Πες πως γεννιέσαι και έχεις λεφτά, σπίτια και κότερα κι εξοχικά
Και πως ανήκεις στην κατηγορία εκείνη που λέμε ‘καλή κοινωνία’
Πρωτόδες το φως σε κάποια κλινική, μα φυσικά και ιδιωτική
Πήγες στα νήπια και τα προνήπια και γενικά τα ξεκίνησες ήπια
Κι ύστερα ήρθε εκείνη η ώρα που για τα σχολεία σου λένε προχώρα
Για να λάβεις μόρφωση που να ‘ναι όσια κι όπως θα μάντεψες όχι δημόσια
Για να στο κάνω και συγκεκριμένο πες ότι σου ‘γραφε το πεπρωμένο
Να ζήσεις Αθήνα, Λονδίνο, Παρίσι και γενικότερα κάπου στη Δύση
Να πας στα καλύτερα πανεπιστήμια να συναναστρέφεσαι την academia
Και την ελίτ την οικονομική, πολιτική και καλλιτεχνική
Να ‘χεις ζωής μέσο όρο 80 παρά να μη χρειαστεί να στηθείς στην ουρά
Να σου πάν όλα πρίμα –δε βγαίνει κι η ρίμα- μα δε θα σου πω άλλα κλισέ για το χρήμα
Γιατί στην ουσία ,για να ‘χεις υγεία θα τρέχει για σένα ως κι η τεχνολογία
Και δε θα σε νοιάζει, γιατί να σε νοιάζει; Τι πάει να πει το ταβάνι πως στάζει
Εσύ θα ντυθείς τα επώνυμα ρούχα, θα πιείς τα ακριβά τα ποτά τα αλκοολούχα
Θα αλλάξεις σελίδα στην εφημερίδα για νέα απ’ τον κόσμο μα κι απ’ την πατρίδα
Θα ανάψεις τσιγάρο και θα σχεδιάσεις το πώς και το πού διακοπές θα περάσεις
Θα πάρεις αμάξι, θα λες ‘είμαι εντάξει’, θα θέλεις να μπει η ζωή σου σε τάξη
Γιατί έτσι λένε σε όλους πως πρέπει εκείνοι που δήθεν είναι καθωσπρέπει
Και δε θα ζητήσεις να βρεις εξηγήσεις και ύστερα θα ‘ρθει η σειρά σου να πείσεις
Είναι ένα θέμα που σε αφορά
Τούτος ο κόσμος δυο μάσκες φορά
Άλλη στο Νότο κι άλλη στο Βορά
Και δεν είναι όλα μια χαρά
Γι’ αυτό δε μπορώ τους μεγάλους του κόσμου
Που προσπαθούνε να φτάσουν εντός μου
Να μου μιλήσουν και να με πείσουν
Για να νικήσουν
Και τώρα ξέχνα τα όλα και πες ότι γεννήθηκες στο Μαρακές
Στη Σιέρα Λεόνε και τη Λιβερία, τη Σενεγάλη, τη Μαυριτανία
Όχι δεν ήταν σε νοσοκομείο, ούτε και πήγες ποτέ σε σχολείο
Δεν πήρες παιχνίδια από πολυκατάστημα ούτε θα ζεις για μεγάλο διάστημα
50 χρόνια το πολύ-πολύ ,αν η ζωή είναι μαζί σου καλή
κι αν φυσικά δε σου τύχουν προβλήματα όπως εμφύλιοι και πραξικοπήματα
αν συνηθίσεις σε βίο αυτάρκη κι αν δε σου τύχει να πέσεις σε νάρκη
τότε θα είσαι απ’ τους τυχερούς και απ’ τους οργανισμούς τους γερούς
κι ίσως να μάθεις και κολυβογράμματα, μπορεί –που ξέρεις- να δεις και γεράματα
να ‘χεις μισθό κάτω από δυο δολλάρια και συνοδεία παντού τη μαλάρια
ίσως σε βγάλουν και φωτογραφία, ίσως στα Πούλιτζερ πας τα βραβεία
θα χεις ζωή αμφιβόλου ποιότητας και 15 λεπτά δημοσιότητας
Ή πες πως γεννιέσαι κορίτσι πράμα στο Πακιστάν στη Γη των Φυλών
Να μη σε πιάνει κανένα θάμα μήτε ανθρώπων μήτε και θεών
Ή κάπου στην Αίγυπτο παιδί εργάτης στα βαμβακοχώραφα ή και στην Κίνα
Να φτιάχνεις παπούτσια, φανέλες και μπάλες ή να ‘σαι απ’ τα παιδιά εκείνα
Που μοίρα τα μοίρανε ξεχωριστή κι είχαν κυανόκρανο για βιαστή
Στο Πορτ-ο-Πρένς ή στη Μονρόβια και τους κολλήσανε στάμπα ισόβια
Γι’αυτό δε μπορώ τους μεγάλους του κόσμου που προσπαθούνε να φτάσουν εντός μου
Να μου μιλήσουν και να με πείσουν, για να νικήσουν
Από το δίσκο “Στη Γιορτή της Ουτοπίας” (2013)
Στίχοι: Λεωνίδας
Παρουσίαση: Λεωνίδας, Γιάννης, Πολύτροπος, Παρίας, Ανίατος
Παραγωγή: Γιάννης
Ακορντεόν, λαούτο, μαντολίνο: Γιάννης
Μπάσο: Απών
Έτος : 2013
