Ακολουθείς την πορτοκαλί γραμμή στο πάτωμα, στρίβεις δεξιά και ξανά δεξιά, πιέζεις και τα δύο κουμπιά των δύο ανελκυστήρων ταυτόχρονα και περιμένεις. Όσο περιμένεις, από το βάθος των διαδρόμων, οσφρίζεσαι ένα περίεργο “άρωμα’. Οινόπνευμα, χλωρίνη και θνητότητα. Η σήμανση έξω από τον ανελκυστήρα επισημαίνει πως χωράνε “Μέχρι 25 άτομα ή 1,875 κιλά” θνητών σωμάτων. Δίπλα από το κουμπί για το 0, ανορθόγραφα και με τρεμάμενα γράμματα, κάποιος έχει γράψει με μπλε μαρκαδόρο “Ι Σ Ο Γ Ι Ο” για να σε καθοδηγήσει. Μόλις φτάσεις στην Γ’ Χειρουργική, συνειδητοποιείς πως θες λίγο χρόνο ακόμη για σένα και τρέχεις μέχρι την πλαϊνή μισάνοιχτη πόρτα που βγάζει στο προαύλιο. Ανάβεις τσιγάρο και άθελά σου ακούς τη συζήτηση που διαδραματίζεται στα 2 μέτρα αριστερά σου. Κάποιος πεισματικά αρνήθηκε να κόψει το κάπνισμα και τώρα του είπαν πως είναι αργά. Πετάς το τσιγάρο ενοχικά και ακολουθείς ξανά την πορτοκαλί γραμμή. Οι ευθείες γραμμές στο πάτωμα οδηγούν στα δωμάτια, οι ευθείες γραμμές των μόνιτορ οδηγούν στο σκοτάδι, σκέφτεσαι. Πέρνας έξω από ένα θάλαμο ανάρρωσης και μυρίζει μολυβδόνερο και βραστό κοτόπουλο.
– Μπορείτε να μας δώσετε μία καθαρή γάζα;
– Μιλήστε σε μία νοσηλεύτρια, εγώ είμαι γιατρός.
Η πορτοκαλί γραμμή σε στρίβει δεξιά.
– Έχει πέσει η πίεση του, μήπως πρέπει να κάνουμε κάτι;
– Μιλήστε σε έναν γιατρό, εγώ είμαι νοσηλεύτρια.
Ο ασθενής στο 4Δ λέει ψέματα στις νοσοκόμες. Έχει φάει μόνο τη μισή νοσοκομειακή μερίδα του και μία “μπιφτέκια σχάρας απ’ όλα” από το μαγειρειό απέναντι. Του φέρνει η σύζυγός του ό,τι ζητάει και εκείνη συνένοχη στο ψέμα, κρατάει το βλέμμα της μακριά από τη νοσοκόμα.
– Γιατί δε το φάγατε όλο κύριε Χάρη; Πρέπει να τρώτε ό,τι σας δίνουμε.
– Δε πεινάω, έφαγα και δύο φρυγανιές το πρωί!
Ο τραυματιοφορέας προσπαθεί να απομακρύνει τους περιπλανώμενους επισκέπτες από το διάδρομο. Συγγενείς και περιστασιακά ενδιαφερόμενοι μπλοκάρουν τη δίοδο του νοσοκομειακού κρεβατιού. Ανάμεσα σε κατάλευκα σεντόνια και σωληνάκια βρίσκεται ξαπλωμένη μια κοπέλα με μαύρα μαλλιά και είναι αταίριαστα με το περιβάλλον όμορφη. Κρατάει το μέτωπο της και ουρλιάζει από πόνο την ίδια ακριβώς στιγμή που ο εγχειρισμένος παππούς του 6Β στέκεται στο παράθυρο του διαδρόμου. Μαζί με τον όρο και τον καθετήρα του, κρατάει και το κινητό του φωνάζοντας “Είστε όλοι άχρηστοι; Ούτε μια μέρα δε μπορώ να λείψω;”. Στην παρατήρηση της νοσοκόμας για ησυχία, μουρμουρίζει μία βρισιά και στραβοκοιτάει την κοπέλα με τα μαύρα μαλλιά που μόλις προσπέρασε.
Μία νοσηλεύτρια στέκεται πελαγωμένη στο διάδρομο, μοιάζει να είναι η πρώτη της μέρα σαν ασκούμενη. Μία κυρία προσπαθεί να βάλει ένα πεντάευρο στη παλάμη της. Η νοσηλεύτρια τινάζεται εκνευρισμένη μακριά. Σε δεύτερο πλάνο, στο βάθος του ατέλειωτου διαδρόμου, ο μεγαλοχειρουργός του ορόφου χαμογελά ικανοποιημένος, αναλογιζόμενος το φάκελο με την “παροτρύνση” που έλαβε από τους συγγενείς του 2Α.
Γύρω στις 19:30 κλείνει το επισκεπτήριο. Νωχελικά όλοι περνούν την έξοδο του κτιρίου. Όλοι, εκτός από το χρόνο. Στάσιμος μέσα στις πτέρυγες, ακίνητος πάνω από την αρχή και το τέλος της πορτοκαλί γραμμής, ο χρόνος εφημερεύει καθημερινά. Οι μυρωδιές αλλάζουν από μισάωρο σε μισάωρο, από όροφο σε όροφο. Έξω από την πόρτα του γραφείου της εφημερεύουσας γιατρού μοσχοβολάει καφές φίλτρου ενώ από τον προθάλαμο του “WC για το κοινό” δραπετεύει ένα μικρό νέφος νικοτίνης.
Αν ο Ζαν-Μπατίστ Γκρενούιγ, μπορούσε να επισκεφθεί το νοσοκομείο, θα πάσχιζε να κλείσει όλες τις μυρωδιές του σε ένα μικρό φιαλίδιο. Αν μπορούσε να αποστάξει ένα ολόκληρο νοσοκομείο σε ένα μόνο άρωμα, τότε σίγουρα θα μαγνήτιζε την ανθρωπότητα μόνο που αυτή τη φορά, θα τον σκότωναν από φόβο.
Με δύο σταγόνες ανθρώπινο τρόμο, 1 σταγόνα γέλιου ανακούφισης, 3 σταγόνες ούρα ασθενή, μισή σταγόνα ενέσιμα διαλύματα, 1 σταγόνα γυναικείο άρωμα επισκέπτριας, μίση σταγόνα αίμα χειρουργείου και 3 σταγόνες ελπίδα για ζωή, αναμεμειγμένες σε 100 ml φυσιολογικού ορού, μπορεί να είχε θριαμβεύσει φτιάχνοντας το άρωμα που θα αφύπνιζε τις μικρές ζωές μας.
Πηγή: https://knottystory.wordpress.com/
