται και στέκεται μπροστά μου. Μάλλον θέλει να κάτσει στην κούνια. Δεν πρόκειται. Με κοιτάει πιο έντονα.
«Όχι. Είμαι ο φύλακας της κούνιας. Ή θα βρεις ελεύθερη κούνια, ή θα σου φάω την ψυχή». Το παιδάκι φεύγει τρέχοντας.
«Ήταν αναγκαίο αυτό;» ρωτάει ο Γιώργος.
«Ο ψυχολόγος μου λέει πως πρέπει να βρω υγιεινούς τρόπους να εκφράζω την οργή μου».
«Ήταν πέντε χρονών».
«Ακριβώς! Δεν έχει αρχίσει να δημιουργεί αναμνήσεις ακόμα, μια χαρά θα είναι».
Και πριν προλάβω να τελειώσω την φράση μου, βλέπω ξανά το παιδάκι. Αλλά δεν είναι μόνο του. Είναι μαζί με άλλα έξι παιδάκια, και έρχονται όλα καταπάνω μας ουρλιάζοντας. Ένας Action Man εκσφενδονίζεται στο κεφάλι μου, και τα παιδάκια ορμάνε και αρχίζουν να μας χτυπούν με τα παιχνίδια τους.
«Σε μισώ!» φωνάζει η Μαριλένα καθώς προσπαθούμε να φύγουμε από την παιδική χαρά κι αυτά μας ακολουθούν σαν τις σφήκες.
«Είμαι Έλληνας ομοφυλόφιλος κι έχουμε αριστερή κυβέρνηση, αυτό είναι έγκλημα μίσους!» τσιρίζει ο Γιώργος.
Μόλις καταφέρνουμε να βγούμε έξω και να είμαστε ασφαλείς, παίρνουμε μια ανάσα κι εγώ ανάβω τσιγάρο. Τουλάχιστον μοιράσαμε όλα τα φυλλάδια.
«Απαράδεκτο» λέει ο Γιώργος. Αλλά αμέσως μετά σκάει στα γέλια, και μας πιάνει όλους νευρικό. Αφού ηρεμούμε λίγο, βλέπω την Μαριλένα να σκουπίζει τα μάτια της.
«Παιδιά;» ρωτάει, και η φωνή της δεν είναι τόσο χαρούμενη. «Νομίζω είμαι έτοιμη να νιώσω άσχημα τώρα». Την αγκαλιάζουμε και οι δύο. «Μπορούμε να πάμε σπίτι;»
«Ναι».
«Μπορούμε να πάρουμε παγωτό και μπισκότα, και ν’ αφήσουμε το παγωτό για λίγο έξω, να μαλακώσει και να βουτάμε τα μπισκότα μέσα;»
«Ναι, μωρό μου».
Πρώτη δημοσίευση: www.mycampus.gr
