Όλα ξεκίνησαν παρατηρώντας ένα σφηνωμένο σουσάμι στο πληκτρολόγιο μου ανάμεσα στο “z” και το “x”.
Καθώς το απελευθερώνω από την δύσκολη αυτή θέση, συνειδητοποιώ λοιπόν ότι είμαι και ‘γω Σουσάμι….πυκνά συχνά ανάμεσα σε ένα Ζ και ένα Χ, εγκλωβισμένη ανάμεσα στις δύο επιλογές, Ζωή ή Χρήματα.
Μετά από 30 καλοκαίρια και 7-8 βεβιασμένες καλοκαιρινές άδειες, φτάνω πάλι εδώ να μπαίνει το καλοκαίρι και ‘γω να τρελαίνομαι στη σκέψη ότι άλλον έναν Ιούνιο, περιμένω αυτές τις δύο ρημάδες βδομάδες άδειας για να ζήσω τη ζωή που θα ‘θελα να ζω, να πάω στα μέρη που θα ‘θελα να ζω, να αγαπήσω όπως πρέπει να αγαπώ, να γελάσω όπως αγαπάει να γελώ…Να επενδύσω όλον τον κόπο της χρονιάς σε 15 μέρες για να χω να λέω ότι ζω.
Και για να το κάνεις αυτό, πρέπει να έχεις φροντίσει να μαζέψεις τα χρήματα που απαιτούνται για να συμπυκνώσεις όλα αυτά που θες τόσο λυσσασμένα, να τα στριμώξεις μέσα σε ένα δεκαπενθήμερο. Και εδώ είναι που ξεκινάει η λούπα της σκέψης, να ζεις για να δουλεύεις ή να δουλεύεις για να ζεις.
Ναι θα μου πεις, υπάρχει μια μέση κατάσταση και μην υπερβάλλεις κοπελιά, αλλά όλοι ξέρουμε ότι όταν σε πιάνει αυτό το κάτι του προβληματισμού δεν υπάρχουν μέσες λύσεις παρά μόνο τεντωμένα άκρα.
Έχω εκείνους τους φίλους και γνωστούς που «συμβιβάστηκαν» με την ποιότητα και πήραν το πακέτο με τον ήλιο να στέκει ψηλά όταν σχολάνε, με τον ελεύθερο χρόνο τους να περισσεύει, με τον κήπο περιποιημένο και τον σκύλο χαρούμενο και με εκείνη την αβεβαιότητα του «αν θα μας βγάλει ο μήνας» να χαλάει την ηρεμία τους.
Είναι εκείνοι που μπορούν να περηφανευτούν ότι δεν χρειάζονται πρόγραμμα για να συναντήσουν τον κολλητό τους και παραδέχονται ότι σημειώνουν στα έξοδα τους τα 2ευρα που δε πρέπει να χαθούν. Είναι αυτοί που ζήτησαν τα λίγα και τα όμορφα και πήραν ό,τι αναλογεί. Αυτούς λέω να τους χαρακτηρίσω ως «αυτοί που πάτησαν το πλήκτρο Ζ».
Και έχω και εκείνους του άλλους, που είναι πιο αγριεμένοι, σαν τα αδέσποτα όταν τα κλείνεις σε κλουβί, που πήραν το πακέτο της «καριέρας», της «αποκατάστασης» και του «πρέπει». Αυτοί φίλε μου, τρέχουν χωρίς προορισμό σε ένα τεχνητό κυλιόμενο έδαφος. Δεν έχει τοπία και εκπλήξεις η διαδρομή τους γιατί δε προλαβαίνουν να δουν και πολλά.
Δεν έχουν πολύ ήλιο, δεν έχουν πολύ χρόνο να σκεφτούν τα πεπραγμένα της ημέρας τους αλλά έχουν το πλήκτρο του Χ πατημένο με μανία. Περηφανεύονται ότι άμα θέλουν μπορούν να, αλλά λυπούνται που δεν προλαβαίνουν να θελήσουν.
Θα κάτσω να σκεφτώ και να επιχειρηματολογήσω.
Ως τότε επειδή θέλω να πατήσω το Ζ για σήμερα, με μία ώρα ήλιο να απομένει για εμένα, σας αφήνω να σκεφτείτε που έχει πέσει το δικό σας σουσάμι.
Αμάντα Πατσοπούλου / knottystory.wordpress.com
Cover photo: romantic_perspective
