Απόδοση κειμένου: V for Vallia
Για το #IfI
Αρχικό κείμενο: Aphorisms and Assorted Writings
Εργασιομανία – Η μεγαλύτερη πηγή όλων των δεινών
Πίσω από την παντοδύναμη δοξασία του επίπονου μόχθου και την ακούραστη εξυπηρέτηση που αποδίδεται στο ιδεώδες της «ηθικής εργασίας», βρίσκεται μια άβολη και σπάνια αναγνωρισμένη αλήθεια:
«Η εργασία – ή η νοσηρή εμμονή της σύγχρονης κοινωνίας μας με αυτήν – είναι αναμφισβήτητα η πηγή σχεδόν όλης της δυστυχίας και της μιζέριας του κόσμου μας».
Περίπου κάθε άρρωστος άνθρωπος προέρχεται είτε άμεσα είτε έμμεσα από μια κοινωνία σχεδιασμένη για τη μεγιστοποίηση της εργασίας.
Καταρχάς, η εικόνα ενός υγιούς κι ευτυχισμένου εργαζόμενου, δεν είναι τίποτε άλλο από ένα κραυγαλέο ψέμα.
Μια «ενεργή εργασιακή ζωή» δεν παρέχει σωματική υγεία ή ψυχική ευεξία.
Αντίθετα, η επαχθής 40ωρη εβδομαδιαία εργασία αυτής της δυστοπίας, αφήνει τα θύματά της σε μια κατάσταση αδιάλειπτης εξάντλησης.
Είναι η κύρια αιτία κάθε είδους σωματικών παθήσεων και ψυχολογικών διαταραχών, όπως το χρόνιο άγχος, οι καρδιακές παθήσεις, η κατάθλιψη, οι αυτοκτονικοί ιδεασμοί, ο αλκοολισμός κι η κατάχρηση ουσιών.
Η ανησυχητική πραγματικότητα είναι, ότι πολλοί σύγχρονοι δούλοι καταστρέφουν σιγά-σιγά το σώμα τους και το μυαλό τους κι «αυτοκτονούν» απ’ την πολλή δουλειά.
Ο άνθρωπος, αρχικά ένας ελεύθερος κυνηγός-συλλέκτης, δεν εξελίχθηκε για να υπομένει έναν τέτοιο τρόπο ζωής μιας υπερβολικής εργατικότητας.
Κατά δεύτερον, η ιδέα ότι μια κλασική -9 με 5- εργασιακή ρουτίνα παρέχει μια αίσθηση εκπλήρωσης, δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα αβάσιμο ψέμα.
Για την πλειοψηφία του πληθυσμού, ο σύγχρονος τρόπος ζωής της συνεχούς εργασίας δίνει μια αβάσταχτη αίσθηση ανίας και δυσαρέσκειας.
Πολλοί άνθρωποι, ιδιαίτερα όσοι έχουν δημιουργική/καλλιτεχνική φύση, βασανίζονται από ένα ψυχικό κενό κι ένα μακρόχρονο συναίσθημα ματαίωσης, καθώς αδυνατούν ν’ ακολουθήσουν τα πραγματικά τους πάθη ή την προσωπική τους ανάπτυξη.
Κι όλο αυτό συμβαίνει εξαιτίας της έλλειψης ελεύθερου χρόνου κι ενέργειας.
«Οι εμμονικές με την εργασία κοινωνίες, τείνουν να έχουν τον πιο φτωχό κοινωνικά πολιτισμό και τα υψηλότερα ποσοστά κοινωνικής απομόνωσης».
Καταβάλλονται από αδυναμία και δυσαρέσκεια, καθώς είναι παγιδευμένοι σε μια πνευματική στασιμότητα και πάντα κάτω από τη σκιά της υπερισχύουσας απασχόλησης.
Στην πραγματικότητα, η αμείλικτη βιομηχανία, η οποία επιβάλλεται από εξωτερικούς οικονομικούς παράγοντες, μπορεί μόνο να σπείρει υπαρξιακές κρίσεις και μηδενισμό.
Τρίτον, η πεποίθηση ότι η πλήρης απασχόληση προσφέρει μια αίσθηση συντροφικότητας και κοινωνικής συμμετοχής μέσω μιας εταιρικής ρύθμισης, είναι ένας ακόμα καταστροφικός μύθος.
Η πραγματικότητα είναι αδιαμφισβήτητη.
Οι εμμονικές με την εργασία κοινωνίες, τείνουν να έχουν τον πιο φτωχό κοινωνικά πολιτισμό και τα υψηλότερα ποσοστά κοινωνικής απομόνωσης.
Στα ανεπτυγμένα βιομηχανικά έθνη, πολλοί εργάτες και εταιρικοί δουλοπάροικοι είναι συνεχώς θλιμμένοι από μια καταθλιπτική μοναξιά.
Συνειδητοποιούν ότι το μακρύ κι εξαντλητικό εργασιακό τους πρόγραμμα δεν τους αφήνει χρόνο για ουσιαστικές ανθρώπινες σχέσεις ή για ποιοτικό χρόνο με τους φίλους τους κι άλλους σημαντικούς γι’ αυτούς ανθρώπους.
Η επίπονη εργασία ήταν πάντα ένας άσπλαχνος καταστροφέας της ανθρώπινης συνδετικότητας.
Τέταρτον, η αξίωση πως όση περισσότερη δουλειά υπάρχει, τόσο καλύτερη είναι η κατάσταση μιας κοινωνίας, δεν θα μπορούσε να είναι περισσότερο μακριά από την αλήθεια.
Στην πραγματικότητα, το σύγχρονο πνεύμα της εργασιομανίας, δεν είναι τίποτα λιγότερο από έναν οικολογικό κίνδυνο.
Κάθε πρωί, εκατομμύρια άνθρωποι μετακινούνται στους πολύβουους δρόμους για να φτάσουν στη δουλειά τους, κάνοντας άσκοπες και μη παραγωγικές εργασίες.
Κατ’ αυτή τη διαδικασία, καταναλώνουν τόνους από καύσιμα και παράγουν υπερβολικά επίπεδα ρύπανσης στα αστικά κέντρα.
Στην πραγματικότητα, ο μοναδικός λόγος ύπαρξης των υπερπληθυσμιακών αστικών πόλεων δεν είναι άλλος από την ανάγκη για απασχόληση στο καπιταλιστικό σύστημα.
Περιττό να πούμε, ότι η προκύπτουσα ρύπανση είναι τρομερή.
Όχι μόνο είναι επιβλαβής για την υγεία του εργαζόμενου αστικού πληθυσμού, αλλά συμβάλλει ταυτόχρονα και στην καταστροφή του περιβάλλοντος.
Είναι ενδιαφέρον, ότι σε πολλές αρχαίες γλώσσες, οι όροι εργασία και μόχθος συχνά συνδέονταν με τον πόνο και τη δυσφορία.
Τα ελληνικά ουσιαστικά «πόνος» και «μόχθος» αναφέρονται στην σκληρή δουλειά και περιέχουν τις αποχρώσεις του πόνου και των κακουχιών, αντίστοιχα.
Ομοίως, το προ-κλασικό λατινικό ουσιαστικό «labos» από το οποίο προέρχεται η αγγλική λέξη «labor» (εργασία) είχε αρχικά τις έννοιες του αγώνα, του πόνου και της δυστυχίας.
Κάποιος μπορεί να πει πως οι αρχαίοι ήταν περισσότερο ειλικρινείς από τους παρανοϊκούς ή υποκριτές εργάτες της σύγχρονης εποχής.
Η δουλειά, είναι η μεγαλύτερη πηγή πόνου.
Για να σταματήσουμε να υποφέρουμε, πρέπει πρώτα να σταματήσουμε να εργαζόμαστε. Εάν ήμασταν υγιείς κι ορθολογιστές.
Εάν, για παράδειγμα, ήμασταν σαν τους αρχαίους του κλασικού κόσμου, αδιαμφισβήτητα θα ανασχεδιάζαμε την κοινωνία, όχι για να μεγιστοποιήσουμε την εργασία, αλλά για να μεγιστοποιήσουμε τον ελεύθερο χρόνο και την προσωπική ανάπτυξη.
Οι μηχανές θα γινόντουσαν η νέα τάξη σκλάβων κι ο άνθρωπος θα απελευθερωνόταν από τον σατανικό μόχθο.
Η ψευδαίσθηση της ελευθερίας
Στον Δυτικό κόσμο, η επίσημη γραμμή είναι πως είμαστε όλοι ελεύθεροι και ζούμε σε δημοκρατία.
Πιστεύουμε πως είμαστε ελεύθεροι, επειδή εκλέγουμε τους δικούς μας ηγέτες κουκλοθέατρου, κάθε τέσσερα χρόνια.
Είμαστε πεπεισμένοι πως ζούμε σε ελεύθερες χώρες, επειδή μας έχουν δοθεί ανθρώπινα δικαιώματα.
Η σύγχρονη έννοια της ελευθερίας, είναι εντελώς ψευδής.
Δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια κατάφωρη απάτη. Στην πραγματικότητα, η πλειοψηφία των ανθρώπων δεν είναι πραγματικά ελεύθερη.
Οι περισσότεροι άνθρωποι αναγκάζονται σε πολύωρη απασχόληση κάτω από τις απαιτήσεις εξωτερικών οικονομικών παραγόντων.
Δεν έχουν άλλη επιλογή από τη συμμόρφωση με τα επιβαλλόμενα χρονοδιαγράμματα και τις πολυάριθμες απαιτήσεις της ιδιωτικής μικρό-δικτατορίας που τους απασχολεί.
Κάποιοι θα πουν, πως οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι να δημιουργήσουν τη δική τους επιχείρηση αν το επιθυμούν.
Όμως, ακόμα και σ’ αυτή την περίπτωση, οι ιδιοκτήτες μικρών επιχειρήσεων θα εξακολουθούν να υποβάλλονται στις «δυνάμεις της αγοράς» των οικονομικών και χρηματοπιστωτικών ελίτ.
Οι δεξιοί «φιλελεύθεροι» των οποίων η ιδεολογία ουδεμία σχέση έχει με οποιαδήποτε πραγματική ελευθερία, ισχυρίζονται πως,
Οι εργαζόμενοι είναι ελεύθεροι επειδή συναινούν στην απασχόλησή τους και τις συνθήκες αυτής.
Ταυτόχρονα όμως, αγνοούν το γεγονός πως οι περισσότεροι άνθρωποι αναγκάζονται να κάνουν δουλειές τις οποίες δεν θέλουν πραγματικά να κάνουν, λόγω ενός συστημικού εξαναγκασμού.
Ποια είναι η χρήση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όταν κάποιος υπόκεινται στην τυραννία του κεφαλαίου;
Η αληθινή ελευθερία έρχεται όταν μπορούμε ν’ αποφασίζουμε για τον εαυτό μας, τις δικές μας επιδιώξεις και δραστηριότητες.
Επομένως, αποφασίζουμε χωρίς τους περιορισμούς ενός χρονοδιαγράμματος ή κάποιων εξωτερικών υποχρεώσεων ή υπό το πρίσμα οποιασδήποτε μορφής εξαναγκασμού, άμεσου ή έμμεσου.
Αυτός που είναι πραγματικά ελεύθερος, είναι κύριος της καθημερινής ζωής του.
Η αλήθεια είναι, πως ελάχιστοι άνθρωποι απολαμβάνουν πραγματική ελευθερία.
Μεταξύ αυτού του σπάνιου είδους, συναντάμε εκατομμυριούχους, αριστοκράτες και σε κάποιο βαθμό εκείνους που έχουν παθητικά εισοδήματα.
Featured image: Freedom, Karina Llergo
