fbpx

Όσα μάθαμε ψάχνοντας για εργασία

Δυστυχώς η θέση καλύφθηκε!

στo Ημερολόγιο Καταστρώματος/Οι ιστορίες σας

Θέλω να λαμβάνω τα νέα άρθρα του IforINTERVIEW με e-mail.

Στείλε μας την ιστορία σου

Πόλη: Κορωπι/Αττική

Έτος:  2010, Γενάρης

Υποψήφια θέση: Μηχανικός παραγωγής και σχεδίασης επίπλου

Περιγραφή εργοδότη: Κατασκευή & εμπορία επίπλων

Editorial /  Γράφει η Αμάντα Πατσοπούλου

Δεν ήταν τόσο ότι ήμουν άνεργη πολύ καιρό, μόλις δύο μήνες μετρούσα, μα πιο πολύ από όλα ήταν που είχα το νοίκι να “τρέχει”, αποταμίευση λειψή κι έτσι βρέθηκα από τη πρώτη βδομάδα της ανεργίας μου να ψάχνω μια σανίδα σωτηρίας. Είχα δώσει ήδη έξι συνεντεύξεις και κανένα αποτέλεσμα. Πάνω που είχα αρχίσει να χάνω την επιλεκτικότητά μου και θα έστελνα cv ακόμα και για αστροναύτης, ανοίγω το “ψαχτήρι” το πρωί της Παρασκευής, με τον πρώτο καφέ στο χέρι και βλέπω “θεσάρα” φρέσκια, κομμένη στα μέτρα μου, να μου κλείνει το μάτι.

Βάλε και μία συνοδευτική, βάλε και ένα portfolio, βάλε και το attachment-μη το ξεχάσεις και πάρεις το βραβείο βλακείας πάλι- και enter να πάει στο καλό.

Περνάει ένα μισάωρο και όντας βυθισμένη στο δίσκο των madrugada τότε – τρελά κέφια- χτυπάει το κινητό για να μου πουν ότι μόλις λάβαμε το cv σας και θα θέλαμε να σας δούμε άμεσα, ναι βεβαίως φυσικά , πότε θέλετε εσείς πείτε μου, τώρα σήμερα, καλώς έρχομαι.

Πετάγομαι, ρίχνω ένα σιδέρωμα στο πουκάμισο το καλό, το άσπρο ξέρεις, και φύγαμε “εκδρομή” στο Κορωπί. Σε χρόνους φόρμουλα 1 φτάνω, μπαίνω στο προαύλιο του εργοστασίου, παρκάρω, “φτου σου κοπελάρα μου” λέω του καθρέφτη και κατεβαίνω αποφασισμένη να δώσω ένα τέλος επιτέλους στην αφραγκία μου. Και πάρε ένα σαλόνι αναμονής luxury και αστραφτερό, πάρε και εσπρεσάκι κερασμένο επειδή θα αργήσει  λίγο ο Πρόεδρος να σας δεχθεί -που θα σας δει απευθείας μου λέει η γραμματέας του, γιατί θεωρεί ότι δε χρειάζεται να χάνεται χρόνος με HR και άλλους υπαλλήλους! – εντάξει λέω, με δουλεύουν.

Λίγο αργότερα, ξεκίνησε η συνέντευξη πάνω σε μία πολύ ωραία βάση συζήτησης και δημιουργικού πνεύματος. Ενθουσιασμός, κομπλιμέντα επί της προϋπηρεσίας μου και νεράκι για το ξεροστάλιασμα, κι αυτό κερασμένο! Ευγένεια, ερωτήσεις με ουσία και λίγο χιούμορ να σπάσει ο πάγος. Μιάμιση ωρίτσα μετά έχω ήδη βγάλει ένα σχέδιο για καινούριο έπιπλο, έχω συζητήσει για “τις τάσεις της αγοράς μέσα στα πλαίσια του καταναλωτισμού” ή κάτι τέτοιο, έχω εν ολίγοις στύψει τον καλύτερό μου εαυτό δίπλα στο πρες παπιέ του Προέδρου της εταιρείας και  περιμένω να ακούσω το γνωστό “Θα σας ειδοποιήσουμε”. Αμ δε!

“Τι αποδοχές αναμένετε;” με ρωτάει, ξεψαρωμένη πλέον εγώ του πετάω ένα τετραψήφιο στα μούτρα να αρχίσει το παζάρι, με κοιτά, τον κοιτώ και μετά μικρή σιωπή. “Νομίζω είστε μετριόφρων. Η θέση είναι για αρκετά παραπάνω plus ΙΧ εταιρικό.” μου λέει ο άνθρωπος και κάπου εκεί μου πέφτει η πίεση από τη λαχτάρα. “Θέλεις-θέλω”, δίνουμε τα χέρια, πάμε μου λέει τώρα να σε ξεναγήσω, να δεις τους χώρους και το γραφείο σου. Πήγαμε τη βόλτα του θριάμβου σε όλο το εργοστάσιο, μου σύστησε και δύο-τρεις προϊσταμένους παραγωγής, άνοιξε μια πόρτα και βρέθηκα σε έναν χώρο δύο φορές η γκαρσονιέρα που νοίκιαζα, που τον ονόμασε “γραφείο σου”. Μου ξανάπεσε η πίεση, μάζεψα το σαγόνι μου από το πάτωμα και του απάντησα στην ερώτηση “τι χρώμα θέλεις να βάψουμε τους τοίχους για να σε εμπνέει;” – what the fuck?

Ξαναδώσαμε τα χέρια, με τσίμπησα μία στο μπούτι διακριτικά να δω αν είμαι ξύπνια και περπάτησα, κυρία με τα όλα της, μέχρι το αυτοκίνητό μου. Βάζοντας μπροστά τη μηχανή τσίριξα από χαρά. Ακολούθησε ένα Σ/Κ χαράς και ανυπομονησίας μέχρι την Δευτέρα που θα με καλούσαν πρωινές ώρες για να μου πουν τί ώρα να περάσω ξανά από τα γραφεία (μας) για κάτι “λεπτομέρειες” σχετικά με την ημερομηνία έναρξής μου και λοιπά διαδικαστικά.

Δευτέρα 12 το μεσημέρι, κλήση εισερχόμενη καμία. Ε, θα πάρω εγώ!

1. Αχ, είναι απασχολημένος σε άλλη γραμμή ο κύριος Πρόεδρος, καλέστε μας σε λίγο.

2. Αχ, μόλις βγήκε λίγο εκτός.

3. Αχ, ξέρετε είναι σε ένα meeting.

Δευτέρα ώρα 5 το απόγευμα.

4. Ξέρετε δε θα μπορέσει να σας μιλήσει σήμερα αλλά μου ζήτησε να σας μεταφέρω ότι δυστυχώς η θέση καλύφθηκε το πρωί από έναν άλλο υποψήφιο.

Μου ξανάπεσε η πίεση, αυτή τη φορά όχι από σάστισμα αλλά από επιτάχυνση νεύρων

0-100 σε δύο δευτερόλεπτα.

Αργότερα μέσα στην ημέρα, με μεγάλη επιμονή κατάφερα να συνδεθώ με τον κύριο Πρόεδρο ώστε να μάθω πως λυπάται πολύ αλλά το Σάββατο  ο πατέρας του (Πρόεδρος πάλιουρας και αρχηγός μεγάλος) είχε συναντηθεί με έναν “ξάδελφο-της-εγγονής-μιας-συμμαθήτριας-της-γυναίκας-του-γείτονα” -χωρίς προϋπηρεσία- και τον είχε, έτσι  αυθόρμητα, προσλάβει για “να το βοηθήσει το παιδί”.

Δεν θα μοιραστώ μαζί σας κανένα συμπέρασμα ή βαθυστόχαστο επίλογο καθώς αυτή η ιστορία τελείωσε με πόνο, αλκοόλ και ένα μεγάλο “γιατί”.

© I for Interview team

Σε περίπτωση που επιλέξατε να αναδημοσιεύσετε κάποιο κείμενό μας στο δικό σας site, σας ευχαριστούμε ιδιαίτερα εκ των προτέρων για την προτίμηση! Ωστόσο,  να σας υπενθυμίσουμε το πόσο ευχάριστο και δίκαιο είναι να ακολουθούνται οι δεοντολογικοί κανόνες που ορίζουν τη σωστή και λειτουργική αναφορά στην αρχική  πηγή ( δλδ. αναγραφή πλήρους ονόματος του site μας και ενεργό link που ανακατευθύνει στο πρωτότυπο άρθρο). Με τον τρόπο αυτό αναγνωρίζετε τον κόπο και τη δουλειά μας και σας ευχαριστούμε διπλά!

Leave a Reply

Your email address will not be published.

*

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Φρέσκα άρθρα στο Ημερολόγιο Καταστρώματος

17η Νοέμβριου 2020

Γράφει ο ΣτΑκ Για το #IFI Η καταδίκη της χρυσής αυγής σίγουρα
Στην Κορυφή