Πόσες φορές έχουμε πει ότι χαμένη γενιά δεν πρόκειται να γίνουμε. Η μάλλον πόσα χρόνια τώρα το λέμε. Μάλλον χάσαμε. Χάσαμε γιατί ήμουν 19 όταν άκουσα για πρώτη φορά για τη γενιά των 700 ευρώ. Η γενιά των 700 που ήταν τότε σημείο αναφοράς μιας ήττας σήμερα αποτελεί προσδοκία. Σήμερα εμείς που εργαζόμαστε 9ωρα και 10ωρα με 400 και 500 ευρώ διεκδικούμε 751 ευρώ. Λες και με αυτά μπορείς να ζήσεις. Σκέψου το ρε εσύ συνομήλικέ μου που διαβάζεις το κείμενο αυτό. Μια μικρή γκαρσονιέρα νοικιάζω και πληρώνω 150. Βάλε κοινόχρηστα, ρεύμα και νερό, σύνολο 200 ευρώ. Από τον υποκατώτατο μισθό μου μένουν 300 ευρώ. Δεν καπνίζω ούτε πίνω αλκοόλ. Άρα, έχω 300 ευρώ στην άκρη. Όμως 200 πάνε στο σούπερ μάρκετ. Μένουν άλλα 100. Με 100 ευρώ για κάρτα μέσων μεταφοράς, για κάρτα κινητού, για ένα μπουκάλι νερό, για κούρεμα, για είδη υγιεινής, πάνε και αυτά.
Χαμένη γενιά γιατί, τι και αν τελείωσα το πανεπιστήμιο, σερβιτόρος δουλεύω. Σερβιτόρος με το κεφάλι κάτω στον εργοδότη γιατί έτσι και χάσω τη δουλειά έμεινα στον δρόμο. Και που δουλεύω, και ας μην είναι ούτε αυτό που σπούδασα ούτε αυτό που ονειρεύτηκα, δεν μπορώ να προγραμματίσω την άλλη μέρα. Ζωή μηχανική, σκληρής ρουτίνας και απόλυτης υπακοής. Μεγάλο όπλο η ανεργία. Για εκείνους που τη χρησιμοποιούν. Ούτε στο κρεβάτι δεν μπορώ να κάνω όνειρα. Πως να φτιάξεις οικογένεια; Πως να συνεχίσεις τις σπουδές; Πως να πάς βόλτα με τους φίλους και τις φίλες σου; Χαμένη γενιά παρότι αγώνες δώσαμε. Χαμένη γενιά βουτηγμένη στους εφιάλτες.
Μεγάλο όπλο η ανεργία. Για αυτούς που την χρησιμοποιούν. Στέλνει τον κόσμο στον ιδιωτικό χώρο. Δημιουργεί υποκείμενα με αυτοκαταστροφικές τάσεις, κατάθλιψη και φόβο. Φόβο για το αύριο που ξέρουμε ότι θα είναι πιο μαύρο από το σήμερα. Το αύριο που ανέκαθεν είχε μέσα του οραματικά χαρακτηριστικά. Θα έρθουν, λέγαμε, καλύτερες μέρες. Δεν έρχονται όμως και περνάνε οι μέρες, οι μήνες και τα χρόνια. Χαμένη γενιά εμείς. Στην επικράτεια της ήττας και της μιζέριας έρχεται και η επόμενη γενιά. Αυτή είναι που εύκολο να ηττηθεί γιατί έχει ήδη κανονικοποιήσει την πραγματικότητα. Έτσι την βρήκε και δεν εντυπωσιάζεται.
Ας δώσουμε μια ακόμα μάχη. Όχι μόνο για μας αλλά και για τους επόμενους. Να ξαναβρούμε την διάθεση της συλλογικής δράσης. Ελάτε να κοιταχτούμε στα μάτια με αποφασιστικότητα και θάρρος. Ας μην τους αφήσουμε να μας αποτελειώσουν. Ας ξαναβρούμε την συλλογική δράση. Να δώσουμε στοχευμένους αγώνες. Καθημερινούς. Δεν θα απολύσεις κανέναν μπάσταρδε. Θα πληρώσεις τις υπερωρίες και δεν θα κρατήσεις τα πουρμπουάρ. Ας πάρουμε χαμπάρι ότι πρέπει να ζητάμε μόνοι μας να ασφαλιστούμε και να μην υπογράψουμε πουθενά ότι πήραμε τα δώρα χωρίς να τα πάρουμε. Με όπλο την ανεργία οι μπάσταρδοι εργοδότες με όπλο την αλληλεγγύη εμείς. Δεν περιμένω σωτήρες ούτε ήρωες. Εσένα μόνο χρειάζομαι συνάδελφέ μου. Πάμε (;)
Λουΐζα Γκίκα
Πηγή: reworkers.gr
