fbpx

Όσα μάθαμε ψάχνοντας για εργασία

Δε θέλω να ακούω τη λέξη «ρεπό» από νέα παιδιά

στo Workerland

Θέλω να λαμβάνω τα νέα άρθρα του IforINTERVIEW με e-mail.

Στείλε μας την ιστορία σου

Ο κλάδος της δημοσιογραφίας, η αμισθί εργασία και οι προσδοκίες του προϊσταμένου.

Η βόλτα του IFI ανάμεσα στους τοίχους του Facebook, έφερε μπροστά στην οθόνη μας την ιστορία που διηγείται ο Δημοσθένης Χριστόπουλος.

Νέο παιδί να πούμε, δυο-τρεις μήνες στην δουλειά και πάει και ζητάει ρεπό εν μέσω Euro, μα πως του ήρθε;

« Νεαρός επίδοξος δημοσιογράφος, μόλις έχει τελειώσει την σχολή, πωρωμένος με την ομάδα του και με τα αθλητικά γενικότερα, πιάνει δουλειά σε γνωστό αθλητικό site. Δεν πληρώνεται βέβαια -ποιός είναι άλλωστε αυτός για να ζητήσει και λεφτά;- αλλά μόνο και που δουλεύει σε αυτό το site, μόνο και που θα έχει να λέει στους φίλους του πως είδε δυο-τρεις φορές να περνάνε από το γραφείο οι ακριβοπληρωμένοι επώνυμοι δημοσιογράφοι που τα παίρνουν χοντρά για να γράφουν αποψάρες, αξίζει όσο χίλιες πληρωμές.

Τα λεφτά άλλωστε δεν είναι το παν, δεν χρειάζεται να σκεφτόμαστε πάντα με γνώμονα αυτά, σημασία έχει να έχεις ένα όραμα και όρεξη για δημιουργία, τώρα τα λεφτά δεν γαμιούνται, άσε που χαλάνε και τον άνθρωπο και άλλωστε μαζί μας θα τα πάρουμε; Καυλωμένος λοιπόν ο φίλος μας από την πρωτόγνωρη εμπειρία την οποία ζει, περήφανος που πλέον είναι και επίσημα δημοσιογράφος και θα έχει να το λέει όταν συστήνεται, τα κάνει όλα και συμφέρει: γράφει θεματάκια, ανεβάζει ειδήσεις, παίρνει συνεντεύξεις, κάθεται και δυο και τρεις ώρες παραπάνω στην δουλειά, προλαβαίνει να κάνει πιο γρήγορα copy paste τις ειδήσεις από το ΑΠΕ σε σχέση με τα ανταγωνιστικά site (τα οποία πλέον μισεί γιατί είναι ανταγωνιστικά τα καριόλικα) και νιώθει περηφάνια που έβαλε πρώτος την τάδε ειδησούλα, γενικά τα καταφέρνει ικανοποιητικά, γίνεται αληθινός δημοσιογράφος να πούμε και ακούει και κάνα-δυο μπράβο από τους ανώτερούς του (τα όποια αξίζουν όσοι όλοι οι μισθοί του κόσμου).

Περνάνε κανα-δυο μήνες, έρχεται το καλοκαίρι, έρχεται και το Euro, φεύγουν και μερικοί με κάτι μέρες άδεια, έχει και ματς κάθε μέρα, με αυτά και με εκείνα ο τυπάκος συμπληρώνει δυο εβδομάδες χωρίς ρεπό. Τα έχει ψιλοφτύσει, κάνει και σκατόζεστη, ε, δεν παίζει άλλο αυτή η φάση χωρίς ρεπό ρε παιδί μου, είπαμε ας πούμε, είμαστε καλοί, δεν θέλουμε το κακό κανενός και μας πατάνε όλοι. Πάει, τελείωσε θα πάει να ζητήσει να πάρει ρεπό. Εντάξει, έχει Euro και το site πρέπει να νικήσει τα άλλα site και το καταλαβαίνει ότι δεν είναι εύκολη περίοδος αλλά ένα ρεπό θα ζητήσει ρε παιδί μου, δεν θα ζητήσει και μισθό στην τελική. Οπλίζεται με θάρρος, πάει στον προϊστάμενό του, του ζητάει αυτό το γαμημένο το ρεπό, γυρίζει ο προϊστάμενος, βγάζει τα γυαλιά για να τον κοιτάξει με γυμνό βλέμμα και να φανεί πιο έντονα η απογοήτευσή του από αυτό που μόλις άκουσε, παίρνει ένα ύφος σαν να λέει «είμαι ο μπαμπάς που ποτέ δεν είχες και δεν θέλω ποτέ ξανά να με απογοητεύσεις έτσι», τον κοιτάει και του απαντάει: «Δε θέλω να ακούω τη λέξη «ρεπό» από νέα παιδιά». Και για να γίνει κατανοητό το επαναλαμβάνει λίγο πιο δυνατά: «Δε θέλω να ακούω τη λέξη «ρεπό» από νέα παιδιά». Μετά, απογοητευμένος φοράει πάλι τα γυαλιά του και το βλέμμα του επιστρέφει στην οθόνη του υπολογιστή. Η συζήτηση έχει τελειώσει.

Ο τυπάκος σκύβει το κεφάλι από απογοήτευση. Όχι φυσικά από απογοήτευση επειδή δεν πήρε αυτό το ρεπό, αυτό ήταν αναμενόμενο εδώ που τα λέμε, πως του ήρθε να σκεφτεί κάτι τέτοιο εν μέσω Euro άλλωστε; Είναι απογοητευμένος από τον εαυτό του, είναι απογοητευμένος που απογοήτευσε τον προϊστάμενό του. Κάνει μεταβολή και πάει και ξανακάθεται, σιωπηλός και ντροπιασμένος, στη θέση του. Γαμώτο, τα πήγαινε τόσο καλά και ήταν τόσο καλός στην δουλειά του, πως του ήρθε και τα γάμησε όλα έτσι, τι διάολο σκεφτόταν, αντί να το ζυγίσει λίγο καλύτερα πήγε και έκανε την μαλακία του αιώνα. Άκου ρεπό εν μέσω Euro ρε μαλάκα. Νέο παιδί να πούμε, δυο-τρεις μήνες στην δουλειά και πάει και ζητάει ρεπό εν μέσω Euro, μα πως του ήρθε;

Οι τύψεις κάνουν πάρτι στο κεφάλι του, η λογική του αποκτά φωνή και τον βρίζει. Για κάθε κατηγορία που του εξαπολύει η συνείδησή του και μια διαφορετική φωνή ηχεί μεγαλόφωνα στα αυτιά του. «Είσαι απερίσκεπτος», του λέει η μία. «Είσαι μαλάκας», του λέει η άλλη. «Ό,τι έχτιζες τόσο καιρό το γκρέμισες σε λίγα δεύτερα», του λέει μια τρίτη. «Αυτοί εδώ οι άνθρωποι σου δίνουν την ευκαιρία να δουλέψεις σε ένα από τα καλύτερα site του χώρου και εσύ τους απογοητεύεις», του φωνάζει αμείλικτα μία τέταρτη.

Αλλά ανάμεσά τους υπάρχει και άλλη μία φωνή. Δεν ουρλιάζει όπως οι υπόλοιπες. Μιλάει χαμηλόφωνα αλλά είναι η πιο ενοχλητική απ’ όλες. Αφήνει όλες τις υπόλοιπες να ακούγονται δυνατά μέσα στο μυαλό του ενώ αυτή την καταπνίγει μπας και πάψει να ακούει έστω και τον ψίθυρό της. Την σπρώχνει στο πίσω μέρος του κεφαλιού του ενώ οι υπόλοιπες κάνουν πάρτι στα αυτιά του, προσποιείται πως δεν υπάρχει αλλά αυτή επιμένει να ακούγεται η γαμημένη, επιμένει να τον ρωτάει χαμηλόφωνα και ενοχλητικά: «Δε βαρέθηκες ρε μαλάκα να υποτιμάς έτσι τον εαυτό σου; Δε βαρέθηκες;».

Γράφει ο Δημοσθένης Χριστόπουλος  ( και επιλέγει το μουσικό κομμάτι επίσης!)

Cover artwork by LAWLZATJ00

© I for Interview team

Σε περίπτωση που επιλέξατε να αναδημοσιεύσετε κάποιο κείμενό μας στο δικό σας site, σας ευχαριστούμε ιδιαίτερα εκ των προτέρων για την προτίμηση! Ωστόσο,  να σας υπενθυμίσουμε το πόσο ευχάριστο και δίκαιο είναι να ακολουθούνται οι δεοντολογικοί κανόνες που ορίζουν τη σωστή και λειτουργική αναφορά στην αρχική  πηγή ( δλδ. αναγραφή πλήρους ονόματος του site μας και ενεργό link που ανακατευθύνει στο πρωτότυπο άρθρο). Με τον τρόπο αυτό αναγνωρίζετε τον κόπο και τη δουλειά μας και σας ευχαριστούμε διπλά!

Leave a Reply

Your email address will not be published.

*

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Φρέσκα άρθρα στο Workerland

Στην Κορυφή