fbpx

Όσα μάθαμε ψάχνοντας για εργασία

Ένοπλη χαρά-Alfredo M.Bonnano | μέρος II

στo Workerland

Θέλω να λαμβάνω τα νέα άρθρα του IforINTERVIEW με e-mail.

Στείλε μας την ιστορία σου

Απόδοση κειμένου: Συλβάνα Παπαϊωάννου για το #IFI  Αγγλικό κείμενο

 

Λέω τη γάτα, γάτα!

Boileau

Μας απασχολεί όλους το επαναστατικό πρόβλημα του πώς και τι θα παράγουμε, αλλά κανείς δεν αντιλαμβάνεται ότι η παραγωγή είναι, από μόνη της, ένα επαναστατικό πρόβλημα. Αν η παραγωγή είναι η ρίζα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, αν απλώς αλλάξουμε τον τρόπο παραγωγής δεν  θα αλλάξει στο ελάχιστο ο τρόπο εκμετάλλευσης.

Μια γάτα ακόμη και αν την βάψεις κόκκινη, γάτα θα παραμείνει.

Ο παραγωγός είναι ιερός. Κάτω τα χέρια! Αγιάζονται οι θυσίες του, στο όνομα της επανάστασης, και «έτοιμος». «Και τι θα τρώμε;» θα αναρωτιούνται κάποιοι. «Ψωμί και σπάγκο» λένε οι ρεαλιστές, με το ένα μάτι στην κατσαρόλα και το άλλο στο όπλο τους. «Ιδέες» δηλώνουν οι ανίκανοι ιδεαλιστές, με το ένα μάτι στο βιβλίο των ονείρων και το άλλο στο ανθρώπινο είδος.

Όποιος αγγίζει την παραγωγή, πεθαίνει. Οι καπιταλιστές και οι επαναστάτες στέκονται απέναντι σε θέση μάχης, πάνω από το πτώμα του παραγωγού, η παραγωγή όμως πρέπει να συνεχίσει.

Η κριτική της πολιτικής οικονομίας αφορά τον εξορθολογισμό της παραγωγής με τον λιγότερο δυνατό κόπο (ασκείται από εκείνους που απολαμβάνουν τα προνόμια από όλο αυτό). Οι υπόλοιποι, αυτοί που υποφέρουν από την εκμετάλλευση, πρέπει να συνεχίσουν ώστε τίποτα να μην λείψει. Αλλιώς πως θα ζήσουμε;

Ο γιός του σκότους δεν βλέπει τίποτα όταν βγαίνει στο φως, νιώθει όπως όταν ψηλαφίζει τριγύρω στα σκοτεινά. Η χαρά των τυφλώνει. Τον σκοτώνει. Θεωρεί πως είναι μια ψευδαίσθηση και την καταδικάζει.

Ο πλαδαρός και χοντρός μεγαλοαστός λιάζεται στην απραξία. Άρα, η απόλαυση είναι αμαρτία. Αυτό άλλωστε θα σήμαινε να μοιράζεσαι τις ίδιες «απολαβές» με την Μπουρζουαζία και να προδώσεις τον προλετάριο παραγωγό.

Αυτό δεν ισχύει. Οι μεγαλόαστος κάνει τα πάντα για να συνεχιστεί η εκμετάλλευση. Είναι εξίσου αγχωμένος και δεν βρίσκει ελεύθερο χρόνο και ευχαρίστηση. Στις κρουαζιέρες βρίσκει ευκαιρίες για νέες επενδύσεις και οι εραστές του είναι η «Πέμπτη φάλαγγα»[1] για λήψη πληροφοριών σχετικές με τους ανταγωνιστές.

Ο θεός της παραγωγής σκοτώνει ακόμη και τους πιο πιστούς ακόλουθούς του. Ξεριζώνει τα κεφάλια τους, μα τίποτα παρά μια πληθώρα σκουπιδιών δεν αναβλύζει από μέσα τους.

Ο πεινασμένος φουκαράς τρέφει αισθήματα εκδίκησης, όταν βλέπει τους πλούσιους να περιτριγυρίζονται από δουλοπρεπής ακόλουθους. Πρώτη προτεραιότητα είναι η καταστροφή του εχθρού. Αλλά προσοχή στο «θησαυρό», ο πλούτος δεν πρέπει να καταστραφεί, πρέπει να χρησιμοποιηθεί. Δεν έχει σημασία τι είναι, σε ποια μορφή, ή τι θέσεις εργασίας επιτρέπει. Εκείνο που έχει σημασία είναι να αρπαχτεί από όποιους τον κατέχουν και δοθεί πρόσβαση σε όλους.

Σε όλους; Φυσικά, σε όλους!

Και πώς θα συμβεί αυτό;

Μέσω της επαναστατικής βίας.

Καλή απάντηση. Αλλά ειλικρινά, τι θα κάνουμε όταν θα έχουμε ήδη κόψει αρκετά κεφάλια και θα έχουμε βαρεθεί; Τι θα γίνει άμα δεν υπάρχουν άλλοι ιδιοκτήτες, ακόμη και αν τους ψάχνουμε παντού;

Θα ακολουθήσει η ηγεμονία της επανάστασης. Στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του, από τον καθένα σύμφωνα με τις δυνατότητές του.

Δώσε προσοχή, σύντροφε. Υπάρχει μια αίσθηση «οικονομικών λογαριασμών». Μιλάμε για παραγωγή και κατανάλωση. Όλα είναι ακόμη με όρους παραγωγής. Αριθμητικά σου δίνει μια σιγουριά. Δύο και δύο μας κάνουν τέσσερα. Ποιος θα διαφωνήσει με αυτή την «αλήθεια»; Οι αριθμοί κυβερνάνε τον κόσμο. Αν αυτό γινόταν μέχρι τώρα, γιατί να αλλάξει κάτι;

Όλοι χρειαζόμαστε κάτι ισχυρό και σταθερό. Πέτρες για να χτίσουμε ένα τείχος να σταματάει τις παρορμήσεις που μας πνίγουν. Όλοι θέλουμε αντικειμενικότητα. Το αφεντικό ορκίζεται στο πορτοφόλι του, ο χωρικός στην τσουγκράνα του, ο επαναστάτης στο όπλο του. Αν παρεισφρήσει ένα ψήγμα κριτικής το οικοδόμημα θα καταρρεύσει.

Αντικειμενικά, ο καθημερινός κόσμος μας επηρεάζει και μας διαμορφώνει. Είμαστε όλοι παιδιά της καθημερινής κοινοτοπίας. Ακόμη και όταν συζητάμε για «σοβαρά θέματα», όπως είναι η επανάσταση, τα μάτια μας παραμένουν καρφωμένα στο ημερολόγιο. Τα αφεντικά φοβούνται την επανάσταση γιατί θα τους στερήσει τον πλούτο, ο χωρικός την θέλει για να κερδίσει ένα κομμάτι γης και ο επαναστάτης για να τεστάρει τις θεωρίες του.

Αν κοιτάξουμε το πρόβλημα, υπό αυτούς του όρους, δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο πορτοφόλι, τη γη και την επαναστατική θεωρία. Όλα είναι φαντασιακά, καθρέφτες της ανθρώπινης ψευδαίσθησης.

Μόνο ο αγώνας είναι αληθινός.

Διαφοροποιεί τα αφεντικά από τους χωρικούς, και τους συνδέει με τους επαναστάτες.

Οι μορφές που λαμβάνει η  παραγωγική δομή είναι ένα ιδεολογικό όχημα για να κρυφτεί πίσω η απατηλή ατομική ταυτότητα. Η ταυτότητα αυτή προβάλλεται πάνω στην απατηλή οικονομική έννοια της αξίας. Ένας κώδικας δημιουργείται και καθορίζει την ερμηνεία όλων αυτών. Τα αφεντικά ελέγχουν ένα κομμάτι του κώδικα, όπως βλέπουμε ότι ισχύει ειδικά στον καταναλωτισμό. Ο ψυχολογικός πόλεμος και η καταστολή συνεισφέρουν στην ενδυνάμωση της ιδέας ότι ένα άτομο νοείται ως άνθρωπος μόνο αν παράγει.

Άλλα κομμάτια του κώδικα μπορούν να τροποποιηθούν. Δεν μπορούν να δεχθούν επαναστατικές αλλαγές, αλλά μπορούν να προσαρμοστούν με τον καιρό. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, τον μαζικό καταναλωτισμό ο οποίος πήρε τη θέση του πολυτελούς καταναλωτισμού, με το πέρασμα των χρόνων. Υπάρχουν και πιο εξευγενισμένες μορφές όπως η αυτοδιαχείριση των μέσων παραγωγής. Αλλά παραμένουν κομμάτια του κώδικα της εκμετάλλευσης. Και ούτω καθεξής.

Όποιος προσπαθεί να οργανώσει τη ζωή μου για μένα, δεν μπορεί ποτέ να είναι σύντροφος. Αν προσπαθήσει να το υπερασπιστεί λέγοντας ότι κάποιος θα πρέπει να παράγει, αλλιώς όλοι θα χάσουμε την ταυτότητά μας ως άνθρωποι και θα κατακλυστούμε από μια πρωτόγονη άγρια φύση, απαντώ ότι η σχέση του ανθρώπου με τη φύση είναι ένα προϊόν της μαρξιστικής μπουρζουαζίας. Γιατί θέλουν να μετατρέψουν ένα σπαθί σε τσουγκράνα; Γιατί να πρέπει ο άνθρωπος συνεχώς να προσπαθεί να διαχωρίσει τον εαυτό του από την φύση;

[1] Πέμπτη φάλαγγα ονομάζεται η εντός πολιορκημένης πόλης, ή και εμπόλεμης χώρας γενικότερα, εκδηλωθείσα προπαγάνδα επ΄ ωφέλεια του εχθρού

 

*Αυτό το βιβλίο γράφτηκε το 1977, εν μέσω των επαναστατικών αγώνων που λάμβαναν χώρα στην Ιταλία εκείνη την περίοδο. Παρόλο που οι συνθήκες διαφέρουν σήμερα, θα πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη το τότε διαβάζοντας το βιβλίο. […] Καταδικάστηκα σε φυλάκιση 18 μηνών για τη συγγραφή του βιβλίου αυτού.

Alfredo M. Bonanno
Catania, 14 Ιουλίου 1993

 

© I for Interview team

Σε περίπτωση που επιλέξατε να αναδημοσιεύσετε κάποιο κείμενό μας στο δικό σας site, σας ευχαριστούμε ιδιαίτερα εκ των προτέρων για την προτίμηση! Ωστόσο,  να σας υπενθυμίσουμε το πόσο ευχάριστο και δίκαιο είναι να ακολουθούνται οι δεοντολογικοί κανόνες που ορίζουν τη σωστή και λειτουργική αναφορά στην αρχική  πηγή ( δλδ. αναγραφή πλήρους ονόματος του site μας και ενεργό link που ανακατευθύνει στο πρωτότυπο άρθρο). Με τον τρόπο αυτό αναγνωρίζετε τον κόπο και τη δουλειά μας και σας ευχαριστούμε διπλά!

Leave a Reply

Your email address will not be published.

*

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Φρέσκα άρθρα στο Workerland

Στην Κορυφή