Εργασιακές σχέσεις – σκηνή 1
Γραφείο οργάνωσης παιδικών γιορτών (για γενέθλια, ονομαστικές γιορτές κλπ) “απασχολεί” κλόουν, ταχυδακτυλουργό, καθώς και έναν μικρό αριθμό υπαλλήλων για το service του παιδικού πάρτυ. Εννοείται πως όλες / όλοι πληρώνονται σαν “ελεύθεροι επαγγελματίες / εργολάβοι”. Δηλαδή “μπλοκάκι”. Αυτός που πληρώνει (στο όνομα του κόβονται οι αποδείξεις του “δελτίου παροχής υπηρεσιών”) είναι ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης (που είναι ένα τραπέζι, ένα τηλέφωνο και ένα site).
Κι ενώ όλα πάνε καλά (για την επιχείρηση) εμφανίζεται ένας υπουργός που μέσα σ’ ένα νόμο ευρύτερης ασφαλιστικής αναδιάρθρωσης περνάει κι αυτό: αν η/ο μπλοκάκιας έχει μόνιμα έναν έως δύο “πελάτες” τον χρόνο (εργοδότες δηλαδή) τότε προκύπτει σχέση εξαρτημένης εργασίας και αυτοί οι εργοδότες οφείλουν να πληρώνουν το μερίδιό τους στις ασφαλιστικές εισφορές των “μπλοκάκηδων” (πριν τις πλήρωναν μόνοι τους…) με το ίδιο καθεστώς που ισχύει για τις εργοδοτικές εισφορές στις επίσημες σχέσεις εξαρτημένης εργασίας. Των μισθωτών.
Ζώνουν τα φίδια τον ιδιοκτήτη του γραφείου παιδικών πάρτυ. Τι θα κάνει; Θα παραδεχτεί αυτό που είναι, δηλαδή εργοδότης / αφεντικό, και θα πληρώνει για τα ταμεία των “απασχολούμενων” του; Όχι βέβαια!
Να τι μηχανεύεται: απο εδώ και στο εξής οι αποδείξεις θα κόβονται στα ονόματα των οικογενειών που κάνουν τα πάρτυ· όχι στο δικό του. Συνεπώς οι “μπλοκάκηδες” θα έχουν περισσότερους από 2 εργοδότες τον χρόνο, και θα πληρώνουν οι ίδιοι τις εισφορές τους. Όπως πριν. Σαφές; Σαφές…
Εργασιακές σχέσεις – σκηνή 2
Δικηγορικό γραφείο.
Ο ιδιοκτήτης του “απασχολεί” 2, 3 ή 4 νεαρούς / νεαρές πτυχιούχους της νομικής. Που αναλαμβάνουν και δίκες, πελατών του γραφείου βέβαια (δηλαδή δικών του) και όχι δικών τους. Όμως τα “γραμμάτια προείσπραξης”, απαραίτητα για κάθε δίκη, κόβονται στα ονόματα των υπαλλήλων του. Όχι στο δικό του.
Έτσι, αν και οι “απασχολούμενοι/ες” πληρούν όλα τα κριτήρια σχέσης εξαρτημένης εργασίας (είναι υπάλληλοι κανονικοί δηλαδή) φαίνονται να έχουν παραπάνω από 2 “προσωπικούς πελάτες” κάθε χρόνο. Ο ιδιοκτήτης του δικηγορικού γραφείου δεν έχει κανένα λόγο να ανησυχεί για τον υπουργικό νόμο.
Σαφές; Σαφές…
Εργασιακές σχέσεις – καμία σκηνή!
Όταν ο υπουργός (ο “κόκκινος Κατρού”!) έφτιαξε το νόμο που αναγνώριζε σχέση εξαρτημένης εργασίας στις περιπτώσεις “μπλοκάκηδων” με έως 2 “πελάτες” τον χρόνο, υποχρεώνοντας αυτούς τους 1 έως 2 “πελάτες” να πράξουν σαν εργοδότες (όπως είναι) πληρώνοντας σημαντικό μερίδιο στις ασφαλιστικές εισφορές των “απασχολούμενων” τους, εκείνοι που θορυβήθηκαν ήταν αυτοί οι (κρυμμένοι) εργοδότες. Που δεν είναι καθόλου λίγοι. Κάθε άλλο.
Ο νόμος είχε τρύπες και κενά· τα δύο πιο πάνω παραδείγματα είναι ενδεικτικά. Ωστόσο ήταν η πρώτη φορά (αν δεν κάνουμε λάθος) που μια πολιτική / καθεστωτική απόφαση (και στη συνέχεια νόμος) αναγνώριζε το πασίγνωστο: ότι ένα μεγάλο μέρος απ’ τα “μπλοκάκια” είναι στην πραγματικότητα μισθωτή σχέση· συσκευασμένη έτσι ώστε να βολεύει απόλυτα τα αφεντικά. Και μόνον αυτά.
Θα περίμενε κανείς (;) ότι οι ουσιαστικά (κατά βούληση των εργοδοτών) εξαρτημένοι εργαζόμενοι (οι “μπλοκάκηδες”) δηλαδή, θα αντιμετώπιζαν αυτόν τον γεμάτο τρύπες και κενά νόμο περί “υποκρυπτόμενης εξαρτημένης εργασίας” σαν ένα καλό πάτημα. Και σαν βάση κινητοποιήσεων, ζητώντας ουσιαστικές (και κρίσιμες) βελτιώσεις του. Ώστε να αντιμετωπιστούν οι εργοδοτικοί χειρισμοί που δείξαμε στα δύο πιο πάνω παραδείγματα, και άλλοι παρόμοιοι.
Δεν έγινε έτσι. Καθόλου έτσι δεν έγινε. Κι αφού δεν έγινε έτσι, έγινε το ανάποδο: τα αφεντικά άρχισαν να ξηλώνουν υπόγεια αλλά αποτεσματικά τον συγκεκριμένο νόμο. Πώς; Όπως συμβαίνει α λα ελληνικά: στην εφαρμογή του. Μια πρόσφατη “εγκύκλιος” διευκρινίζει ότι ναι μεν αυτοί οι 1 ή 2 εργοδότες (για κάθε “μπλοκάκια”) οφείλουν να πληρώνουν το μερίδιό τους στις ασφαλιστικές εισφορές των “απασχολούμενών” τους… Όμως αν δεν το κάνουν, τότε το μερδικό τους το πληρώνει ο ίδιος ο “μπλοκάκιας”… Και το διεκδικεί αργότερα… Ζήσε Μάη μου…
Αυτή η “διευκρίνιση” είναι ευφημισμός της γνωστής γραφειοκρατικής πανούκλας που κάνει τους νόμους (αυτούς που ενοχλούν τα αφεντικά….) αόρατους. Το πραγματικό σύνταγμα (των ταξικών σχέσεων) έχει ελάχιστους ορατούς και εφαρμόσιμους νόμους, που έχουν όλοι το ίδιο όνομα: βία.
Πηγή: sarajevomag.gr
Cover artwork: Molasses by Neumorin
