«Κυρίες και κύριοι, ο κυβερνήτης του αεροσκάφους και το πλήρωμα, σας καλωσορίζουν στην πτήση 411, με προορισμό τη Νέα Υόρκη. Σας ευχόμαστε μια ευχάριστη και άνετη πτήση »
Σεπτέμβριος, το πρώτο ταξίδι του Φθινοπώρου. Της είχε γίνει ρουτίνα. Κάθε φορά τα ίδια συναισθήματα. Ο ενθουσιασμός των πρώτων χρόνων, κάτι που με δυσκολία πια θυμάται, όπως δηλώνει και η Ε. «Δύο φορές το μήνα, Νέα Υόρκη βρίσκομαι, δε με εντυπωσιάζει κάτι πια »
Εκείνο όμως το ξημέρωμα ήταν αλλιώτικα. Μια απρόσμενη ένταση συνόδεψε την Ε., όταν στην πίστα και με νευρικές κινήσεις έκανε τις απαραίτητες ετοιμασίες για την πτήση, κουβέντιασε με συναδέλφους, παρέλαβε το γεύμα των επιβατών και η ώρα έφτασε. Ο κόσμος, γεμάτος χαμόγελο και χαρά για το ταξίδι του κάθισε στις θέσεις του και οι μηχανές άρχισαν να λειτουργούν.
2001, 11η μέρα, μια μέρα που ακόμη και τώρα δε θέλει να θυμάται. Θυμάται όμως το ένστικτό της.
Όταν βρέθηκαν πάνω από τον Ατλαντικό της ζητήθηκε να ανακοινώσει στους επιβάτες ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ · ήταν η πρώτη φορά που ένιωσε φόβο εκεί ψηλά. Στην αρχή κάτι ακούστηκε για τρομοκρατική ενέργεια, κάτι που η ίδια λέει πως γινόταν συχνά ·το είχε συνηθίσει. «bomb scare» . Όσο κι αν η πρόθεση του κυβερνήτη ήταν να παραμείνει η αιτία της επιστροφής κρυφή, η ίδια η τεχνολογία όπως περιγράφει η Ε. «ήταν αυτή που πρόδωσε το μυστικό». Μέσω των δορυφορικών τηλεφώνων, η επικοινωνία με την Ελλάδα, όπου οι ειδήσεις είχαν ήδη φθάσει, ήταν εύκολη, και με μαγικό τρόπο, και οι 380 επιβάτες ένιωσαν τυχεροί που απομακρύνονταν από τον κίνδυνο. Επιβάτες όλων των ηλικιών που μπροστά στην Ε. μεταμορφώθηκαν σε ψυχές, ψυχές ανακουφισμένες από το φόβο. Πλέον είχαν πάρει το δρόμο του γυρισμού προς την Ελλάδα, οι εντάσεις λιγόστεψαν, επικρατούσε όμως η αγωνία. Αγωνία και συναισθήματα ανάμεικτα για την αλήθεια, ποια ήταν η πραγματική αιτία της επιστροφής τους ;
Η Ε. ήταν ήρεμη, έμπειρη αεροσυνοδός και μέσα σε λίγη ώρα τους καθησύχασε όλους. Τότε έλαβε από τον κυβερνήτη της εντολή να ανακοινώσει την προσγείωση, και έτσι τα πρώτα χαμόγελα επέστρεψαν! «Αυτή είναι η δουλειά μου, να ηρεμώ τους επιβάτες στον κίνδυνο του αεροπλάνου, όλα στο πρόγραμμα είναι», αυτά ήταν τα λόγια της για εκείνο το δρομολόγιο. Έφτασαν Αθήνα, το αεροπλάνο τους προσγειώθηκε με ασφάλεια και έτρεξε με την μπλε στολή και το βαλιτσάκι της στην αγκαλιά του άντρα της. Τότε χαμογέλασε κι εκείνη.
Τότε ήταν που χαμογέλασα και εγώ καθώς άκουγα την ιστορία της. Ένα χαμόγελο εκτοξεύτηκε από το στόμα μου σχεδόν ψυχαναγκαστικά, ένιωσα φόβο. Ήταν η στιγμή που η ρουτίνα έσπασε · όχι για καλό.
Ο φόβος όμως, έγινε ξανά χαρά και λαχτάρα. Ο επόμενος προορισμός είναι το Παρίσι.
«Σας ευχόμαστε μια ευχάριστη και άνετη πτήση »
Γράφει η Μάρω Καπίρη
