Είχαμε που είχαμε γεμίσει ακρώνυμα που ξεκινούν από C στις εταιρείες και, πλέον, είμαστε στην ευχάριστη θέση να έχουμε ένα ακόμα στη διάθεση μας. Δεν ξέρω ποιο αλάνι και σε ποια χώρα κατάφερε να πείσει τους εργοδότες του ότι η συγκεκριμένη θέση είναι απαραίτητη – και μάλιστα επί πληρωμής – αλλά του βγάζω το καπέλο.
CHO το νέο ακρωνύμιο, λοιπόν, που σημαίνει Chief Happiness Officer. Ναι, μάλιστα, το νέο trend μιλάει για κάποιον προϊστάμενο που το κύριο μέλημα του είναι το well-being των εργαζομένων. Ουσιαστικά, πρόκειται για ένα παρακλάδι του HR που δεν ασχολείται μόνο με τη μισθοδοσία και τις άδειες. Βασισμένο πάνω σε ανθρωπιστικές ιδεολογίες, είναι ένα concept που προσπαθεί να αυξήσει την παραγωγικό τη τα, όχι μέσω του φόβου και της πίεσης, αλλά μέσω της αναγνώρισης και της ανταπόδοσης. Πάνε να σε πιάσουν στο φιλότιμο, που θα έλεγε κάποιος κακεντρεχής.
Κάτι που, θεωρητικά, θα δούλευε άψογα σε εργασιακές καταστάσεις σαν αυτές της χώρας μας.
Με τους μισθούς να χαμηλώνουν και τον όγκο εργασίας να μεγαλώνει, ένα τέτοιο άτομο θα μπορούσε να εξομαλύνει πολλές καταστάσεις και, πιθανότατα, να ανέβαζε την παραγωγικότητα. Θεωρητικά πάντα.
Ας σκεφτεί κάποιος, όμως, την εφαρμογή αυτού του project σε μια μέση ελληνική επιχείρηση. Πόσο εξαιρετικά κωμικοτραγικό θα ήταν. Να έχεις έναν άνθρωπο μέσα στην εταιρεία που η δουλειά του θα ήταν πάντα να σου ανεβάζει το ηθικό και να βοηθάει στις συνεργασίες.
Να έχεις ένα άτομο στο γραφείο που η δουλειά του θα ήταν πάντα να είναι χαμογελαστός και καλοδιάθετος, με κάθε καλή θέληση να λύσει τη διαφορά της κυρα-Τούλας με τον κυρ-Τάκη επειδή πλακώνονται ποιανού είναι οι συνδετήρες και οι συρραφίδες. Να μπαίνει στην κουζίνα την ώρα που οι συνάδελφοι πλακώνονται ποιος πήρε το τοστ που ψηνόταν στην τοστιέρα ή ήπιε το αναψυκτικό που βρήκε στο ψυγείο. Να καλμάρει τον IT επειδή ένα PC κόλλησε ιό για 3η φορά μέσα σε μια μέρα από spam mails ή το λογιστή επειδή του έφεραν το τιμολόγιο μισοσκισμένο. Να εμψυχώνει την παραγωγή που δουλεύει με τη γλώσσα έξω για να βγει η δουλειά, σαν σωστός/σωστή cheerleader. Μιλάμε, πανδαισία.
Πέραν της πλάκας, πάντως, μια τέτοια θέση θα ήταν γερό crash test για εμάς τους υπόλοιπους εργαζομένους και το πώς θα τη διαχειριζόμασταν. Όντας συνέχεια σε ένα μόνιμο καθεστώς πίεσης και μίρλας, δεν ξέρω κατά πόσο μια τέτοια θέση θα εξομάλυνε τα πράγματα ή αν όντως θα φαινόταν διαφορά στην απόδοση. Το πιθανότερο είναι να βρίζαμε θεούς και δαίμονες που υπάρχει άνθρωπος στην εταιρία που πληρώνεται για κάτι τέτοιο, θα αντιμετωπιζόταν σαν σκυλάκι του big boss, έως και θα γινόταν αντικείμενο trolling για να περάσει η ώρα. Η πολεμική, δε, που πιθανότατα θα δεχόταν θα έκανε το άτομο αυτό να κρεμάσει ότι πτυχία είχε από HR και να το γυρίσει σε γανωματής.
Σαν ιδέα, προσωπικά, τη βρίσκω φοβερά ενδιαφέρουσα αλλά δεν ξέρω κατά πόσο είναι τελικά εφαρμόσιμη σε μια χώρα με τα δικά μας εργασιακά καθεστώτα. Μοιάζει περισσότερο σαν ένα πόστο που μπορεί να κάνει κάτι σχετικά καλό να γίνει καλύτερο, χωρίς να κάνει κάτι κακό να γίνει, έστω, ανεκτό.
Κι αυτό μόνο για ένα λόγο. Όσο και να σπουδάσεις τους ανθρώπους, πρέπει να το έχεις και λίγο μέσα σου να μπορείς είτε να καλμάρεις, είτε να εμπνεύσεις, είτε να κερδίσεις τον σεβασμό. Σε περίπτωση που αυτή η θέση δεν είναι κάτι παροδικό ή θέση καθαρά προσώπου (και όχι πόστου) είναι σίγουρο πως θα έχει περιορισμένο χρόνο ζωής στον εργασιακό χώρο παγκοσμίως. Όσο και να θες να κάνεις μια τέτοια θέση κονσέρβα, δε γίνεται.
Για αυτό ας ξεκινήσουμε πάλι να χαζεύουμε το λογιστήριο που πάντα φωνάζει, τους ITs που τρέχουν πανικόβλητοι βρίζοντας σε μια δικιά τους διάλεκτο και την κυρα-Τούλα με τον κυρ-Τάκη να μαλώνουν για αναλώσιμα του 1 €. Έχει κι αυτό τη γλύκα του.
Γράφει ο Βαγγέλης Βαΐτσης.
