#oi_istories_sas #IFI
Διηγείται η Βιόλα
Τόπος/Έτος: Αθήνα / 2019
Εργοδότης: κατάστημα πώλησης υποδημάτων
Πόστο: Πωλήτρια
Παραιτήθηκα (πάλι) από τη δουλειά μου και πολύ άντεξα για να λέω την αλήθεια…
Ακολουθεί κατεβατό και ζητώ συγνώμη.
Η ιστορία έχει ως εξής και πιστεύω είναι γνώριμη και οικεία σε πολλούς…
Δούλευα επί ένα χρόνο σε πολύ γνωστή αλυσίδα υποδημάτων με πάνω από 60 καταστήματα στην Ελλάδα. Βρήκα τη δουλειά μέσω αγγελίας, η οποία ήταν κολλημένη στην πόρτα του καταστήματος επί ένα χρόνο που μετακόμισα στο κέντρο.
Μόλις άφησα βιογραφικό, κατευθείαν τηλέφωνο. Λέω στραβά ξεκινάμε.
Η συνέντευξη έγινε από μια κοπέλα άκρως εριστική και επιθετική, μέσα σε μια αποθηκούλα με ερωτήσεις του τύπου εάν σκοπεύω να παντρευτώ άμεσα,να κάνω παιδιά,με πόσα χρήματα θα ήμουν ικανοποιημένη, γιατί είναι δύσκολοι οι καιροί, τι θα έκανα εάν ξαφνικά η εταιρεία με έπαιρνε τηλέφωνο και με χρειαζόταν.
Βέβαια οι παρατηρήσεις για την εμφάνιση μου πάρα πολλές:
Δε γίνεται να φοράς αυτό το σκουλαρίκι στο χείλος / Πρέπει να βάψεις τη ρίζα σου / Πρέπει να είσαι πάντα πάρα πολύ βαμμένη και τα γνωστά που κάθε κοπέλα αντιμετωπίζει με τους ηλίθιους εργοδότες και τα τσιράκια τους.
Η κατάσταση στο παμπάλαιο μαγαζί πάνω στην Αχαρνών, όπου και με διόρισαν, απλά τραγική.
Η εταιρεία δεν ήθελε να πληρώνει ούτε καν το χαρτί υγείας, το κλιματιστικό ήταν χαλασμένο και δουλεύαμε με 40 βαθμούς, η τουαλέτα χαλασμένη, η σκάλα ετοιμόρροπη.
Βέβαια για την παρακμή του καταστήματος φταίγαμε εμείς.
Μάλιστα, μια μέρα, η επιθεωρήτρια γύρισε και μου είπε, όταν την ενημέρωσα πως η πόρτα της τουαλέτας δεν κλείνει, να φέρω τον «γκόμενο» μου να τη φτιάξει, δε γίνεται να χρεώνεται η εταιρεία χρήματα για εμάς.
Ένα χρόνο, όσο άντεξα εκεί μέσα, απέλυσαν με ηλίθιες προφάσεις δεκάδες άτομα και άλλα τόσα παραιτήθηκαν από μόνα τους.
Μάλιστα, δεν ενημέρωναν για την απόλυση παρά την τελευταία στιγμή, ενώ εμάς μας απειλούσαν ότι άμα πούμε το παραμικρό θα πάρουμε πόδι.
Απαιτούσαν από εμάς να είμαστε τουλάχιστον μισή ώρα πριν το άνοιγμα και να καθόμαστε πάνω από 45 λεπτά μετά το κλείσιμο για να μη φανεί στην εταιρεία-πως είναι δυνατόν-ότι φεύγουμε ακριβώς στην ώρα μας!
Η δε υπεύθυνη, ήταν μια ρουφιάνα του εργοδότη, εάν αργούσαμε 2 λεπτά, την ενημέρωνε απευθείας, εάν ζητούσαμε διάλειμμα το ίδιο με αποτέλεσμα. Η επιθεωρήτρια να μας παίρνει τηλέφωνα και να ωρύεται επειδή δεν κάναμε 50 πωλήσεις η κάθε μια και δεν πιάναμε τον στόχο, ο οποίος ήταν κάθε άλλο παρά ρεαλιστικός για την εποχή.
«Κλείνει το κατάστημα»
Όταν μας ανακοίνωσαν πως θα κλείσει το κατάστημα, δουλεύαμε 7 άτομα στο συγκεκριμένο μαγαζί, μεταξύ μας βρίσκονταν μανάδες με παιδιά, άνθρωποι με χρέη οι οποίοι είχαν ανάγκη τη δουλειά. Η εταιρεία είχε βγάλει ανακοίνωση πως θα κλείσει και εμάς δε μας ενημέρωνε κανείς εάν θα μεταφερθούμε σε άλλα καταστήματα ή θα μας διώξουν.
Τους παίρναμε κάθε μέρα τηλέφωνο αλλά η εταιρεία ήθελε πρώτα να της βγάλουμε όλη τη χαμαλοδουλειά (κουβάλημα 10.000 παπουτσιών και άλλα τέτοια κουλά) και μετά να μας πει τις αποφάσεις της.
Τελικά διώξανε 5 άτομα. Κρατήσανε μόνο δυο. Μέχρι τελευταία στιγμή δε ξέραμε για το εάν θα έχουμε δουλειά την επόμενη μέρα. Ένας ψυχολογικός πόλεμος καθημερινός επί 20 μέρες.
Δεν άντεξα.
Ήμουν από τα άτομα που κρατήσανε αλλά τους έστειλα στο διάολο τελευταία στιγμή.
Τώρα είμαι άνεργη, αλλά τι σκατά, κάπου, κάτι θα βρεθεί.
Από τέτοιους μαλάκες και τέτοιες σιχαμένες δουλειές βρωμάει ο τόπος.
Υπομονή και όλα εδώ πληρώνονται.
Σ.Σ.
[…] […]