Για δυο μήνες εκατοντάδες επικουρικοί στα νοσοκομεία παραμένουμε απλήρωτοι. Υπολογίζεται ότι οι συμβασιούχοι στα νοσοκομεία ξεπερνούν τους 10.000 μαζί με τους εργολαβικούς εργαζόμενους και τους συμβασιούχους του ΟΑΕΔ. Τα κενά που καλύπτουν αυτοί οι εργαζόμενοι είναι δεδομένο ότι είναι ζωτικής σημασίας. Πρόκειται για εργαζόμενους , γιατρούς, διοικητικούς, τραυματιοφορείς, βοηθούς θαλάμων , βοηθούς φαρμακείου , καθαριστές, χειριστές ακτινολογικών μηχανημάτων, τραπεζοκόμους κ.ά. που δουλεύουν με συμβάσεις, όχι γιατί καλύπτουν προσωρινές ανάγκες αλλά γιατί έτσι επιβάλουν κυβέρνηση-ΔΝΤ-ΕΕ στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα (δεν είναι τυχαίο ότι μία από τις βασικές επιταγές των «δανειστών» είναι το πάγωμα των μόνιμων προσλήψεων). Είμαστε εργαζόμενοι δεύτερης κατηγορίας. Το νιώθουμε καθημερινά. Δεν έχουμε καμία μισθολογική εξέλιξη. Κάθε τόσο που λήγει η σύμβαση βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την ανεργία. Η συνδικαλιστική μας έκφραση αμφισβητείται διαρκώς. Είμαστε εργαζόμενοι β’ κατηγορίας γιατί νιώθουμε ότι ενώ βγάζουμε την ίδια δουλειά με τους μόνιμους αντιμετωπιζόμαστε διαφορετικά από την κυβέρνηση και τις διοικήσεις των νοσοκομείων.
Για δυο μήνες εκατοντάδες επικουρικοί στα νοσοκομεία παραμένουμε απλήρωτοι
Το φετινό κώλυμα σε σχέση με την πληρωμή μας που ανέκυψε από το ΣτΕ έρχεται να επιβάλει ακριβώς αυτό: ότι δεν είναι δυνατόν συμβασιούχος να παραμένει παραπάνω από δυο χρόνια συνεχόμενα στην ίδια θέση. Ανεξάρτητα αν το πρόβλημα ξεκίνησε από τους δικαστικούς, έρχεται να προσφέρει ένα χέρι βοηθείας στο σύστημα και την κυβέρνηση, έρχεται να στρώσει το δρόμο για την απόλυσή μας. Ενώ το βασικό ζήτημα που φαίνεται είναι η απληρωσιά, ωστόσο αυτό που κρύβεται από πίσω είναι ότι κανένας συμβασιούχος δεν θα έχει δικαίωμα να διεκδικήσει τη μονιμοποίησή του. Οι συμβασιούχοι λοιπόν – επικουρικοί και λοιποί – πρέπει να πάμε κόντρα στα εξής:
1) Να μη νιώθουμε ότι διεκδικώντας τη μονιμοποίησή μας αδικούμε τους ανέργους. Αυτό πλασάρεται τόσο από δεξιές αντιλήψεις όσο και από δήθεν αριστερές απόψεις για να κατεβάσουμε το κεφάλι και να δεχθούμε την απόλυσή μας.
2) Για την ανεργία δεν ευθυνόμαστε εμείς . Η ανεργία πάντα υπάρχει στο καπιταλιστικό σύστημα που ζούμε , άλλοτε μεγαλύτερη και άλλοτε μικρότερη, για να μπορεί το σύστημα να επιβάλει ολοένα και χειρότερες εργασιακές σχέσεις.
3) Λέγεται ότι δεν είναι «αξιοκρατική» η διαδικασία με την οποία επιλεγήκαμε και θα είναι αδιαφανής η μονιμοποίησή μας. Σ’ αυτό πρέπει να απαντήσουμε ότι το μοναδικό μας κριτήριο είναι το δικαίωμά μας στη δουλειά και οι κάθε είδους αξιολογήσεις (ΑΣΕΠ, κρίσεις ΕΣΥ) είναι φραγμοί που κρατούν τον κόσμο εκτός εργασίας. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα κλινικών που υπάρχουν τρεις και τέσσερις συμβασιούχοι που εναλλάσσονται επί χρόνια και από την άλλη η μία και μοναδική θέση που προκηρύχτηκε δεν έχει δρομολογηθεί ακόμα.
4) Η διεκδίκηση της μονιμοποίησης δεν θα γίνει μέσω δικαστηρίων. Είναι ζήτημα διεκδίκησης και πάλης και αυτό απαιτεί αγώνες. Ποιοι θα κάνουν τον αγώνα; Οι συμβασιούχοι πρέπει να οργανωθούν σε κάθε νοσοκομείο και με τη στήριξη του σωματείου – όπου αυτό είναι εφικτό – να καλέσουν τους μόνιμους να είναι ουσιαστικά αλληλέγγυοι και συμμέτοχοι στον αγώνα τους.
5) Έχουν κέρδος οι μόνιμοι να βοηθήσουν σε ένα τέτοιο αγώνα; Ναι, έχουν. Η εντατικοποίηση στη δουλειά που βιώνουν οι μόνιμοι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία καθώς και η δυσκολία του να εκπαιδεύουν συνεχώς νέους εργαζόμενους τους δίνει κάθε λόγο να βοηθήσουν στον αγώνα των συμβασιούχων για μονιμοποίηση.
6) Άρα στον αγώνα αυτόν μπροστάρηδες θα είναι οι συμβασιούχοι και συμμέτοχοι οι μόνιμοι.
7) Στάσεις εργασίας ή επισχέσεις αρκούν; Όχι βέβαια. Ο αγώνας αυτός θα πρέπει να είναι απεργιακός και να ξεκινήσει με πρωτοβουλία των πρωτοβάθμιων σωματείων μιας και οι ομοσπονδίες δεν έχουν τη θέληση ούτε τη δύναμη πλέον να ξεσηκώσουν ένα τέτοιο αγώνα.
8) Δεν έχει νόημα να γίνονται ξεχωριστές συνελεύσεις της μιας ή της άλλης δύναμης της αριστεράς (άλλη συνάντηση στον Ευαγγελισμό, άλλη συνάντηση στο ΕΚΑ). Πρέπει να είμαστε όλοι μαζί, να συνεδριάζουμε όλοι μαζί.
Η συγκρότηση μιας Ανοιχτής Επιτροπής Αγώνα επικουρικών-συμβασιούχων μπορεί να βοηθήσει στην κατεύθυνση ομαλοποίησης της μισθοδοσίας και μονιμοποίησής μας.
Πηγή: taxikiporeia.blogspot.gr
