Δεν θελει πολλα μια νοσηλευτρια.
Οι εισαγωγες να ερχονται μια μια.
Μια βαρδια που να μη θυμιζει τις σκηνες πανικου στον Τιτανικο.
Εναν διαδρομο κλινικης χωρις δεκαδες ραντζα και φορεια.
Μια συναδελφο που να μην την εκμεταλλευεται.
Τα δικαιολογημενα της παραπονα να φτανουν στα αυτια που πρεπει.
Τα αυτια που ακουν τα δικαιολογημενα παραπονα, να πραττουν αναλογως.
Τους συνοδους να μην την βλεπουν σα την κακια, τεμπελα, ανεπροκοπη, δημοσια υπαλληλο που αδιαφορει για τον ανθρωπο τους. Δυστυχως ομως υπαρχουν κι αυτες.
Εναν ασθενη που να μην φοβαται, να μην την παρενοχλει, να μην την καλει χωρις λογο αλλα να συνεργαζεται και να την εμπιστευεται.
Εναν γιατρο που να την βλεπει σαν συνεργατη.
Συναδελφους που να παραδιδουν το τμημα οπως θα ηθελαν να το παραλαβουν.
Μια προϊσταμενη πανω απ’ ολους, αλλα ισοτιμη προς ολους.
Ενα καναλι που θα ασχοληθει μια φορα με τα προβληματα των νοσηλευτων και θα τα αναδειξει.
Μια κυβερνηση που θα λυσει τα σπουδαιοτερα απο αυτα τα προβληματα, οχι απο ρουσφετι, αλλα γιατι αξιζει μια καλυτερη αντιμετωπιση (επαγγελματικα, οικονομικα, ανθρωπινα).
Μια νοσηλευτικη διευθυνση που θα εχει ανοιχτες τις πορτες της σε ολους κι οχι μονο σε ρουφιανους, γλυφτες κι αναξιους.
Μια νοσηλευτικη διευθυνση που θα προστατευει τους καλους νοσηλευτες.
Μια νοσηλευτικη διευθυνση που θα προστατευει ολους τους νοσηλευτες απο τον ηθικο κινδυνο της αποποιησης ενοχης καποιων αλλων.
Ενα μισθο ανταξιο των υπηρεσιων της.
Ενα καφε πριν τη βαρδια.
Νερο κατα τη διαρκεια της βαρδιας.
Υπνο, υπνο, υπνο, μετα τη βαρδια.
Ενα ρεπο μετα το νυχτερι.
Ξεκουραση.
Αναγνωριση.
Ανταμοιβη.
Ισοτητα.
Δικαιοσυνη.
Τελικα, ειναι πολλα.
Ειναι;
Σκεψου το αναποδα.
Ναι. Εχεις δικιο. Ειναι πολλα.
Αυτα που ΔΕΝ εχει.
Λαμπρος Λιαπης (εχθρος της πραγματικοτητας).
Labros Liapis
Cover artwork: Comic by Steve Epting