Για όσο τα σκουπίδια σου συνεχίζουν να είναι πολύτιμα για κάποιον άλλον, είναι ξεκάθαρο πως είσαι ακόμη κομμάτι της αλυσίδας.Είναι ξεκάθαρο πως συμμετέχεις στο δυστοπικό παραμύθι του καπιταλισμού, όντας ένας αριθμός στη λίστα της ταξικής διαστρωμάτωσης της κοινωνίας.
Αυτό από μόνο του δημιουργεί ανισότητες που ως αποτέλεσμα έχουν την έκφραση ρατσιστικών συμπεριφορών ανάμεσα στα μέλη του εκάστοτε κοινωνικού δικτύου.Η πάλη των τάξεων είναι ένα σχήμα της φιλοσοφίας της ιστορίας το οποίο συγκροτείται όταν την θρησκεία αντικαθιστά ο καπιταλισμός.
Ο ταξικός ρατσισμός αναπαράγεται στη σύγχρονη εποχή έχοντας ως αντικείμενο (και στόχο) το προλεταριάτο.Στις αρχές του 19ου αιώνα συγκροτείται στην Ευρώπη μία κοινωνική ανθρωπολογία η οποία κατασκευάζει την έννοια «φυλή των εργατών» (race des ouvriers), θεμελιώνοντας παράλληλα μία σχέση αντιστοιχίας ανάμεσα στην οικονομική αθλιότητα, το βιολογικό εκφυλισμό και την τάση για εγκληματικότητα.
Βάζοντας λοιπόν οι ίδιοι ο προλετάριοι τους εαυτούς τους σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο, με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, παρουσιάζοντας τη χειρωνακτική εργασία ως «ίδιον» χαρακτηριστικό της «φυλής» των εργατών διαχωρίζονται ουσιαστικά οικειοθελώς από το υπόλοιπο κοινωνικό δίκτυο. Γκετοποιούνται,αυτοπροσδιορίζονται, επιλέγουν το ρόλο του προλετάριου.Επιλέγοντας αυτόν τον ρόλο, αυτοστιγμή δημιουργούν και ακόμα έναν.Αυτόν του «αφεντικού».
Όταν ο μέσος έλληνας γνωρίζει για πρώτη φορά κάποιον, η επόμενη του κουβέντα μετά το «χαίρω πολύ» είναι το «τί δουλειά κάνεις;», «με τί ασχολείσαι;»..
Αν η απάντηση είναι δικηγόρος, γιατρός, επιχειρηματίας ή δημόσιος υπάλληλος, σίγουρα η αντίδραση θα είναι πιο θετική από κάποιο άλλο επάγγελμα, όπως ταξιτζής, φορτηγατζής, κηπουρός, εργάτης σε κάποιο καφέ, εμποροϋπάλληλος κτλ.
Το τί δουλειά κάνεις στην ανελεύθερη κοινωνία μας σημαίνει πολλά για τα μέλη αυτής.Είναι πολλές οι κοινωνικές σχέσεις που επηρεάζονται άμεσα από αυτό.Οι ερωτικές σχέσεις, είναι ένα παράδειγμα .Όπως επίσης και σχέσεις που περιλαμβάνουν κάποια ενδεχόμενη μελλοντική συναλλαγή μεταξύ 2 ανθρώπων, όπως πχ η ενοικίαση ενός σπιτιού.Το σταυροκόπημα όταν περνάει μια νεκροφόρα και οι απίθανες, άθλιες ατάκες που συνοδεύουν κάποιον που δουλεύει σε γραφείο κηδειών, τα κουτσομπολιά στη γειτονιά και τα σεξιστικά σχόλια για κάποια που δουλεύει σε bar, τα απαξιωτικά βλέμματα για έναν εργάτη που τυγχάνει να είναι και μετανάστης.Αν είσαι άνεργος, η αντιμετώπιση από την κοινή γνώμη, είναι επίσης ακραία ρατσιστική. Απο χαραμοφάης που ήσουν πριν τη κρίση, τώρα είσαι κακομοίρης και απόκληρος.Για να μη μιλήσω για τα βλέμματα γεμάτα κατανόηση και το συμπονετικό χτύπημα στην πλάτη…
Ο ταξικός ρατσισμός υπάρχει και θα υπάρχει όσο ο καπιταλισμός θα συνεχίζει να διαφεντεύει τις τύχες μας.Όσο θα ανεχόμαστε τη ταμπέλα του περήφανου και τίμιου προλετάριου που παλεύει για το μεροκάματο.Όσο θα νοιώθουμε ασφαλείς μέσα στα ασπρόμαυρα πλαίσια που γεννηθήκαμε, άκοπα,χωρίς φαντασία, συνεχίζοντας να δημιουργούμε αφεντικά κάνοντάς τους τη χάρη να πουλάμε ώρες από τις ζωές μας για ψίχουλα.
Πηγή: artbloggr.wordpress.com