Αν τύχει να ακούσεις playlist στο youtube χωρίς να έχεις ενεργοποιήσει το adblock,σε κάθε κομμάτι ξεπετάγονται φατσούλες, φατσούλες χαρούμενες και δροσερές, φατσούλες που πολλαπλασιάζονται, περσόνες, life coaches, ινφλουένσερς, φατσούλες που προσπαθούν να σε πείσουν ότι έχει μια υγεία και φυσικότητα αυτό το χαμόγελο που κάποιος τους έχει στερεώσει με συρραπτικό, το είδος του πρωινού τύπου που σε πλησιάζει επί τούτου όταν δεν έχεις πιει καφέ ή όταν έχεις τη φάτσα δεν-έχω-πιει-καφέ, δηλαδή τη φάτσα που έχεις και αφού έχεις πιεις καφέ, που έρχονται επί τούτου όχι για να σου μεταδώσουν το κέφι τους αλλά να το επιδείξουν, το είδος του πωλητή που μετά την πρώτη άρνηση επιμένει στον προσποιητό ενθουσιασμό του λες και υπάρχει περίπτωση αυτός ο ενθουσιασμός να στον κάνει προοδευτικά πιο πειστικό και όχι πιο αντιπαθητικό, αυτές οι μέχρι πρότινος κατάπτυστες δαπιτοφατσούλες που έχουν βαλθεί πλέον να σου ανακατεύουν τα άντερα γενικευμένα και απενοχοποιημένα.
Και όσο κυλάει η playlist λίγο λίγο έχεις την αίσθηση ότι δε διακόπτουν οι φατσούλες τη μουσική αλλά αντιστρόφως, οι φατσούλες από παράσιτα έχουν γίνει οι ξενιστές που επιτρέπουν στη μουσική να υπάρξει, οι στιγμές ιδιοφυίας και σκληρής δουλειάς που παρεμβάλλονται είναι όλο και πιο στριμωγμένες ανάμεσα στις φατσούλες που κατακλύζουν και μεταβάλλουν την καθημερινότητα σε μια αδιάκοπη διαφήμιση, αδιαφοροποίητα, θεωρητικές αναλύσεις, τραγούδια, ολυμπιακοί αγώνες και εκλογές, όλα αφορμές που παρεμβάλλονται στην καθαυτή διαφήμιση για να συγκεντρωθεί σε έναν τόπο και να συσκευαστεί πιο εύκολα το κοινό που πρέπει να πωληθεί στους διαφημιστές.
Ναι, και η τηλεφωνήτρια έχει δύο παιδιά να θρέψει και ο καλλιτέχνης πασχίζει κάπως να εξασφαλίσει τον χώρο που θα του επιτρέψει να είναι δημιουργικός και ο ινφλουένσερ προσπαθεί να παρακάμψει το εκβιαστικό δίλημμα που τον θέλει είτε να δουλεύει τόσο πολύ που δεν προλαβαίνει να ζήσει είτε να δουλεύει τόσο λίγο που να μην μπορεί να επιβιώσει.
Αλλά πάντα μπορούν να σημειώνονται μικρές νίκες ίσα ίσα ώστε να μην παγιώνεται αυτή η συνθήκη υποδούλωσης ως φυσιολογική, ίσα ίσα ώστε πλάι στην ανάγκη να επιβιώνει ένα σύμπαν παράλληλης αξιοπρέπειας.
Δόξα και τιμή σε όσους μιλάνε σαν άνθρωποι στον άνθρωπο που έχουν απέναντί τους ανεξαρτήτως ρόλου.
Δόξα και τιμή στην τηλεφωνήτρια που έχει κι αυτή δύο παιδιά να θρέψει αλλά όταν καταλαβαίνει ότι δεν ενδιαφέρεσαι σε χαιρετάει ευγενικά και σου το κλείνει, δόξα και τιμή στους καλλιτέχνες που βιοπορίζονται με βάση ένα στοιχειώδες αισθητικό μίνιμουμ και όχι ως μισθωμένοι κλόουν, δόξα και τιμή στον ανεκτικό λοχία που δε θα αφήσει την επίπληξη της ανεκτικότητας του από τον λοχαγό να τον μετατρέψει εν μία νυκτί λοχαγό στους τρόπους του, τον λοχία που δε διαχωρίζει εν μία νυκτί τη θέση του από τους τεμπέληδες στρατιώτες για να κατατάξει εαυτόν στη συνομοταξία των αξιωματικών που προοδεύουν, δόξα και τιμή σε όλες τις μικρές νίκες που σημειώνονται ίσα ίσα ώστε να μπορεί η φάτσα σου να διατηρεί ανά πάσα στιγμή την έκφραση που αντιστοιχεί στη διάθεσή σου και όχι στο πόστο σου, τις νίκες που σημειώνονται ίσα ίσα ώστε να μην κολλάει στο πρόσωπο η μάσκα της ανάγκης.
Ένα χαμόγελο είναι πολύ όμορφο για να το προσποιείσαι, είναι πολύ όμορφο για να διαφημίζει την αδιαφορία σου για το πόσο η ανάγκη σού έχει καταπιεί την αξιοπρέπεια, είναι πολύ όμορφο για να διαφημίζει οτιδήποτε άλλο πέρα από την ευγνωμοσύνη σου στον άνθρωπο που το προκάλεσε.
