Διηγείται ο Παύλος
#oi_istories_sas
#IFI
Γενικά δεν έχω πέσει σε κακά αφεντικά, μόνο σε σχετικά απαιτητικά. Αλλά αυτό που με ενοχλεί πολύ στον Έλληνα/Ελληνίδα αφεντικό είναι η σχέση που έχει με το χρόνο στο γραφείο.
Ότι θα έρθει και θα φύγει ο,τι ώρα του καπνίσει, ότι θα δε θα πει ποτέ πόσο θα λείψει κι αν εκεί που πάει μπορείς να τον πάρεις τηλέφωνο αν προκύψει κάτι, ότι δεν ξέρεις το πρωί που πας δουλειά αν θα έρθει καθόλου μέσα στην ημέρα, ώστε να δείτε τα πράγματα που πρέπει να δείτε μαζί και οτι ψιλοθυμώνει όταν τον/την ρωτήσεις κάτι από όλα τα παραπάνω.
Δηλαδή εγώ πρέπει να μυρίσω τα νύχια μου αν θα έχει χρόνο να ασχοληθούμε σήμερα με πράγματα;
Σε όσα γραφεία έχω δουλέψει συμβαίνει αυτό και εμένα προσωπικά με ενοχλεί αφάνταστα.
Δηλαδή πόσο δύσκολο είναι να πεις “πάω κάπου, νομίζω ότι σε 2 ώρες θα έχω γυρίσει” ή “αύριο θα έρθώ μετά τις 12.00 γιατί έχω δουλειά”.
Δε σου ζήτησα να σου βάλω GPS (αν και θα έπρεπε γιατί πολλές φορές έχεις γυρίσει από ραντεβού που δεν ξέραμε ότι θα πας έχοντας αναλάβει επείγουσες δουλειές, που δεν είχαμε ιδέα ότι τις συζήταγες και μας τις φορτώνεις με ασφυκτικά deadlines που υπάρχουν μόνο στο μυαλό σου), αλλά τουλάχιστον δώσε ένα στίγμα, να ξέρω πώς θα οργανώσω τη μέρα μου.
Στο τέλος εγώ κάθομαι καμιά ώρα παραπάνω να σε περιμένω άδικα σαν το μαλάκα.
