Σε μια εποχή που μαστίζεται από το φαινόμενο της ανεργίας και χαρακτηρίζεται από τη συνεχή καταστρατήγηση των εργατικών δικαιωμάτων έχουμε ακούσει από την πλευρά της εργοδοσίας ότι απολύει «για να μειώσει το εργασιακό κόστος», ή ότι «απολύει γιατί δεν βγαίνει ρε αδερφέ» ή επειδή «έχει αυτό το δικαίωμα βάσει κάποιου νόμου». Η πιο ειλικρινής αιτία απόλυσης είναι «επειδή ανέπτυξε – ο εργαζόμενος – συνδικαλιστική δραστηριότητα». Μια τέτοια περίπτωση είναι η διοίκηση του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού η οποία απέλυσε δύο εργαζομένους, που, όλως συμπτωματικώς, ήταν ιδρυτικά μέλη και συμμετείχαν στην προσωρινή διοίκηση του υπό σύσταση επιχειρησιακού σωματείου.
Η ιστορία αυτή μετράει ήδη δυο χρόνια ζωής. Τον Ιανουάριο του 2015 οι εργαζόμενοι στο Ι.Μ.Ε προσπάθησαν να συστήσουν επιχειρησιακό σωματείο, με στόχο να διεκδικήσουν τα δεδουλευμένα και τις υπερωρίες πολλών μηνών, καθώς και την τήρηση των κανόνων ασφάλειας και υγιεινής στην εργασία τους. Η εργοδοσία επιδίωξε να αποτρέψει άμεσα αυτή την προσπάθεια, προβαίνοντας σε αιφνιδιαστικές απολύσεις για συμμόρφωση και παραδειγματισμό των εργαζόμενων. Δύο από τα μέλη της προσωρινής διοικητικής επιτροπής του υπό σύσταση σωματείου, ο πρόεδρος και ο ταμίας υπέβαλαν στις 3/6/2015 αγωγή για «παράνομη και καταχρηστική απόλυση». Οι εργαζόμενοι δικαιώθηκαν στο δικαστήριο, πράγμα που σημαίνει ότι η διοίκηση του ιδρύματος υποχρεούται να τους «επαναπροσλάβει», κάτι το οποίο δεν έχει κάνει ως σήμερα.
Η εργοδοτική αυθαιρεσία στην συγκεκριμένη περίπτωση ξεπερνάει τα όρια ακόμα και του υφιστάμενου (ευρύτερου) νομικού πλαισίου. Είναι σαφές ότι η συνδικαλιστική ελευθερία είναι άγνωστη λέξη για τους εργοδότες οι οποίοι δεν ανέχονται την ίδρυση σωματείων. «Γιατί να το κάνουν», θα αναρωτιόταν κανείς εύλογα και μάλιστα με το δίκιο του θα πρόσθετε πως «οι εργοδότες κάνουν αυτό που εκείνους συμφέρει». Οι χώροι δουλειάς είναι άλλωστε σημεία σύγκρουσης συμφερόντων και αυτό το γνωρίζουμε πολύ καλά. Το συμφέρον των εργαζομένων, η υπεράσπιση και η διεύρυνση δηλαδή των δικαιωμάτων τους, επιτάσσει την οργάνωση στους χώρους εργασίας, για να αντιμετωπίσουν, μεταξύ άλλων, και παρόμοια φαινόμενα εργοδοτικής τρομοκρατίας που φυσικά δεν αποτελούν μεμονωμένα περιστατικά.
Ως Reworkers δηλώνουμε την αμέριστη συμπαράσταση και αλληλεγγύη μας στους εργαζόμενους που δίνουν αγώνα και αντιστέκονται απέναντι στην εργοδοτική τρομοκρατία. Ως νέοι και νέες, εργαζόμενοι και άνεργοι που βιώνουμε καθημερινά το ασφυκτικό πλαίσιο της «αγοράς εργασίας» στεκόμαστε στο πλάι όσων αντιστέκονται και διεκδικούν την καλυτέρευση της καθημερινότητάς τους, για μια ζωή με αξιοπρέπεια και δικαιώματα.
Ο δικός τους αγώνας είναι και δικός μας. Κανένας μόνος του απέναντι στην εργοδοτική αυθαιρεσία.
Απαιτούμε εδώ και τώρα:
- ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΛΗΨΗ ΤΟΥΣ
- ΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΕΞΟΦΛΗΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗΣ ΤΟΥΣ
