Έχω ένα ελάττωμα. Ναι οκ, έχω πολλά ελαττώματα, απλά ένα με βολεύει να τονίσω σε αυτή την εισαγωγή για να αναδείξω τον αδιαμφισβήτητα λογοτεχνικό μου συλλογισμό.
Τρώω πολλές μαλακίες. Και δεν ντρέπομαι καθόλου να πω ότι μου αρέσουν ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ τα McDonalds. Ντάξει ντρέπομαι λίγο. Αλλά λίγο.
Αρκετά συχνά πηγαίνω στο Σύνταγμα και παίρνω φαγητό για το σπίτι. Προφανώς το εν λόγω κατάστημα είναι το πιο πολυσύχναστο της εταιρίας, γεγονός που αρκετές φορές με δυσκολεύει γιατί ΧΑΛΟΟΥ ΑΓΟΡΑΦΟΒΙΑ ΜΑΙ ΟΛΝΤ ΦΡΕΝΤ, αλλά η κοιλιοδουλεία μου δεν είναι απλά φίλη, είναι καψούρα.
Εκεί βλέπω τα παιδιά που δουλεύουν και παλεύουν με τα θηρία.
Που εξυπηρετούν κόσμο από κάθε γωνιά του πλανήτη, που πρέπει να εξηγήσουν σε κάθε γιαγιά τι σημαίνει “μενού” που πρέπει να ξέρουν τον τιμοκατάλογο απ’έξω για να μπορέσει να αγοράσει κάτι φαγώσιμο ο 14 χρονος με τα 0,66€ που του έχουν απομείνει, που δουλεύουν 40 άτομα σε 1,2 τετραγωνικά και κάθε τους κίνηση να πάρουν τις πατάτες θα μπορούσε να έχει περιγραφή Κωστάλα και μουσική υπόκρουση τη λίμνη των Κύκνων και να κάνει τον Γιούρι Γκρηγκαρόβιτς να παρατήσει τα μπολσόι και να γίνει καθηγητής Ζαγορίσιου στο σύλλογο Ηπειρωτών Κάτω Πετραλώνων.
Εκεί βλέπω και εκείνη.
Κοντούλα, γεματούλα, μελαχρινή, γεμάτη τατουάζ, πολύ μακριά από το πατριαρχικό πρότυπο για τη γυναικεία ομορφιά, αλλά με ένα διαολεμένα όμορφο χαμόγελο κάθε φορά που με βλέπει. Ένα χαμόγελο που μου θυμίζει τόσο πολύ το δικό μου χαμόγελο κάθε φορά που έπηζα στη δουλειά και έβλεπα πελάτη να έρχεται και από το βλέμμα και μόνο καταλάβαινα ότι από μέσα του έλεγε “κουράγιο ρε μαν, ξέρω τι τραβάς για 500 κωλοευρώ”.
Ξέρω τι σκέφτεται, ξέρω τι περνάει, ξέρω τι έχει στο μυαλό της.
Φαντάζομαι ότι μισεί τον εαυτό της, φαντάζομαι ότι πάει σπίτι και πλένεται ένα 4ωρο να φύγει η μπεργκερίλα από πάνω της όπως εγώ προσπαθούσα να διώξω την τυρίλα. Δυστυχώς δεν φεύγει. Γιατί δεν τη μυρίζεις με τη μύτη. Τη μυρίζεις με τον εγκέφαλο. Και δεν φεύγει.
Τη φαντάζομαι να έχει ένα πτυχίο από αυτά τα σοβαρά που καμαρώνουν οι γονείς και λένε “εμείς τελειώσαμε το τάδε πανεπιστήμιο” λες και έλιωσαν αυτοί στο ξενύχτι και το διάβασμα και ταυτόχρονα τη φαντάζομαι να μην έχει κανένα πτυχίο γιατί στα τέτοια της τα πτυχία και να κάνει αυτή τη δουλειά που ευχαρίστως θα παρατούσε για μια άλλη που θα της εξασφάλιζε 50 ευρώ παραπάνω.
Νιώθω ότι είναι φίλη μου. Είναι φίλη μου. Όλοι εκείνοι που κάνουν τέτοιες δουλειές και μισούν κάθε δευτερόλεπτο της εργασίας τους θεωρώντας ότι αξίζουν κάτι καλύτερο είναι φίλοι μου.
Κουράγιο ρε. Θα γυρίσει.
Ο Μεσιε Τεοστεφ έφτιαξε τη γκουέρνικα της εργατικής τάξης. Εμένα μου άρεσε πολύ.
*Αν σας αρέσουν οι ιστορίες μου, μία κοινοποίηση πάντα βοηθά.
Πηγή: Ο Ζαμπονοκόπτης
Cover artwork: Γκουέρνικα της εργατικής τάξης από Μεσιε Τεοστεφ
