Κάπου μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, εκεί ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα, συνάντησα ένα ξημέρωμα τον Κεμάλ. Ξέρεις, εκείνον τον αιθεροβάμονα πρίγκιπα της ανατολής, που νόμιζε πως θ’ αλλάξει τον κόσμο αλλά λογάριαζε χωρίς τις βουλές του Αλλάχ.
Καθόταν σ’ ένα βράχο κι έκανε τσιγάρο, βλέποντας παραιτημένος τον κόσμο να καίγεται. Δε με ρώτησε αν θέλω να του κάνω παρέα, μόνο μου πρόσφερε ένα ποτήρι ρακή.
«Έχετε πάρει λάθος δρόμο εσείς οι άνθρωποι», μου είπε χωρίς να περιμένει απάντηση. Ούτως ή άλλως, δεν είχα και κάτι να του πω.
«Μάταια ελπίζετε με τις επιλογές που έχετε κάνει. Ο κόσμος δε θ’ αλλάξει με κουβέντες, με ψεύτικα μεγάλα λόγια, ούτε με προσευχές. Δε θ’ αλλάξει με τους θεούς των ανθρώπων. Ούτε τους παλιούς μα ούτε κι εκείνους τους καινούργιους που σοφιστήκατε.
Όσες θυσίες κι αν κάνετε. Γιατί μ’ αυτό το θέμα το ‘χετε παραξηλώσει. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ν’ αρχίσω απ’ τις ανθρώπινες ζωές; Παντού καμμένη γη, αίμα και νεκρά παιδιά. Ποιος θεός άραγε να χάρηκε με τέτοια αφοσίωση;
Να συνεχίσω με τις ζωές τις δικές σας; Θα μου πεις, είστε ακόμα ζωντανοί. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζετε. Γιατί κάθε μέρα που περνάει, οι σύγχρονοι θεοί σας απομυζούν κομμάτια σας.
Μη με κοιτάς έτσι. Απορείς που δεν τους έχω ακόμα αναφέρει; Το χρήμα, τις τράπεζες, το συμφέρον πάνω απ’ όλα; Θαρρείς πως δεν τα ήξερες ήδη;
Ποιες θυσίες λοιπόν; Τις υπερωρίες για τρεις κι εξήντα, τις κατουρημένες ποδιές που φιλάτε, τα φακελάκια, τα μικρά και τα μεγάλα ρουσφέτια. Κατάλαβες τώρα ποιοι είναι οι θεοί σας;
Δε θ’ αλλάξει ο κόσμος με τις ψευτοφιλανθρωπίες σας, τάχα μου για να εξιλεωθείτε. Με τ’ αποφάγια της μάσας σας που διοργανώνετε συσσίτια; Ή με τις φτηνές πατάτες που μοιράζετε στο εξαθλιωμένο πόπολο κι αυτό με τη σειρά του σας κάνει θεούς;
Αυτό το λάθος κάνετε. Θεοποιείτε ό,τι πιο ακατάλληλο.
Δε χρειάζεστε θεούς. Μήτε παραδοσιακούς, μήτε μοντέρνους
Εσείς είστε οι θεοί. Εσείς δράτε κι αντιδράτε. Κανένα σύμπαν, κανένας αστερισμός, κανένα κάρμα.
Όταν αρνείστε την υποταγή, όταν διεκδικείτε, όταν αντιδράτε. Ο καθένας μόνος του, αλλά και περισσότεροι μαζί.
Όταν αναρωτιέστε, όταν αμφισβητείτε, όταν δε σκύβετε το κεφάλι, όταν δεν τρώτε ό,τι σας σερβίρουν κι όταν γελάτε όταν γύρω σας βρέχει μιζέρια.»
Απελπίστηκα. Τόσο δύσκολο ήταν τελικά, τόσα λάθη έχουμε κάνει το ένα πάνω στο άλλο; Ήπια την τελευταία γουλιά κι αποχαιρέτησα.
«Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θ’ αλλάξει ποτέ».
«Η συνειδητοποίηση είναι το πρώτο βήμα. Μπορείτε να το κάνετε».
Μου έδειξε τον ήλιο που είχε στο μεταξύ ανατείλει.
«Καλημέρα», είπε και χάθηκε στο πρώτο φως. «Αυτός ο κόσμος κάποτε θ’ αλλάξει».
Γράφει η Τίνα Μπαρμπάτσαλου
