Δεν έχουμε συνηθίσει να παρακολουθούμε τις αναρτήσεις σε υπουργικά σάιτ, πόσο μάλλον να μας στέλνουν τελεσίγραφα με αυτόν τον τρόπο. Ίσως επειδή
ο κρατικός μηχανισμός της κωλοτρυπίδας των βαλκανίων δεν ενημερώνει ποτέ ουσιαστικά τους υπηκόους του για τίποτα, όπως τα θέματα υγειονομικής
περίθαλψης ή η προστασία των πολιτών (όχι από τους «εγκληματίες» αλλά από τις νεροποντές).
Αλλά τα λιγόλογα ραβασάκια προς τους καταληψίες – αυτά τα ζωύφια που διαταράσσουν τη ζωή και τη σχόλη των ελλήνων πολιτών – είναι άλλο πράγμα.
Γιάτι το προσφιλές θέαμα της εφαρμογής της δημόσιας τάξης – αυτή η βαρυσήμαντη προεκλογική δέσμευση που ταΐζει ευχαρίστηση τους ψηφοφόρους του νεοσυντηρητικού μπλοκ – σηκώνει μπόλικες επικοινωνιακές καινοτομίες!
Οι θιασώτες της εικονικής νομιμότητας, αυτοί οι σαδιστές των σόσιαλ μήντια, τρίβουν τα χέρια τους, διαδίδοντας ότι « τώρα οι σατανάδες της μητρόπολης θα βρουν τον δάσκαλο τους»! Για να στέλνουν συγχαρητήρια στον άξιο υπουργό μας και στα άξια στελέχη της αστυνομίας που αψήφησαν τα άβατα και επέστρεψαν στο κράτος και στους ιδιοκτήτες τα νόμιμα εδάφη τους.
Τα εδάφη που μερικοί άνθρωποι στο μεταξύ διέσωσαν από τη φθίση με τις «επαίσχυντες» πράξεις τους – τις προβολές, τις εκδηλώσεις, τα καφενεία, τις
μικροφωνικές και τις παρεμβάσεις τους. Σ’αυτά τα κτίρια που γίνανε σπίτια ή στέκια διεκδικούμε μια ζωή αλλιώς.
ΓΙΑΤΙ
Δεν αρκεστήκαμε στις καβάτζες της ελληνικής οικογένειας.
Δεν χωνέψαμε ποτέ την πατριδογνωσία που μας τάισε το σχολείο. Δεν αφήνουμε ούτε σπιθαμή χώρου στους φονταμενταλιστές με τα ράσα και τις σημαίες που αποφάσισαν ότι εδώ είναι το τσιφλίκι τους και άλλους δεν χωράει. Σιχαινόμαστε τη χίπστεραπολιτίκ κουλτούρα που καμουφλάρει τον νεοσυντηρητισμό σε φασέικο περιτύλιγμα.
Και σίγουρα δεν διαλέξαμε τον εύκολο δρόμο του παρτακισμού, που θρέφει τα ατομικά όνειρα πατώντας επί πτωμάτων.
Θα πούμε αυτό, και για την ώρα αρκεί. Βρεθήκαμε κι είμαστε αποφασισμένοι/ες να μάθουμε να ζούμε μαζί.
Ο ένας δίπλα στην άλλη, μακριά από την κανονισμένη ζωή που έχει προδιαγράψει για εμάς αυτή η κοινωνία.
Ακόμα και όταν λήξουν τα τελεσίγραφα, λοιπόν, θα τα πούμε στους δρόμους, στις γειτονιές και στα άδεια σπίτια.
Πηγή: https://stekiarblog.wordpress.com