Me too? Χα. Χέζουν οι αρκούδες στο δάσος;
Ανήλικη, φοιτήτρια, κορίτσι στο ίντερνετ, κορίτσι gamer, νέα εργαζόμενη, ανύποπτη λουόμενη, στο τρόλευ για πατήσια, ένας ψιλικατζής, ένας οικογενειακός φίλος, ένας σύντροφος, ένας φίλος, ένας προϊστάμενος, άγνωστοι, ταρίφες, “θα βρω που μένεις”, “που παει η καύλα;”, “άμα δεν θες να στα πιάνουν να μην τα δείχνεις”, “ξέρω που μένεις”, ο εκκωφαντικός θόρυβος που κάνει η εμπιστοσύνη -σε κάποιον που (νόμιζες οτι) ήξερες, στον κόσμο ως ένα μη-σκατένιο μέρος- όταν θρυμματίζεται, η παραβίαση ως ενοχή γιατί “τι δικαιώματα έδωσες;”, κι ακόμα και τώρα βλέπω οτι σταχυολογώ, αποδελτιώνω, σβήνω τόσα και τόσα περιστατικά ελέγχου, καταπίεσης, εξευτελισμού, gaslighting, ψυχολογικού manipulation και κακοποιητικής συμπεριφοράς γιατί-γιατί το metoo το ξέραμε πριν γίνει χασταγκ, ήταν ο κοινός μας τόπος κι αυτό απ’ το οποίο έπρεπε συνεχώς να προστατευόμαστε, ανάμεσα στο δίπολο ανοργασμικιάς και πουτάνας, ανάμεσα στην επιθυμία να ζεις ως άνθρωπος και τις παρομοιώσεις με κλειδαριές και τσίχλες, πάντα γνωρίζοντας ότι το you as well δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας.
Γράφει ο/η: RaZz *
*Το κείμενο παραχωρήθηκε στο IforInterview προς δημοσίευση.
