Απόδοση κειμένου: V for Vallia
Για το #IfI
Αρχικό κείμενο: Nobody cares how hard you work
Θα αποσυνδέσουμε ποτέ την εργασία που αντιλαμβανόμαστε ότι κάνουμε και τις πολλές ώρες δουλειές από το σύστημα με το οποίο ανταμειβόμαστε;
Καθώς χαλαρώνεις στον καναπέ σου ή πίνεις το ποτό σου σε ένα μπαρ μετά από μια κουραστική μέρα, είναι δύσκολο να μην συγχαρείς τον εαυτό σου. Άλλωστε, κατάφερες τόσα πολλά σήμερα, δεν δικαιούσαι μια κάποια αυταρέσκεια;
Ίσως όχι, δεν τη δικαιούσαι και συγγνώμη αν στο χαλάω.
Γενικά, έχουμε την τάση να μπερδεύουμε την αίσθηση της προσπάθειας με την πραγματικότητα των αποτελεσμάτων – και για όσους εργάζονται σε δημιουργικά τμήματα αυτό σημαίνει ένα συνεχές ρίσκο να συσσωρευτεί ο χρόνος κι η ενέργεια στο χώρο εργασίας, απ’ ότι στην εργασία αυτή καθ’ αυτή.
Οι ψυχολόγοι το αναφέρουν ως «ψευδαίσθηση εργασίας»: όταν πρόκειται να κρίνουμε τη δουλειά κάποιου άλλου, μπορούμε να πούμε πως επικεντρωνόμαστε στο αν έκαναν αυτή τη δουλειά γρήγορα και καλά – στην πραγματικότητα όμως, θέλουμε να αισθανθούμε πως έκαναν τη δουλειά τους για εμάς.
Η συμπεριφορίστρια Dan Ariely μιλάει για την ιστορία ενός κλειδαρά, ο οποίος, καθώς βελτιωνόταν στη δουλειά του άρχισε να παίρνει λιγότερα πουρμπουάρ και να έχει περισσότερα παράπονα.
Για κάθε δουλειά σπαταλούσε λιγότερο χρόνο και λιγότερη προσπάθεια κι οι πελάτες ένιωθαν εξαπατημένοι – παρότι που, προφανώς, το να είναι γρήγορος ένας κλειδαράς είναι πλεονέκτημα κι όχι μειονέκτημα.
«Για κάθε δουλειά σπαταλούσε λίγο χρόνο και λιγότερη προσπάθεια κι οι πελάτες ένιωθαν εξαπατημένοι».
Το 2011, σε μία έρευνα του Harvard Business School, οι ερευνητές Ryan Buell και Michael Norton διαπίστωσαν πως, οι χρήστες των ιστοτόπων αναζήτησης πτήσεων προτιμούσαν να περιμένουν περισσότερο για τα αποτελέσματα αναζήτησης – επειδή προτιμούσαν να έχουν μια λεπτομερή προβολή προόδου ώστε να διαπιστώσουν πως η ιστοσελίδα «εργάζεται σκληρά» για να καλύψει τη βάση δεδομένων κάθε αεροπορικής εταιρείας.
Αυτό, δεν θα μπορούσε παρά να είναι μία ενδιαφέρουσα ιδιορρυθμία συμπεριφοράς των πελατών – εάν δεν ήταν γεγονός πως εφαρμόζουμε και στον εαυτό μας τα ίδια αυτά διαστρεβλωμένα πρότυπα.
Αυτό ονομάζεται «παγίδα της προσπάθειας»: είναι επικίνδυνα εύκολο να αισθάνεστε πως μια δεκάωρη απασχόληση οργάνωσης των εισερχόμενων μηνυμάτων σας ή των κλήσεων σας αξίζει περισσότερο από μια δίωρη πλήρης συγκέντρωση σκληρής σκέψης, ακολουθούμενη από ένα απολαυστικό απόγευμα.
Ωστόσο, οποιοσδήποτε συγγραφέας, σχεδιαστής ή προγραμματιστής θα σας πει ότι αυτές οι δύο ώρες πληρώνουν καλύτερα – και από άποψη χρημάτων και από άποψη πληρότητας.
Πράγματι, η ουσιαστική εργασία δεν οδηγεί πάντα σε εξάντληση: λίγες ώρες απορρόφησης μπορεί να είναι εξαιρετικά ενεργές – έτσι, αν κρίνετε την απόδοσή σας από το πόσο κουρασμένοι είστε, σίγουρα θα παραπλανηθείτε.
«Αν κρίνετε την απόδοσή σας από το πόσο κουρασμένοι είστε, σίγουρα θα παραπλανηθείτε».
Είναι πολύ δύσκολο να αποφύγει κάποιος αυτή την παγίδα επειδή η ίδια η κουλτούρα μας ενισχύει τόσο έντονα αυτό το παραπλανητικό μήνυμα: αυτό που τελικά μετράει, είναι η σκληρή δουλειά.
Από την παιδική μας ηλικία, γονείς κι εκπαιδευτικοί, τονίζουν μέσα μας την ηθική αρετή της προσπάθειας και τη σημασία του να κάνεις «ό,τι καλύτερο μπορείς».
Έχουμε έτσι, πολλές προσεγγίσεις παραγωγικότητας: είναι τόσο απασχολημένοι με την αποσαφήνιση και την παρακολούθηση αυτών που έχουμε να κάνουμε, που ξεχνάμε να ρωτήσουμε αν αυτά τα καθήκοντα είναι τα σωστά για εμάς.
Και πάρα πολλοί χώροι εργασίας εξακολουθούν να επικοινωνούν με απόλυτη σιγουριά στους εργαζομένους τους πως η ιδέα της έντονης προσπάθειας, συνήθως με τη μορφή πολλών ωρών εργασίας, είναι ο καλύτερος δρόμος προς την προαγωγή.
Στην πραγματικότητα, όμως, εάν μπορείτε να κάνετε τη δουλειά σας εξαιρετικά και να σχολάτε στις 3 η ώρα, ένας πραγματικά καλός προϊστάμενος δεν μπορεί να το παραβλέψει.
Και κατά τον ίδιο τρόπο, δεν πρέπει να αναφέρεστε σε όλη την προσπάθεια που κάνετε όταν ζητάτε αύξηση. Γιατί πρέπει να νοιάζετε γι’ αυτό ένας εργοδότης που απλά μετράει το αποτέλεσμα;
Στην Αμερική και τη Βόρεια Ευρώπη, οι ρίζες της Παγίδας της Προσπάθειας ίσως βρίσκονται στην Προτεσταντική Ηθική της εργασίας, μιας παλιάς καλβινιστικής ιδέας ότι ο σκληρός εργάτης είναι η απόδειξη ότι έχετε επιλεγεί για τον Παράδεισο.
Ωστόσο, για να φτάσετε στον δημιουργικό παράδεισο θα χρειαστείτε μια άλλου είδους προσέγγιση – αυτή που δίνει προτεραιότητα στο να κάνετε τα σωστά πράγματα, όχι τα πολλά.
Ίσως η καλύτερη συμβουλή είναι αυτή που σας λέει πως πρέπει να ξεκινήσετε τη μέρα σας με το πιο σημαντικά καθήκοντα – αυτό σημαίνει πως δεν θα σπαταλήσετε την ενέργειά σας σε λιγότερο σημαντικά ζητήματα.
Κι αν η εργασιακή σας κατάσταση το επιτρέπει, περιορίστε τις ώρες εργασίας σας: ο περιορισμός αυτός σας δίνει τη δυνατότητα να δώσετε μεγαλύτερη βαρύτητα στα σημαντικά ζητήματα.
