Δεν είναι του γούστου μας οι επικήδειοι. Και δεν θα κάνουμε τέτοιον. Το τραγούδι του 1982 ωστόσο ήταν ένα σοκ· ευχάριστο και ευπρόσδεκτο, στα όρια της ανοικτής εξομολόγησης μιας κρυφής (ως τότε – και για τότε…) κοινωνικής πόλωσης.
Προσέξτε, κι όχι για ιστορικούς λόγους, αυτούς τους στίχους:
Ξέρει κόλπα, έχει θέσεις,
μετοχές και καταθέσεις
και ξαφνικά παθαίνει συγκοπή.
…
Κονομάει, τη βγάζει φίνα,
στη Μαγιόρκα, στα καζίνα
και ξαφνικά παθαίνει συγκοπή.
Κάνει μια ζωή στρωμένη,
με γυναίκα κι ερωμένη
και ξαφνικά παθαίνει συγκοπή.
Και ο τίτλος; “Όλα τα λεφτά”! Αν νομίζει κανείς ότι αυτά που περιέγραφαν εκείνοι οι στίχοι δεν έγιναν στην πραγματικότητα (σίγουρα) τα επόμενα χρόνια, πλανιέται πλάνην οικτράν – ονόματα δεν λέμε. Όμως χάρη σ’ εκείνο το τραγούδι και στον τίτλο του, νομιμοποιήσαμε τότε το να λέμε ανοικτά στις παρέες μας εκείνο που σκεφτόμασταν: “σκατά στον τάφο του”. Και ταίριαζε η κουβέντα (ταιριάζει πάντα) σε πάμπολλες κηδείες.
Τον επικήδειο του Κηλαηδόνη πάντως πολλά γουρούνια τον έκαναν. Γιατί, εν τω μεταξύ, μετά το 1985 – 1986, και ειδικά μετά τα τέλη εκείνης της δεκαετίας, τα γουρούνια (σαν αυτό που περιέγραφε) έγιναν must. Κοινοτοπία.
Έτσι ώστε δεν θα ήταν λάθος να γράψει η ιστορία ότι ο τραγουδοποιός του «ένα γουρούνι λιγότερο» πέθανε σε μια εποχή πανγουρουνισμού.
Πηγή: bluebig.wordpress.com
