Ελεύθερη απόδοση στα Ελληνικά: V for Vallia
για το #IFI
Αρχικό κείμενο: London’s Legacy in the Slave Trade
Ήταν ένα φωτεινό σαββατιάτικο πρωινό, και η πόλη του Λονδίνου, η οικονομική περιοχή της Βρετανικής πρωτεύουσας, ήταν άδειο. Περπατούσα στις στενές πλευρικές λωρίδες αναζητώντας ένα γλυπτό. Συνέχισα να χάνομαι, περπατούσα ευθεία κι έπειτα γύρισα προς τα πίσω. Τελικά, έπεσα πάνω του, σε μια αυλή ανάμεσα σε κτίρια γραφείων: “The Gilt of Cain“. των Michael Visocchi και Lemn Sissay.
Ένας πέτρινος άμβωνας με ένα ποίημα πλαισιώνεται από δώδεκα ψηλά αφηρημένα σχήματα – μία δημοπρασία σκλάβων σε εξέλιξη. Είναι ένα από τα λίγα μνημεία στην πόλη αφιερωμένο στη δουλεία, ένα συγκλονιστικό γεγονός που εξετάζει πόσο βαθιά εμπλεκόταν το Λονδίνο στο διεθνές εμπόριο των δουλεμπόρων και πόσους σκλάβους είχε φιλοξενήσει για χρόνια, μέχρι την εθνική κατάργηση το 1833. Στάθηκα στην ήσυχη αυλή για μερικά λεπτά. Ήμουν όλο και πιο συγκινημένος. Τελικά, έφυγα μακριά.
Αν και σε αντίθεση με την Αμερική η δουλεία ήταν πολύ λιγότερο διαδεδομένη, η σχέση της με το Λονδίνο ήταν βαθιά: Η πόλη χρηματοδοτούσε και ρύθμιζε το εμπόριο και η κυβέρνηση απλά καθόταν και έστελνε το ναυτικό της για να προστατεύσει τις ναυτιλιακές του διαδρομές. Μόνο στις δεκαετίες 1710 και 1720 μετέφεραν 200.000 σκλάβους στον Ατλαντικό. Και κατά τη διάρκεια των αιώνων, το εμπόριο οδήγησε ένα σημαντικό πληθυσμό της Αφρικής στην πρωτεύουσα. Ακόμα και το 1596 η παρουσία τους ήταν τόσο αισθητή που η Βασίλισσα Ελισάβετ Α’ διέταξε να εκδιωχθούν. Ωστόσο, η παρουσία τους αυξανόταν όσο αυξανόταν το εμπόριο. Οι ιστορικοί εκτιμούν πως μέχρι τα μέσα του 1700 υπήρχαν περίπου 15.000 μαύροι υπηρέτες στο Λονδίνο – πολλοί από αυτούς σκλάβοι – σε έναν συνολικό πληθυσμό 700.000 κατοίκων. Η δουλεία υπήρξε τόσο σκληρή όσο στον Μισισίπι και την Αλαμπάμα∙ χτυπούσαν τους σκλάβους τόσο δυνατά που συχνά πέθαιναν ή έμεναν ανάπηροι.
Οι σκλάβοι έγιναν επίσης μέρος της οπτικής εικονογραφίας της πόλης. Πολλοί πολίτες παρακολουθούσαν στρατιωτικές μπάντες με μέλη σκλάβων που έπαιζαν μουσική επηρεασμένη από το Αφρικανικό τους υπόβαθρο. Τα αρτοποιία που πουλούσαν γλυκά συχνά είχαν Αφρικανούς στις επιγραφές τους, καθώς η δουλεία συνδεόταν άρρηκτα με τις φυτείες του ζαχαροκάλαμου. Πολλοί δρόμοι έχουν ονόματα όπως το Black Boy Lane και το Blackmoor Alley.
Ήμουν στο Λονδίνο για να διερευνήσω αυτή την πολύπλοκη, πολυεπίπεδη κληρονομιά. Το καλύτερο μέρος για να ξεκινήσετε μια τέτοια επισκόπηση είναι ίσως οι παλιές αποθήκες ζάχαρης στις αποβάθρες της Δυτικής Ινδίας. Αυτά τα ογκώδη κτίρια από τούβλα κατά μήκος του Τάμεση, κοντά στο Κανάλι Wharf, εξακολουθούν να έχουν παράθυρα με χοντρές δυσοίωνες ράβδους, που χρησιμοποιούνταν για την πρόληψη της κλοπής τότε που η ζάχαρη ήταν πολύτιμη. Σήμερα οι αποθήκες έχουν καταστήματα, μπαρ και εστιατόρια, καθώς και μία εορταστική ατμόσφαιρα∙ μουσικοί του δρόμου και παιδιά με ζωγραφισμένα πρόσωπα μοιράζονται τα πεζοδρόμια. Κατά τη διάρκεια της επίσκεψής μου ένας άντρας προσφέρθηκε να μου δείξει πώς να οδηγήσω ένα μονόκυκλο.
Όμως, μέσα στις αποθήκες υπάρχει ένας χώρος με μια πιο σκοτεινή διάθεση: το Μουσείο των Αποβάθρων του Λονδίνου και η μόνιμη έκθεσή του για το εμπόριο των δούλων, που ονομάζεται “Λονδίνο, Ζάχαρη και Δουλεία”. Αναφέρει τον τρόπο με τον οποίο ενεπλάκη το Λονδίνο στο δουλεμπόριο, εξαιτίας της αυξανόμενης κατανάλωσης τσαγιού και καφέ. Αυτό σήμαινε την αυξημένη ανάγκη για ζάχαρη και φθηνό εργατικό δυναμικό στις αποικιακές φυτείες ζαχαροκάλαμου. Η έκθεση δείχνει πώς παραγόταν η ζάχαρη και πώς στη συνέχεια πωλείτο σε ψηλές συσκευασίες. Στην έκθεση υπάρχει ένα ψηλό κολάρο με μακριές αιχμές που οι δούλοι εξαναγκάζονταν να φορούν, έτσι ώστε να χτυπούν ανάμεσα στα δέντρα εάν προσπαθούσαν να το σκάσουν. Το πιο ψυχρό χαρακτηριστικό όμως, είναι ένας υποτιμημένος τοίχος με ένα γράφημα που απαριθμεί τα πλοία που έφευγαν από το Λονδίνο. Οι στήλες περιλαμβάνουν τα ονόματα των πλοίων, τους καπετάνιους, τις ημερομηνίες που τα πλοία έφυγαν από το Λονδίνο, τον προορισμό τους στην Αφρική και τον αριθμό των υποδουλωμένων Αφρικανών που μετέφεραν από εκεί. Κοίταξα κάθε σειρά πληροφοριών και σκέφτηκα πόσες ζωές και οικογένειες είχαν καταστραφεί από το περιγραφόμενο ταξίδι.
