Απόδοση κειμένου: V for Vallia
Για το #IFI
Αρχικό κείμενο: “It feels post-apocalyptic”: What it’s like to be a flight attendant during coronavirus
Ως αεροσυνοδός, βλέπω περίεργα πράγματα συνεχώς. Όμως, εν όψει του κορονοϊού, τα πράγματα είναι κάτι περισσότερο από παράξενα. Τον Φεβρουάριο, για πρώτη φορά παρατήρησα ότι επηρεάζεται η συμπεριφορά των ανθρώπων, σε μια πτήση από το Λος Άντζελες στο Τορόντο.
Μία γυναίκα είχε καθυστερήσει κι έτρεχε για να προλάβει την πτήση. Τα κατάφερε, όμως ήταν η τελευταία που επιβιβάστηκε, ήταν λαχανιασμένη και προσπαθούσε να ελέγξει την αναπνοή της. Κάποιος από την άλλη πλευρά του αεροπλάνου φώναξε: «Έχει τον ιό”».
Όλοι φρίκαραν κι οι γυναίκες της πτήσης παραλίγο να τσακωθούν. Καθώς κλείναμε την πόρτα του αεροσκάφους, έξι άτομα σηκώθηκαν όρθια γιατί δεν ένιωθαν άνετα να ταξιδέψουν μ’ αυτή τη γυναίκα.
Ήθελαν να αποβιβαστεί.
Έπρεπε να καθυστερήσουμε την πτήση και να απομακρύνουμε την επιβάτισσα ώστε να κάνουμε μία αξιολόγηση – κυρίως να ενημερωθούμε αν είχε ταξιδέψει στη Γιουχάν – πριν μπορέσουμε να κλείσουμε την πόρτα και να φύγουμε.
Μετά από αυτό, άρχισα να παρατηρώ πολλές μικρό-επιθέσεις: οι άνθρωποι έστρεφαν τα σώματά τους σε οποιονδήποτε επιβάτη ασιατικής καταγωγής και τους γύριζαν τις πλάτες αν τύχαινε να μοιράζονταν διπλανές θέσεις. Άκουσα αρκετά ρατσιστικά σχόλια: λευκοί επιβάτες που αστειεύονταν ότι δεν θα ήθελαν να καθίσουν δίπλα σε κινέζους επιβάτες ή εκφράσεις όπως «κινεζική ασθένεια».
Τώρα, πωλούνται παντού ιατρικές μάσκες κι έτσι οι άνθρωποι γίνονται δημιουργικοί, δημιουργώντας το δικό τους κοστούμι προστασίας. Σε μία πτήση, μία ολόκληρη οικογένεια, οι παππούδες, οι γονείς και τα παιδιά, κάθισαν με τη σειρά φορώντας διαφανή αδιάβροχα που κάλυπταν τα πρόσωπά τους. Έμοιαζαν με ρομπότ.
Έχω δει κι άλλες αυτοσχέδιες μάσκες. Έχω δει να φοράνε μάσκες απ’ αυτές που χρησιμοποιούν οι graffiti artists για τη σκόνη, καθώς και μάσκες με γυαλιά κι αναπνευστήρες. Σαφώς, αυτές οι μάσκες δεν προσφέρουν προστασία, μιας και το πλαστικό ραγίζει και το δέρμα δεν αποστειρώνεται, όμως οι άνθρωποι τις φορούν. Είναι τόσο δραματικό όλο αυτό. Σαν να ζούμε την Αποκάλυψη.
Υποτίθεται πως πρέπει να φοράς μάσκα, μόνο εάν ο ίδιος νοσείς. Όμως, ακόμα κι οι υγιείς φοράνε μάσκες άνθρακα για να προστατευτούν. Κι ειλικρινά, το καταλαβαίνω αυτό. Στις πτήσεις, φοράω γυαλιά οράσεως ενώ δεν τα χρειάζομαι, επειδή οι άνθρωποι φτύνουν όταν μιλάνε και θέλω να προστατεύω το πρόσωπό μου. Νιώθω πολύ πιο ασφαλής όταν κάτι με προστατεύει από τα σταγονίδια των άλλων.
Όταν ξεκίνησα τις πτήσεις, δεν μας επιτρεπόταν να φοράμε γάντια για να μαζέψουμε τα σκουπίδια. Ακόμα και κατά την περίοδο του SARS και της γρίπης των χοίρων, οι αεροσυνοδοί δεν επιτρεπόταν να φοράνε μάσκες. Ήταν θέμα εικόνας: δεν έπρεπε οι επιβάτες να πιστεύουν πως κάτι δεν πάει καλά κι αν φορούσαμε μάσκες, θα ήθελαν κι εκείνοι.
Πάντα έφερνα τα δικά μου γάντια κι ο κόσμος με έλεγε επαναστάτρια. Τώρα, επιτέλους, μας επιτρέπουν αν το θέλουμε να φοράμε γάντια ή μάσκες εν ώρα εργασίας. Κι αυτό είναι καλό, γιατί το αεροπλάνο είναι ένα βρώμικο μέρος. Είμαστε τόσο απασχολημένοι που κάποιες φορές σερβίρουμε φαγητό στον κόσμο την ίδια στιγμή που μαζεύουμε τα σκουπίδια.
Δεν επιτρέπεται να το κάνουμε αυτό, όμως κάποιες φορές αναγκαζόμαστε, αφού εξυπηρετούμε εκατοντάδες ανθρώπους ταυτόχρονα. Οι άνθρωποι βάζουν τα στυλό και τις κάρτες τους στο στόμα τους και μετά τα δίνουν σ’ εμάς. Ακόμα και κάποιος που βγάζει από τα αφτιά του τα ακουστικά δίνοντάς μου τα σκουπίδια του ή την εφημερίδα του μπορεί να είναι πηγή μετάδοσης.
Οι άνθρωποι που καθαρίζουν τα αεροπλάνα, λέγονται «καλλωπιστές». Υποτίθεται ότι πρέπει να καθαρίζουν τα τραπεζάκια ανάμεσα στις πτήσεις, όμως αυτό δεν συμβαίνει. Κάποιος είχε ρωτήσει αν καθαρίστηκαν όλα τα τραπεζάκια κι η απάντηση ήταν: «Όχι, δεν υπάρχει χρόνος».
Οι αεροσυνοδοί είμαστε εκτεθειμένοι σε εκατοντάδες ταξιδιώτες καθημερινά, οπότε χρειαζόμαστε μεγαλύτερη ευελιξία στον τρόπο που επιλέγουμε να αυτό-απομονωθούμε. Τώρα, δεν υπάρχει άλλη επιλογή από το να χρησιμοποιούμε τις αναρρωτικές μας άδειες.
Πάντα με πιέζουν να πάω στη δουλειά ακόμα κι όταν είμαι άρρωστη, επειδή δεν μπορούμε να λείψουμε ούτε μία μέρα χωρίς χαρτί γιατρού. Εάν υποψιαστούμε ότι νοσούμε, δεν μπορούμε να μείνουμε σπίτια μας χωρίς επιπτώσεις.
Θα μπορούσαμε να θυσιάζουμε τις ώρες εργασίας μας και τον μισθό μας, όμως όχι τις αναρρωτικές μας άδειες.
Νιώθω εξαντλημένη εδώ και αρκετές εβδομάδες. Τα συμπτώματα του κρυώματος και του Covid-19 είναι παρόμοια, οπότε ίσως γίνομαι παρανοϊκή, όμως εργάζομαι για πολύ καιρό. Το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι να μεταδώσω τον ιό. Δεν έχω εξεταστεί, επειδή οι φίλοι μου οι επιδημιολόγοι, λένε πως είναι καλύτερο απλά να απομονωνόμαστε.
