Απόσπασμα κειμένου, Σελ. 19-20, “Καταστροφή του κεφαλαίου και γενικευμένη αυτοδιαχείρηση“, Α. Μ. Μπονάνο
πρόλογος και επίμετρο α’: Χρήστος Στρατηγόπουλος
επίμετρο β’: Πολύκαρπος Γεωργιάδης
Η νοσταλγία ενός παρελθόντος κόσμου όπου βρισκόμασταν σαν τη φαιά ουσία μέσα στο κόκαλο που ροκανίζουν οι σκύλοι είναι ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια.
Συχνά μπλοκαριζόμαστε κατά τη διάρκεια της καταστρεπτικής διαδικασίας διότι δε γνωρίζουμε πώς να απαντήσουμε στις επικλήσεις της μνήμης. Η ενθύμηση των ίδιων των κακουχιών είναι ορισμένες φορές καθησυχαστική. Σε τελική ανάλυση ακόμα και αυτές υπήρξαν τμήμα της ζωής μας και το να εγκαλούνται στο όνομα του μηδενισμού παράγει αντανακλαστικά την διαγραφή ενός τμήματος της ίδιας μας της ζωής. Να λοιπόν που γινόμαστε κατεδαφιστές μέχρι τη μέση, θέλουμε αλλά δυσκολευόμαστε.
Είναι δύσκολο να βρεθεί κάποιος που να γνωρίζει να χρησιμοποιεί το τσεκούρι μέχρι βάθους. Όντας βαθιά υλιστές έχουμε μια φυσική πίστη στην ύλη και μας πονά να την καταστρέφουμε και ας επρόκειτο ακόμη και για τις χθεσινές φυλακές ή για τις αλυσίδες παραγωγής ενός πιο πρόσφατου χθες. Δε θα ήταν καλύτερα να τις μετατρέψουμε σε βιβλιοθήκες; Και τις εκκλησίες; Τα μουσεία; Ο κατάλογος είναι πολύ μεγάλος και μέσα σ’ όλους αυτούς τους τόπους κατοικούν ακόμη τα φαντάσματα όλων αυτών που έχουμε υποφέρει.
Και εμείς αγαπούμε αυτά τα φαντάσματα και δε θέλουμε να τα παραγκωνίσουμε, αυτά κλαίνε κάτω από τα χτυπήματα της καταστροφής και τα δάκρυα τους είναι αυτά των πόνων μας. Κατά βάθος είμαστε πεισμένοι για την αιώνια διατήρηση της φύσης και για τη συνεχή μεταβολή της ζωής. Μαθαίνουμε να αποχωρούμε από το παρελθόν, το δικό μας παρελθόν, όχι μονάχα αυτό του εχθρού μας (κατά βάθος δεν πρόκειται για διαφορετικά πράγματα). Μέσα σε αυτό δεν υπάρχουν τα φαντάσματα αλλά υπάρχει η ζωή μας, και αυτή έχει ένα επαναστατικό νόημα μονάχα αν προβάλλεται βίαια προς το μέλλον.
Πρόκειται για ένα βάρος που πρέπει να αφήσουμε για μια στιγμή στο έδαφος ώστε να ενδοσκοπήσουμε τον εαυτό μας προ- σεκτικά. Δεν πρόκειται για αποχώρηση αλλά αντίθετα για ένταση. Από το παρελθόν προέρχεται η ιστορία της ανθρώπινης ανοησίας, των αθλιοτήτων που το ζώο εξακολουθεί να διαπράττει χωρίς σταματημό, με τα πόδια καλά χωμένα μέσα στο βούρκο της πολιτικής. Να συνεχίσουμε να κατοικούμε στο παρελθόν, μέσα στα συναισθήματα του παρελθόντος, αποτελεί ήδη ένα ισχυρό φρένο για τη καταστροφή.
Όμως πώς μπορώ από την άλλη να διακινδυνέψω τόσα πολλά πράγματα μαζί; Πρόκειται για όλα αυτά που έχω, μου χτυπούν οι βαριές καμπάνες μέσα στ’ αυτί μου. Μπορώ να απαντήσω ότι δεν είναι αλήθεια, δεν είσαι όλα αυτά που έχεις, αλλά όλα αυτά που είσαι. Μπορείς να κλειστείς ακόμη μέσα στο καβούκι σου, φίλε μου, σ’ αυτό το πολύτιμο περιτύλιγμα 20 οι ατυχίες εναλλάσσονται με τις χαρές και αντίθετα όμως τα πάντα θα ισοσταθμιστούν, τα πάντα θα αντισταθμιστούν και θα εξισωθούν σε μια προοπτική αντίστοιχη με την ίδια την αθλιότητα της ζωής σου.
Μη αποδεχόμενος την καταστροφή παραμένεις φυλακισμένος ενός παλιού κόσμου που καταλήγει να εξαθλιώσει τις καινούργιες πρακτικές (του αγώνα και της παραγωγής) ακόμη και αν είμαστε βαθιά πεισμένοι ότι γνωρίζουμε να αυτοκαθοριστούμε σε σχέση με την αυτοδιαχείριση.
Στη διάρκεια της ζωής μου άκουσα πολλές διαμαρτυρίες ενάντια στα κακώς κείμενα της εκμετάλλευσης από πλευράς όλων αυτών που θα ήθελαν να τη καταστρέψουν, διασώζοντας τις «καλύτερες» πραγματώσεις της, ή τουλάχιστον τις περισσότερο αποδεκτές. Εδώ ενυπάρχει καλοπροαίρετος αέρας ανακατεμένος με αίσθημα θυσίας. Όποιος παρακολουθεί αυτούς τους λεκτικούς καυγάδες για κότες αντιλαμβάνεται ότι ενυπάρχει σ’ αυτούς τόσο πνεύμα όσο μπορεί να γίνει ανεκτό σ’ ένα Γάλλο συγγραφέα, δηλαδή όσο είναι αρκετό για να τον καταστήσει αναγνωρίσιμο και ταυτόχρονα ασήμαντο.
Βρισκόμαστε μπροστά από την πραγματική τρέλα, αυτή που χρησιμοποιείται ώστε να μην χαρακτηριστούμε τρελοί από πλευράς αυτών που ακούνε τις απαράδεκτες θέσεις μας. Αυτός ο τρόπος κίνησης αποσκοπεί στο να διασώσουμε τα προσχήματα. Επειδή όμως εμείς δεν έχουμε κα- νένα απολύτως πρόσχημα να διασώσουμε, μπορούμε και προχωρούμε. Χρειάζεται να γίνουμε απόλυτα σαφείς. Βρισκόμαστε μπροστά στη μέγιστη αθλιότητα του κεφαλαίου από τη μια πλευρά και, από την άλλη, μπροστά στις αυτοδιαχειριστικές προτάσεις του αγώνα και της παραγωγής.
Πρέπει να επιλέξουμε.
Αν θέλουμε να αφήσουμε τα πράγματα όπως είναι, με τις θεωρίες μας τοποθετημένες σε καλή θέαση τη μία πίσω από την άλλη, χρειάζεται να συμβιώσουμε με την αθλιότητα, αυτή του κεφαλαίου και επίσης αυτή των φτωχών θέσεων μας, που εξοβελίζονται από το καπιταλιστικό τυφώνα σα φτερά στον άνεμο. Άθλιο το κεφάλαιο, άθλιες επίσης και οι θέσεις μας. Η αρχική αθλιότητα είναι μεταδοτική και επηρεάζει οποιοδήποτε πράγμα λέμε. Ακόμη και το ακραίο πνεύμα των Γάλλων επαναστατών συγγραφέων (αυτοί έτσι θεωρούσαν τους εαυτούς τους) εξατμίσθηκε όταν ήλθε σε επαφή με αυτή ακριβώς την αθλιότητα.
Επειδή λοιπόν δε θέλουμε να προσθέσουμε αθλιότητα στην αθλιότητα, ή σπάμε το κύκλο ή ρίχνουμε τις θέσεις μας στο καλάθι των αχρήστων.
Διαβάστε ή κατεβάστε δωρεάν ολόκληρο το βιβλίο σε pdf: actforfreedomnow.files.wordpress.com
Αγγλική έκδοση: Let’s Destroy Work, Let’s Destroy the Economy
