#oi_istories_sas #IFI
Διηγείται η Φασόλι
Ναι, ξέρω ήδη ξεκινώντας να γράφω, ότι και ο δικός σου εργοδότης είναι για κλάματα.
Ψυχοπαθής, κομπλεξικός, βαθιά διαταραγμένη προσωπικότητα και χίλια δυο άλλα.
Στην ίδια εταιρεία από το 2014, έχοντας δώσει αίμα με υπερωρίες, χαμηλό μισθό, παρατηρήσεις άκυρες και στα όρια της προσβολής για πράγματα που ούτε καν ισχύουν και φυσικά για καθήκοντα υπερδιπλάσια από αυτά που σου ανέθεσαν όταν ξεκίνησες. Όλα για το τίποτα φυσικά, γιατί όταν ζήτησες αύξηση γελάσανε μαζί σου.
Βλέπεις, η δουλειά σου είναι πολύ σημαντική όταν ζητάς άδεια για διακοπές ή για ανάρρωση αλλά πολύ ασήμαντη όταν ζητάς ένα γελοίο ποσό για αύξηση.
Η ζωή λοιπόν προχωράει και εσύ κάνεις ένα όμορφο παιδάκι και φυσικά λείπεις από τη δουλειά για όσο χρόνο ορίζει και το ΙΚΑ σαν ασφαλιστικός φορέας και στη συνέχεια ο ΟΑΕΔ που παρέχει -ευτυχώς-στις νέες μανούλες τη δυνατότητα να μεγαλώσουν το παιδί τους για άλλους 6 μήνες και να το χαρούν, μέσω της παροχής προστασίας μητρότητας.
Και κάτι είχες καταλάβει από την περίοδο που ήσουν έγκυος, ότι πια δε σου αναθέτουν τίποτα και είναι σαν να μην υπάρχεις στο χώρο αλλά δε δίνεις σημασία γιατί βρίσκεσαι στην πιο σημαντική φάση της ζωής σου.
Μόλις λοιπόν επιστρέφεις καταλαβαίνεις ότι ΔΕΝ έχεις πια αντικείμενο εργασίας. Σε πετάνε σε ένα γραφείο που περισσεύει, χωρίς αρμοδιότητες ώστε να νιώσεις για τα καλά πόσο περιττή είσαι και λένε στους συναδέλφους σου να μη σου μιλάνε(!!!) γιατί εδώ πια είσαι ανεπιθύμητη (όχι προς Θεού, αυτό δεν είναι καθόλου φασιστικό και ηλίθιο).
Ο κομπλεξικός λοιπόν πιστεύει ότι, εσύ θα παραιτηθείς αφού δεν υπάρχει κάτι να κάνεις. Οι συνάδελφοι έχουν σκάσει στο γέλιο με τη σχιζοφρενική συμπεριφορά του και αναρωτιούνται πως είναι δυνατόν να μη μιλάς σε έναν άνθρωπο που περνάει από μπροστά σου, κάθεται δίπλα σου, έρχεται το πρωί και σου λέει καλημέρα και τον ξέρεις χρόνια ή μήνες ή μέρες (γιατί δεν είναι τυχαίο που το προσωπικό αλλάζει θεαματικά κάθε λίγους μήνες ή μέρες, όταν αντιμετωπίζεις αρρωστημένες συμπεριφορές).
Και έτσι έχεις επιστρέψει στην εργασία σου, έχοντας το νόμο με το μέρος σου δουλεύοντας λιγότερες ώρες την ημέρα και για να σε «εκδικηθούν» (γιατί έχεις κάνει κάτι κακό προφανώς) σου αφαιρούν απλά το αντικείμενο εργασίας σου, ώστε να μη σου πουν στα μούτρα άδειαζε μας τη γωνιά.
Σας ακούω λοιπόν, τι κάνετε;
Παραιτήστε μετά από 5 χρόνια και φεύγετε χωρίς τη δυνατότητα να μπείτε τουλάχιστον ταμείο ανεργίας; (έχεις παιδί πια να φροντίσεις, δεν είσαι μόνος σου).
Ψάχνετε για δουλειά και ελπίζετε ότι κάτι θα βρεθεί υπομένοντας καθημερινά αυτή την παράνοια; (πόσο ατσάλινα να γίνουν τα έντερά σου και το στομάχι σου;)
‘Η γράφετε την άδικη μεταχείριση και την ψυχολογική βία στα παλιά σας τα παπούτσια (με καθημερινή υπερπροσπάθεια) μέχρι να περάσει η περίοδος προστασίας μητρότητας (άλλοι 9 μήνες περίπου) ώστε να πάρετε σαν αποζημίωση τον κόπο σας τουλάχιστον αφού κανείς δεν εκτίμησε τίποτα;
