Εδώ και αρκετά χρόνια έχει γίνει σαφής ο δρόμος που έχει πάρει ο εργοδοτικός συνδικαλισμός τύπου ΓΣΕΕ. Με την άρνηση να προκηρύξει απεργία σε κρίσιμες χρονικές στιγμές, με απεργίες πυροτεχνήματα, με μη κάλυψη αγωνιζόμενων απεργών. Είναι σαφές λοιπόν πως η ΓΣΕΕ έχει πάψει να εκπροσωπεί τα όποια συμφέροντα των εργαζομένων.
Η τελευταία, επιλογή της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ να συστρατευτούν μαζί με όλο τον εργοδοτικό συρφερτό αποδεικνύει πως οι τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις αποτελούν “στρατηγικό εταίρο” των αφεντικών. Δεκανίκι σε αυτή την επιλογή, στέκονται τα περισσότερα σωματεία του χώρου των συγκοινωνιών. Με φανφάρες καλούν στη συγκέντρωση στην Κλαυθμώνος, μαζί με ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, μαζί με εργοδοτικές ενώσεις. Όλοι μαζί λοιπόν εναντίον μας.
Μετά την αλλαγή νόμου για να δυσκολέψει την κήρυξη απεργιών, έρχεται η ΓΣΕΕ να επιχειρήσει την απονοηματοδότηση αυτού του όπλου των εργαζομένων. Συνάδελφοι και συναδέλφισσες δεν θα τους αφήσουμε. Η ΓΣΕΕ έχει πάψει να θέτει το περιεχόμενο των απεργιών. Ακόμα και στο παρελθόν ήταν η έντονη κοινωνική πίεση που την ανάγκαζε να προκηρύσσει απεργίες. Ιδιαίτερα σήμερα, είναι ακόμα πιο σημαντικό να απεργήσουμε. Γιατί η απεργία, ΗΤΑΝ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ όπλο στα χέρια των εργαζομένων.
Καμία απεργία δεν μπορεί να γίνει σε συνεργασία με τα αφεντικά. Η διαταξική συνεργασία που ευαγγελίζονται θα γίνει συντρίμμια στον ταξικό πόλεμο που διεξάγεται καθημερινά. Από την πλευρά μας τόσο την Τετάρτη 30/5 όσο και την Πέμπτη 31/5 θα απεργήσουμε. Ενάντια στα
σχέδια κράτους και διοικήσεων, για την υπεράσπιση των αναγκών μας. Θα απεργήσουμε γιατί αυτό είναι το όπλο μας, γιατί με αυτό τον τρόπο μπορούμε να βρεθούμε στο δρόμο, μαζί με τα υπόλοιπα αγωνιζόμενα κομμάτια. Ενάντια στους σχεδιασμούς της ΓΣΕΕ, των αφεντικών και του
κράτους.
Με την επιδείνωση των εργασιακών μας συνθηκών και την επιθετικότητα των διοικήσεων να αυξάνονται διαρκώς αποτελεί ανάγκη το σπάσιμο της απογοήτευσης και της ηττοπάθειας. Τα αιτήματα και οι στοχεύσεις των απεργιών τίθενται από τους ίδιους τους απεργούς. Όχι από
τους εργατοπατέρες. Για αυτό και εμείς καλούμε τους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες να απεργήσουν, να κατέβουν στο δρόμο, να εκφράσουν τη δυσαρέσκεια και την αγανάκτηση τους και αγωνιστούν. Μέσα από τη συμμετοχή μας σε διαδηλώσεις, σε απεργίες, σε συγκεντρώσεις και συνελεύσεις μπορούμε να χτίσουμε την απαραίτητη κοινότητα αγώνα εντός και εκτός του εργασιακού μας χώρου και να δημιουργήσουμε σχέσεις αλληλεγγύης.
Η συστράτευση των γραφειοκρατικών και εργοδοτικών συνδικαλιστικών φορέων κάνει ακόμα
πιο επιτακτική την αλλαγή συνδικαλιστικού παραδείγματος. Αυτό που έχουμε ανάγκη είναι ένας συνδικαλισμός, πραγματικά μαχητικός, αδιαμεσολάβητος, αντιεραρχικός. Ένας συνδικαλισμός από τη βάση, με τις αποφάσεις να παίρνονται από τους εργαζόμενους και όχι από τα Δ.Σ. Αυτό το παράδειγμα συνδικαλισμού μπορεί να θέσει στο προσκήνιο τις ανάγκες των εργαζομένων, ενάντια στα συμφέροντα των αφεντικών.
Πηγή: taxikometopo.wordpress.com
