Ζουν ανάμεσά μας
Η Κυριακάτικη αργία, πνέει τα λοίσθια, με το θεσμό να βρίσκεται ήδη σε μερική κατάργηση, αφού τα καταστήματα μπορούν να είναι πλέον ανοιχτά 32 Κυριακές το χρόνο αν βρίσκονται σε τουριστική περιοχή. Γεγονός βέβαια που οδήγησε σχεδόν όλη την Ελλάδα να αυτοχαρακτηριστεί σαν τουριστική, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα και για άλλο άρθρο.
Παρ’ όλες τις σφοδρές αντιδράσεις συνδικάτων, καταναλωτών και εργαζομένων, οι οποίοι σπέρνουν τον τρόμο προειδοποιώντας μας πως αν θέλουμε να ψωνίζουμε Κυριακές, να ετοιμαζόμαστε και να δουλεύουμε Κυριακές, έκπληξη προκαλεί ένα κίνημα εργαζομένων που είναι αποφασισμένο να πολεμήσει την οπισθοδρομικότητα που μαστίζει τη σχεδόν σοβιετική κοινωνία μας.
Είναι εργαζόμενοι, άνθρωποι της διπλανής πόρτας, που κόντρα στους καιρούς και το βόλεμα που χαρακτηρίζει τους περισσότερους Έλληνες, ενώνονται και ζητάνε να τους αφήσουν να δουλεύουν ΚΑΙ τις Κυριακές, αφού βαριούνται να κάθονται όλη τη μέρα μια φορά τη βδομάδα, χωρίς να κάνουν τίποτα το παραγωγικό.
Βρεθήκαμε και μιλήσαμε με δύο από αυτές, την Ειρήνη και τη Μυρτώ, 26 και 29 χρονών αντίστοιχα. Η Ειρήνη δουλεύει σε συνοικιακό κατάστημα ρούχων και η Μυρτώ σε μεγάλη αλυσίδα υποδημάτων και μας υποδέχτηκαν την προηγούμενη Κυριακή με την ίδια βαρεμάρα που αντιμετωπίζουν όλες τις Κυριακές του χρόνου.
Η πρώτη μου απορία ήταν, πώς αισθάνονταν που ήταν ουσιαστικά… σαν τη μύγα μες στο γάλα της αγοράς εργασίας, αφού οι περισσότεροι δε βλέπουν και πολύ ευχάριστα το ενδεχόμενο να δουλεύουν όλες τις μέρες της εβδομάδας
Να σου πω την αλήθεια, δε με νοιάζει πλέον. Έχω μπουχτίσει να ασχολούμαι με το τι πιστεύει ο καθένας. Η κοινωνία μας είναι βαθιά οπισθοδρομική και αν αρχίσεις να την παίρνεις πολύ σοβαρά θα σε τραβήξει στον πάτο του κομμουνισμού,
λέει η Ειρήνη, για να τη συμπληρώσει η Μυρτώ
Συμφωνώ. Όπου και να κοιτάξεις, με όποιον και να μιλήσεις, θα σου πει για κάποιο πρόβλημα που αντιμετωπίζει στη δουλειά και σίγουρα θα καταλήξει σε κάποια ατέρμονη γκρίνια για ανθρώπινα δικαιώματα και κουραφέξαλα. Ας πούμε τις προάλλες ήθελα να πάω στη δουλειά και άργησα γιατί έπεσα πάνω σε πορεία. Δε λέω ο καθένας είναι ελεύθερος να κάνει ό,τι θέλει obviously, αλλά το να κάνεις πορεία είναι τόσο…. 1917. Δεν ξέρω αν με πιάνεις.
Όμως δε θα προτιμούσαν οι δύο ηρωίδες μας, να περάσουν μια μέρα τη βδομάδα, κάνοντας κάτι άλλο; Να πάνε μια βόλτα, για τρέξιμο, ή απλά να κάτσουν σπίτι τους και να δουν μια ταινία;
Προσωπικά έχω αφήσει πίσω μου τη γυμναστική. Νομίζω πως 9-10 ώρες ορθοστασίας την ημέρα, όλη τη βδομάδα, γυμνάζουν σώμα και μυαλό πολύ περισσότερο από κάθε πρόγραμμα αεροβικής που έχω δοκιμάσει, λέει η Μυρτώ.
Η Ειρήνη γελάει και συμπληρώνει
Και τι άλλο να κάνουμε τις Κυριακές; Να πάμε για καφέ; No thanks, δεν είμαι καμιά τεμπέλα να χάνω το χρόνο μου έτσι.
Ρωτάω την Ειρήνη που δουλεύει σε μικρή επιχείρηση, αν ανησυχεί για τη δουλειά της. Αν ο εργοδότης της θα μπορεί να την πληρώνει για τη μία επιπλέον ημέρα που θα είναι ανοιχτό το κατάστημα, ή αν θα καταφέρει να κρατήσει το κατάστημα με τον ανταγωνισμό των μεγάλων αλυσίδων που δε θα χουν πρόβλημα να πληρώσουν εργαζόμενους για μία παραπάνω ημέρα εργασίας, όμως πετάγεται η Μυρτώ
Εγώ να σου πω την αλήθεια, θα δούλευα Κυριακή και χωρίς να με πληρώνουν. Οτιδήποτε αρκεί να μην κάθομαι σπίτι μου και να μην κάνω τίποτα. Ξέρεις ο άνθρωπος θέλει να προσφέρει, να δημιουργεί. Δε μπορεί να περνάει όλη του τη μέρα αραχτός.
Εγώ πάλι το έχω συζητήσει με την αφεντικίνα μου. Αν δε μπορεί να κρατήσει το κατάστημα ανοιχτό, ας μαζευτεί με άλλους 20 καταστηματάρχες και ας ανοίξουν το δικό τους Zara ξέρω γω. Το διάβασα κάπου στο fb και πολύ μου άρεσε ο τρόπος σκέψης. Η αφεντικίνα μου απ’ την άλλη, απλά γέλασε και έκτοτε δεν έχουμε ξαναπιάσει σοβαρή συζήτηση. Δεν ξέρω τι σκέφτεται…
Θα πήγαιναν για ψώνια όμως Κυριακή τα δυο κορίτσια;
Χμ.. Honestly, δεν το ‘χω σκεφτεί. Βλέποντας και κάνοντας. Ίσως αν δουλεύω τις Κυριακές να μην προλαβαίνω να πηγαίνω για ψώνια όσο είναι ανοιχτά τα μαγαζιά. Δεν ξέρω. Ίσως αν ήταν ανοιχτά και τα βράδια, να προλάβαινα να κάνω τα ψώνια μου, αλλά φαντάζομαι αυτό είναι αιώνες μπροστά για την μπανανία που ζούμε.
λέει η Μυρτώ και η Ειρήνη που την άκουγε
Wow, αυτό θα ήταν πολύ cool, να ήταν ανοιχτά τα μαγαζιά συνέχεια. Τα βράδια κλείνουν και φοβάσαι να κυκλοφορήσεις. Εγώ βέβαια δε νομίζω να πήγαινα για ψώνια. Εντάξει εργαζόμενη είμαι, όχι κάτοικος Εκάλης, ξέρω ‘γω.
Οι συνάδελφοί σας πώς σας αντιμετωπίζουν, γνωρίζοντας τη θέση σας για την Κυριακάτικη αργία;
Έχουμε δεχτεί απειλές. Από ανώνυμα τηλεφωνήματα, μέχρι τραμπουκισμούς στο δρόμο. Μας απειλούν για την ίδια μας τη ζωή και κανένας δεν κάνει τίποτα γι’ αυτό. Ξέρεις ότι έχασα περίπου 400 followers στο instagram την προηγούμενη βδομάδα; Αλλά αυτή είναι η ελληνική κοινωνία. Τη μαστίζει η ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς και ο τραμπουκισμός είναι τρόπος ζωής.
Αντί κατακλείδας, μόνο ένα ευχαριστώ μπορούμε να πούμε στα δύο κορίτσια που ξεχωρίζουν σαν την όαση, μέσα στην έρημο της ιδιοτέλειας και της τεμπελιάς του σήμερα. Αυτή η χώρα τελικά έχει τους ανθρώπους που χρειάζεται, για να πάει μπροστά.
Η Μυρτώ και η Ειρήνη είναι φανταστικά πρόσωπα. Ο τρόπος σκέψης, όχι.
Πηγή: Σπασμένο Παράθυρο
